Το αυτοδιοίκητο του Ελληνικού...Κράτους. Η ευκαιρία από το νομοθέτημα Κοντονή.

Εδώ και μερικές μέρες συζητούμε για το ποδοσφαιρικό Grexit της χώρας, επ αφορμή του νομοθετήματος Κοντονή για την άρση του αυτοδιοίκητου του Ελληνικού Ποδοσφαίρου.

Οι ιδεολογικές αφετηρίες του Υπουργού μπορεί να υποεκτιμούν τις αντιδράσεις των υπερεθνικών οργανισμών, όπως οι FiFa και UEFA και εξ αυτού να έχουμε ως χώρα μια ακόμα διελκυστίνδα με διεθνείς παράγοντες, αλλά αυτό δε μειώνει την κατάσταση που παρέλαβε o υπουργός. Και προφανώς, οι ιδεολογικές του καταβολές δεν τον βοηθούν να κατανοήσει την καταστροφική επίπτωση που θα έχει σε μερικές δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων ένα τέτοιο νομοθέτημα. Πολλά έχουν γραφτεί για τις επιπτώσεις και ουδεμία πρόθεση έχω να αναλύσω -και εγώ, που δεν το κατέχω- τον νέο "χάρτη" που θα δημιουργηθεί, αν τελικά το νομοθέτημα ψηφιστεί. 

Σε αυτό τον αυτορυθμιζόμενο βόθρο, κυριαρχούν χαφιεδισμός, αλητεία, αδικία, δεσποτισμός, τραμπουκισμός, έλλειψη σεβασμού στο δημόσιο χώρο, ανυπαρξία αισθητικής, κλπ. Μέρος του προβλήματος όλοι: Πρόεδροι, παράγοντες, αθλητές, managers, προπονητές, αθλητές, δημοσιογράφοι, οπαδοί.

Κατανοώ απολύτως ότι όλες οι ομοσπονδίες της Γής είναι αυτοδιοίκητες και έχουν "πάνω" τους την FIFA, αλλά όταν αυτό είναι το νομικό υπόβαθρο και τελικά πηγη  και προϋπόθεση για να "σκοτωνόμαστε" στα γήπεδα, τότε κάτι πρέπει να γίνει για αυτό το «αυτοδιοίκητο».   

Για εμένα που δεν είμαι βαθύς γνώστης των ποδοσφαιρικών πραγμάτων, η κατάντια του Ελληνικού ποδοσφαίρου είναι η γλαφυρή αποτύπωση της Ελληνικής κοινωνίας.

Είναι προφανές ότι ένας τέτοιο βόρβορος και μια τέτοια κόπρος δεν μπορεί να "καθαριστεί" ούτε από τον μυθικό Ηρακλή. Πρόβλημα που δε λύνεται, κόβεται. Ημίμετρα δεν μπορούν να υπάρξουν.

Θυμάμαι τον εαυτό μου, απηυδισμένο από τη σαπίλα, να παρακαλώ να εμφανιστεί ένας τρελός, που να έχει τα κότσια να κάνει ότι έκανε η Θάτσερ στη 10ετία του '80, μετά το Hazel. Αποφάσισε την επί 4ετία (νομίζω) οικιοθελή αποχώρηση της Μ.Βρετανίας από κάθε διεθνή διοργάνωση, μέχρι να "μαζέψει" τους χούλιγκανς. Τα αποτελέσματα είναι σε όλους γνωστά. Τα γήπεδα της Αγγλίας είναι "εκκλησίες", όπου κάθε ΣΚ γίνονται "θυσίες" στη "Θεά" μπάλα. Οικογένειες πάνε στο γήπεδο, χωρίς να φοβούνται την έκθεση των παιδιών σε ανήκουστες ύβρεις ή σε επικίνδυνες σωματικές βλάβες.

Σήμερα, αυτός ο "τρελός" λέγεται Κοντωνής και όσοι αγαπάμε αυτό το άθλημα και το θέαμα που προσφέρει, πρέπει να αναγνωρίσουμε πως ένα "άκρο με γάγγραινα" που δε θεραπεύεται, πρέπει να κόβεται. Αλλιώς δηλητηριάζει όλο το "σώμα" με συνέπειες ορατές σε κάθε κοινωνική έκφανση των Νεοελλήνων.

Αντίστοιχη ήταν η άποψή μου και για την ΕΡΤ. Τότε υπερασπιζόμουν έναν άλλο «τρελό». Που έκανε αυτό που επίσης θυμάμαι να παρακαλώ επί χρόνια: Ποιος τρελός θα βρεθεί να τον κλείσει τον «οίκο ανοχής»;  Πρόβλημα που δε λύνεται...κόβεται. Και τότε, όπως και τώρα, θα δεχθώ βροχή κριτικής, επιθέσεις (φραστικές ευτυχώς) από όσους δεν μπορούν να φανταστούν τη δραστικότητα που οφείλει να έχει μια μεταρρύθμιση που θα έχει ουσιώδους αποτυπώματος αποτέλεσμα. Με τα "μπάζα" παλιάς οικοδομής, δεν φτιάχνεις κάτι πραγματικά νέο. Υγειές.

Δυστυχώς αυτή η μέθοδος πίπτει επί δικαίων και αδίκων. Δυστυχώς η ιστορία δεν έχει να μας υποδείξει τον τρόπο πως να φτάχνεις ομελέτα χωρίς να σπάς αυγά.

Με την δημοκρατία που εκφυλίστηκε σε ασυδοσία, φτάσαμε ως κοινωνία εδώ που είμαστε τώρα.

Πολύ δε φοβούμαι, ότι το πρότυπο της κατάργησης του "αυτοδιοίκητου" του Ελληνικού Ποδοσφαίρου, πρέπει να εφαρμοστεί και στα του κράτους. Το "αυτοδιοίκητό" του, είναι αυτό που πρέπει να καταργηθεί -ή τέλος πάντων να ανασταλεί- επί όσο χρόνο χρειαστεί μέχρι να αποκτήσει χαρακτηριστικά τυπικού κράτους με κανονικούς πολίτες. Όταν δηλαδή το ατομικό και το συλλογικό συμφέρον -σχεδόν- συμπέσουν και όχι όπως τώρα που το ατομικό συμφέρον του καθενός έχει συγκρουσιακή σχέση με τα ατομικά συμφέροντα των συμπολιτών του  και το συλλογικό συμφέρον.

Ίσως να είναι λύση η οικειοθελής παραίτηση από του δικαιώματος του «αυτοδιοίκητου» από το  Ελληνικό «κράτος». Ίσως έτσι σταματήσουμε να ζούμε τις Ιστορίες Ελληνικής Τρέλας που ζούμε.