To 3o μνημόνιο είναι πολύ χρήσιμο.

Το σύνολο του συστημικού κόσμου (πολιτικό προσωπικό, ΜΜΕ) επιτίθεται στον ΣΥΡΙΖΑ επειδή όπως λένε, το μνημόνιο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, θα είναι -όπως λένε- το χειρότερο και πιο "βαρύ" μνημόνιο από τα δύο που προηγήθηκαν.

Το παλαιό κομματικό προσωπικό -δεν τολμώ να το χαρακτηρίσω πολιτικό, αυτό απαιτεί άλλο επίπεδο επιδόσεων- μην έχοντας επιτελέσει ουσιαστικά και σε βάθος ούτε τον μνημονιακό του ρόλο για βαθιές και ποιοτικές μεταρρυθμίσεις στο κράτος και την κοινωνία, μέμφεται την κυβέρνηση γιατί θα κληθεί να υλοποιήσει σε χρόνο dt (που λέγαμε στη φυσική) αυτά που εκείνοι δεν έκαναν σε 5χρόνια.

Και προφανώς, αντί να κατηγορούν τους εαυτούς τους για το ότι αντί μεταρρυθμίσεων (αναδιάρθρωση της κρατικής μηχανής, εμβάθυνση και διεύρυνση του φοροεισπρακτικού μηχανισμού, απελευθέρωση αγορών, αποκρατικοποιήσεις/ιδιωτικοποιήσεις, κλπ),  προτιμούσαν περικοπές θέσεων εργασίας και μισθών. Έτσι έριχναν νερό στο μύλο των αντιμνημονιακών κομμάτων τα οποία και στο τέλος, κατέστησαν...κυβέρνηση της χώρας.

Αν όμως έκαναν ουσιώδη αυτοκριτική και είχαν συνείδηση των δεινών που έφεραν στη χώρα οι πράσινοι και γαλάζιοι στρατοί, προ και κατά τα μνημονικά χρόνια, τώρα, αντί να κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ για το 3ο μνημόνιο, θα έπρεπε να λένε, ότι είναι ΔΙΚΗ τους η ΕΥΘΥΝΗ, που ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΟΦΑΝΗ, που ισχύουν σε όλες τα δυτικού τύπου κράτη που προοδεύουν, ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΓΙΝΕΙ ΕΔΩ ΚΑΙ 5 ΧΡΟΝΙΑ.

Το 3ο μνημόνιο δεν είναι ούτε απεχθέστερο, ούτε σκληρότερο, ούτε πιό συνθληπτικό από τα προηγούμενα. Είναι το φυσικό επακόλουθο δύο παραμέτρων. Της προκλητικά ανεπαρκούς εφαρμογής των δύο προηγούμενων και της 6μηνης "περήφανης διαπραγμάτευσης".

Ονοματίζουμε με όλους τους δυνατούς όρους που μας παρέχει η -πλούσια- Ελληνική γλώσσα το νέο μνημόνιο, ενώ θα έπρεπε να έχουμε μόνοι μας αντιμετωπίσει θέματα που σχετίζονται με 

• την ανεξαρτησία της ΕΛΣΤΑΤ, 
• τη διεύρυνσης της φορολογικής βάσης, 
• τον ορθολογισμό της λειτουργίας της δημόσιας διοίκησης, 
• την κατάργηση των "ώριμων συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων" σε 50άρηδες και 55άρηδες, 
• την επιτάχυνση της απονομής της δικαιοσύνης 
• το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων
• τον εκλογίκευση της διαδικασίας προκήρυξης απεργίας (50%+1)
• κλπ

Όλα αυτά, οι παλαιοκομματικοί φορείς της πολιτικής στην Ελλάδα, τα βλέπουν ως επονείδιστα, ως αποικιοκρατικά, ως σκληρά, αντί να χαίρονται που κάποιος ξένος, μας τα επιβάλει ως προφανή, ως λογικά, ως αυτονόητα, μπάς και μπορέσουμε ποτέ να σταθούμε στα πόδια μας. 

Με αυτούς τους πολιτικούς ταγούς (ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΑΝΕΛ, Χ.ΑΥΓΗ, ΔΗΜΑΡ, ΚΚΕ) που χρησιμοποιούν αυτή τη γλώσσα για το μνημόνιο ΣΥΡΙΖΑ, η χώρα δεν έχει ελπίδα να ανανήψει. Η μεταρρύθμιση είναι για αυτούς ένα εφιαλτικό σενάριο. Η Σισύφειος τιμωρία, στην πλήρη της εφαρμογή στην νεότερη πολιτική ιστορία της χώρας. Αν δεν βρούμε τρόπο να σταθεροποιήσουμε τον βράχο στην κορυφή, θα καλούμαστε διαρκώς να επιτελούμε ένα αντιπαραγωγικό έργο, κάθε φορά και πιό κουρασμένοι. Οι μεταρρυθμίσεις είναι αυτά τα «στηρίγματα».

Το παλαιό πολιτικό προσωπικό(αυτό που είναι ο φυσικός και ηθικός αυτουργός της κατάστασης που οδήγησε τη χώρα στα μνημόνια) και αυτό που διαχειρίστηκε την επούλωση των πληγών που έφεραν στην χώρα οι προ-μνημονιακές πολιτικές, αναγνωρίζεται πλέον με τη στάση που τηρεί σε αυτό, το τρίτο μνημόνιο.

Όσο σκληρότερα μιλά για αυτό, τόσο πιό ένοχο είναι για την ατελή εφαρμογή των δύο προηγούμενων μνημονίων. Και εξ αυτού, τo 3o μνημόνιο είναι πολύ χρήσιμο στη διαδικασία αναγνώρισης αυτών των πολιτικών υποκειμένων και στη επίρριψη ευθυνών.

Η απεμπλοκή των εκλογέων από τους πολιτικούς σχηματισμούς με αυτή τη στάση, είναι κρίσιμη, ενώ είναι δομική προϋπόθεση για την πραγματική και ουσιαστική έξοδό μας από την πραγματική και ουσιαστική μας κρίση.