Ντόναλτ Τράμπ. Ο Αμερικανός Τσίπρας;

Υπάρχει μια σοβαρή αντίφαση στον τίτλο; 

Τι κοινό μπορεί να έχει ένας δισεκατομμυριούχος επιτυχημένος επιχειρηματίας με ένα ανεπάγγελτο παιδί του κομματικού σωλήνα;

Τι μπορεί να συνδέει έναν "επαναστάτη ποπολάρο" με τον κατ εξοχήν ιδεολογικό εχθρό του, υπερκαπιταλιστή;

Αν οι δύο προσωπικότητες εξετάζονταν ως ιδιώτες και όχι ως πολιτικά πρόσωπα, οι απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα θα ήσαν αναφανδόν "προφανώς" για την πρώτη και "τίποτα" για τις δύο επόμενες.

Ωστόσο δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι ασχολούμαστε μαζί τους, επειδή αυτοί αποφάσισαν να ασχοληθούν μαζί μας. Ο πρώτος γιατί διεκδικεί το χρίσμα των Ρεπουμπλικανών για το ύψιστο αξίωμα των Η.Π.Α (και του κόσμου) ενώ ο δεύτερος διεκδίκησε και κέρδισε την εμπιστοσύνη των Ελλήνων εκλεκτόρων 4 συναπτές φορές, σε λιγότερο από ένα χρόνο.

Η ρητορική Τσίπρα δεν ήταν τίποτα άλλο από την άριστη υλοποίηση του δόγματος "υπόσχομαι τα πάντα στους πάντες". Στη βαθύτατα πληγωμένου εγωισμού Ελληνική κοινωνία(από την αποτυχημένη εφαρμογή των δύο πρώτων μνημονίων) με τα χαρακτηριστικά της αμάθειας και της έλλειψης κριτικής ικανότητας του πληθυσμού, η λαϊκίστικη ρητορική έπεσε σαν σπόρος σε φρεσκοργωμένο χωράφι. Δεν υπήρχε καμία λογική στα υπεσχημένα. Προφανώς ο ίδιος, το κόμμα του και όσοι τον πίστεψαν, ζούσαν στα μέσα του 17ου αιώνα, τότε που ο Δόν Κιχώτης -ένας απλός αγρότης ο οποίος έχοντας διαβάσει πολλά βιβλία για τον ιπποτισμό, πίστεψε ότι είναι ιππότης και ότι θα σώσει το κόσμο. Βέβαια η ιστορία τελειώνει όταν βλέπουμε πως ο Δον Κιχώτης κατά κάποιο τρόπο βρίσκει τα λογικά του(έκων-άκων υπογράφει το 3ο μνημόνιο) και επιστρέφει μαζί με τον φίλο και συνταξιδιώτη του -Σάντσο Πάντσα- πίσω στο σπίτι τους.

Η Αμερικανική κοινωνία στη βάση της δεν έχεις να επιδείξει ούτε ιδιαίτερη κριτική ικανότητα, ούτε ευρεία γενική μόρφωση, ούτε κάποια ομαλή σχέση με την αισθητική του δημόσιου χώρου και λόγου. Αν σε αυτό το υπόβαθρο -δείτε πόσο μοιάζει με την Ελληνική κοινωνία- συνυπολογιστούν 

• το αίσθημα ανασφάλειας του μέσου "redneck" που έχει εκπαιδευτεί με συνέπεια και συνέχεια ότι η χώρα -και κατ επέκταση και το όνειρό του- είναι στόχος όλων των άλλων που θέλουν αν βλάψουν την προτεσταντική Χριστιανική πατρίδα 
• η διεύρυνση της ανεργίας για άτομα χαμηλής εξειδίκευσης και χειρόνακτες, ως αποτέλεσμα της μεταφοράς της παγκόσμιας παραγωγής σε άλλες χώρες και 
• η αδυναμία της Αμερικανικής οικονομίας να δημιουργήσει μηχανισμούς διαχείρισης των νεοανέργων  με ώριμα συνταξιοδοτικά δικαιώματα (55-60 ετών),

τότε το γιατί ο D.Trump σαρώνει στο εν λόγω κοινό, δεν αποτελεί έκπληξη. 

Αν αναλύσει κανείς το DNA του πολιτικού λόγου του Αμερικανού δισεκατομμυριούχου-πολιτικού θα εκπλαγεί από μια σοκαριστική αλήθεια. Ο Donald Trump είναι πολιτικό παιδί του Αλέξη Τσίπρα. "Υπόσχεται τα πάντα στους πάντες". 

Θα "κλείσει τα σύνορα" σε προϊόντα και ανθρώπους, η Αμερικανική οικονομία θα απομονωθεί στους δύο ωκεανούς που την οριοθετούν και με τη δική της αυτάρκεια σε πόρους, τεχνογνωσία, ανθρώπινο δυναμικό και προϊόντα, θα εξασφαλίσει στους πολίτες της εισόδημα σημαντικά μεγαλύτερο από αυτό που τώρα απολαμβάνουν (από 50 σε 80χιλ $).

Όλα αυτά είναι το αμερικανικό "όνειρο" για τον μέσο λευκό χαμηλού μορφωτικού επιπέδου Αμερικανό. Ανέφικτο θα πει κανείς. Σε μια εποχή με τα χαρακτηριστικά που έχει λάβει η παγκοσμιοποίηση της γνώσης, της τεχνολογίας, της εξάλειψης των αποστάσεων, της πρόσβασης στη γνώση κλπ, οι υποσχέσεις του Trump είναι το ίδιο ρεαλιστικές με τις αντίστοιχες του δικού μας πρωθυπουργού που για να ανέβει στον πρωθυπουργικό θώκο, "μίλησε" στην ψυχή και όχι στο μυαλό των Ελλήνων ψηφοφόρων. Όπως ακριβώς κάνει και ο εξ Αμερικής "κλώνος" του.

Όμως, σε αντίθεση με την Ελληνική, η Αμερικανική οικονομία επηρεάζει δομικά την παγκόσμια. Μια σοβαρή διαταραχή -χρονικά και ποιοτικά πολύ μικρότερη της 6μηνης διαπραγμάτευσης του καλοκαιριού του '15- μέχρι την εξομάλυνση και την αναγνώριση του ανέφικτου, θα έχει καταστροφικά αποτελέσματα για την Αμερικανική και κατ επέκταση για την Παγκόσμια Οικονομία. Ιδιαίτερα, υπο το πρίσμα της σοβαρής μείωσης του ρυθμού μεγέθυνσης της Κινεζικής Οικονομίας σε μικρά μονοψήφια νούμερα, και της πολιτικής αστάθειας της Ε.Ε. υπο την απειλή ενός Brexit και της αδυναμίας διαχείρισης της προσφυγικής κρίσης.

Ας ελπίσουμε να μην επικρατήσει ο ΔονΚιχωτισμός. Ζούμε σε μια εποχή που δεν χρειαζόμαστε μεγάλους ηγέτες με "ρεύμα" που θα βασίζεται σε λαϊκίστικες ρητορίες, αλλά σοβαρούς πολιτικούς-managers "υπηρέτες" ρεαλιστικών στόχων της ρεάλ πολιτίκ. 

Ας ελπίσουμε οι Αμερικανοί ψηφοφόροι να αποδειχθούν σοφότεροι των Ελλήνων.