Πολλά έχουν ειπωθεί, γραφθεί και συζητηθεί για
την ευθύνη που έχουν (ή δεν έχουν) οι πολίτες για τις αστοχίες, τις παραλήψεις
ή τα εγκλήματα που διαπράττουν οι πολιτικοί ταγοί στο όνομα της δημοκρατίας.
Επιχειρήματα, υπάρχουν ισχυρά εκατέρωθεν! Ο
καθένας έχει σχηματίσει την άποψή του. Σπάνια, αυτή η άποψη είναι σταθερή για την
πλειοψηφία των πολιτών. Η αμφιθυμία εμφανίζεται και στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις
αλλά κυρίως αποτυπώνεται σε διάφορες έρευνες της κοινής γνώμης.
Μέσα από την επανεξέταση και αναθεώρηση των
δεδομένων στις οποίες «καταδίκασαν» τη χώρα οι μνημονιακές της δεσμεύσεις, δημιουργήθηκε
ένας σαφώς ευδιάκριτος χώρος που διατρέχει οριζόντια το πολιτικό φάσμα. Ο χώρος
των αντιμνημονιακών-αντισυστημικών φορέων πολιτικής, κινημάτων πολιτών και μέσων
μαζικής ενημέρωσης. Το βασικό χαρακτηριστικό των θέσεων όλων αυτών, είναι ο
θυμός. Είναι ο θυμός που εύκολα ξεπηδά από την άρνηση κάθε ευθύνης των πολιτών
για τις στρεβλώσεις της δημόσιας σφαίρας αυτής της κοινωνίας και αυτού του
κράτους. Οτιδήποτε ενδύεται τον μανδύα του αντιστυστημικού φαίνεται να «δικαιούται»
τη χρήση με κυρίαρχο στοιχείο την έλλειψη τρόπων και ευγένειας. Στη μάχη που
δίνεται για την διεκδίκηση της κοινωνικής αποδοχής, το πρώτο στοιχείο που
χάνεται, είναι αυτό της ευγένειας. Εξ άλλου, σε κάθε πόλεμο, τον πρώτο πράγμα
που εκχωρείτε-θυσιάζεται είναι η ευγένεια.
Κόμματα που φασίζουν (φαιά ή ερυθρά),
ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα που λαϊκίζουν, ομάδες πολιτών που παραλογίζονται. Και
όλα αυτά «πέφτουν» πάνω σε ένα λαό, που «μπήκε» στην κρίση, έχοντας ήδη απολέσει
τα βασικά δομικά στοιχεία ενός συνεκτικού
κοινωνικού ιστού. Χωρίς κριτική ικανότητα, χωρίς σεβασμό στον συμπολίτη, χωρίς
αυτοκριτική διάθεση, η Ελληνική κοινωνία χωρίζεται σε αυτούς που ακολουθούν τον
εύκολο αντισυστημικό/αντιμνημονιακό δρόμο και σε αυτούς που χωρίς σχέδιο,
προσπαθούν να πείσουν ότι το σύστημα μπορεί να οδηγήσει τη χώρα έξω από την
οικονομική κρίση.
Δεν έχουμε καμία τύχη αν δε δημιουργήσουμε τις
προϋποθέσεις για ψυχραιμία. Κάθε ένας από εμάς, δε έχει πλέον την πολυτέλεια να
απαντά θυμωμένος και να αποφασίζει για το τι είναι καλό ή κακό –για τον ίδιο
και τους γύρω του- όταν είναι λυπημένος και υπό πίεση. Πρέπει να αφήσουμε χώρο
στη λογική. Και να την εμπιστευθούμε. Η λογική ήταν πάντα -και θα είναι- η πιο ασφαλής
διαδικασία για την προσέγγιση της λύσης.
Ιδιαίτερα για εμάς που ως κράτος φτάσαμε ως εδώ ακριβώς λόγω του παροπλισμού της.
Λόγω της εγκατάλειψης της σε ατομικό, συλλογικό και πολιτικό επίπεδο.
