Τα οριζόντια μέτρα μας οδήγησαν στα οριζόντια μέτρα!

Εδώ και 4 χρόνια, οπότε υποχρεωθήκαμε να εξορθολογήσουμε τη λειτουργία-αποτελεσματικότητα και το λειτουργικό κόστος του κράτους, το μόνο που γίνεται με θρησκευτική ευλάβεια, είναι οι δραστικές παρεμβάσεις στο σκέλος του κόστους και όχι στις αιτίες που δημιούργησαν αυτό το κοστοβόρο θηρίο που λέγεται Ελληνικό "Κράτος".

Το απίστευτο πλήθος των νόμων που ψηφίστηκαν και οι αντίστοιχες ερμηνευτικές που εξεδόθησαν, ουδόλως κατάφεραν να αλλάξουν τη συνολική εικόνα παρακμής (δεν αναφέρομαι στην οικονομική) του δημόσιου -και ευρύτερου δημόσιου- τομέα.

Η θρυλούμενη διοικητική μεταρρύθμιση περιορίστηκε στο να μετακινήσει ή στην χειρότερη να "απολύσει" 5-10 χιλ δημοσίους υπαλλήλους. Λές και αυτό ήταν -ποσοτικά- το πρόβλημα της δημόσιας διοίκησης.

Η γραφειοκρατία των  10υπογραφών και των 15 δικαιολογητικών ουδόλως περιορίστηκε.

Ο όγκος της εργασίας των εναπομεινάντων υπαλλήλων δε μειώθηκε ανά "υπόθεση". Έχοντας περικοπεί το εισόδημα των υπαλλήλων και το πλήθος τους ανά τμήμα, χωρίς την αντίστοιχη ανακατανομή αρμοδιοτήτων και γραφειοκρατικών αγκυλώσεων (δικαιολογητικά-σφραγίδες-υπογραφές), το αποτέλεσμα είναι το αυτό. Αντιπαραγωγικό-γραφειοκρατικό δημόσιο με αγενείς -αν όχι επιθετικούς- υπαλλήλους. Οι εξαιρέσεις (ευγενείας και εργατικότητος) απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα

Τα οριζόντια μέτρα περικοπής μισθών-συντάξεων-παροχών και η υπερφορολόγηση ήταν το μόνο που στην πραγματικότητα θα μπορούσαν να κάνουν οι ανίκανοι και κατώτεροι των περιστάσεων πολιτικοί μας ηγέτες. Το σύνολο αυτών με κυβερνητική προϋπηρεσία, ή έχει θητεύσει με "επιτυχία" κάτω από το μοντέλο "όλοι θα πάρετε ότι ζητάτε", ή είναι άπειροι περι το κυβερνείν, αλλά η "σημαία" τους είναι ίδια με αυτών που κυβέρνησαν. 

Επι 10ετίες, το μοντέλο του κράτους βασιζόταν στη φιλοσοφία των οριζόντιων μέτρων. Και εξηγούμαι:

• Όλοι, θα έπαιρναν αύξηση ανεξαρτήτως της συμβολής τους.
• Όλοι, θα προάγονταν στον επόμενο βαθμό λες και είναι στρατιωτικοί.
• Όλοι, επιβραβεύονταν γιατί μας έκαναν την τιμή να πηγαίνουν έγκαιρα στη δουλειά τους.
• Όλοι, έκλεβαν ασύστολα το κράτος (δηλαδή όλους εμάς) με ότι κινητό αναλώσιμο υπήρχε στην υπηρεσία τους. (γραφική ύλη, βενζίνες, ανταλλακτικά, φάρμακα κλπ)
• Όλοι, έβγαιναν στη σύνταξη και έπαιρναν εφ άπαξ έτσι για να τους ευχαριστήσουμε για τη "σκληρή δουλειά".

Τώρα ήρθε η ώρα, αυτό το "όλοι" να το πληρώσουμε όλοι. Γιατί εμείς δεν κάναμε τίποτα για να το αποτρέψουμε. Το εκκρεμές, όταν ταλαντώνεται έχει δύο άκρες στην κίνηση της ταλάντωσής του. Τώρα, κινούμαστε προς την αντίθετη κατεύθυνση από αυτή της τελευταίας 40ετίας. Δε μπορούμε να το σταματήσουμε. Δε μπορούμε να το αποφύγουμε.

Με οριζόντια μέτρα δεχθήκαμε την καταστροφή του πλούτου και του αξιακού υπόβαθρου αυτής της χώρας-με οριζόντια μέτρα θα τα επανακτήσουμε. Τουλάχιστον μέχρι οι πολιτικοί μας ταγοί να αρχίσουν να σκέπτονται με γνώμονα το προφανές και όχι την κομματική τους πελατεία.

Δημόσιες Επιχειρήσεις Κοινής Ωφέλειας: Πλάκα κάνουμε;

Δ.Ε.Κ.Ο.: Οι επιχειρήσεις που στην Ελλάδα του 21ου αιώνα δε δικαιολογούν καμμία έννοια από τα αρχικά τους. Και εξηγούμαι:

Δημόσιες: Λέγονται έτσι επειδή το κράτος είτε απ' ευθείας είτε μέσω άλλων ελεγχόμενων από αυτό φορέων κατέχει την πλειοψηφία των μετοχών των εταιριών αυτών και ασκεί και το managment. Το πρόβλημα είναι ότι -όπως σε ότι έκανε η πρασινομπλέ θύελλα που πέρασε τη χώρα τα τελευταία 40 χρόνια- οι επιχειρήσεις αυτές χρησιμοποιήθηκαν για ίδιον πολιτικό και στενό οικονομικό όφελος των εκάστοτε πρωθυπουργών, αρμοδίων -κα μή- υπουργών, εγκάθετων και εν πολλοίς άσχετων διοικητών, συνδυκαλιστοσυμμοριτών και απαθών, ασχέτων και εν πολλοίς προβληματικών υπαλλήλων.

Επιχειρήσεις: Η έννοια της επιχείρησης -ιδιωτικής ή δημόσιας- περικλύει τη συντονισμένη εκμετάλλευση πόρων για την εξυπηρέτηση του σκοπού της επιχείρησης με απώτερο συγκεκριμένο κοιωνικο-οικονομικού αποτελέσμα. Το πόσο κοινωνικό ή οικονομικό θα είναι το αποτέλεσμα είναι θέμα του business plan και των προτεραιοτήτων που θέτει ο σχεδιάζων το επιχειρηματικό πλάνο.
Στην  περίπτωση των ΔΕΚΟ, όπως αυτές είναι σήμερα, το business plan δεν έγινε ποτέ, ενώ το πόσο θα κοστίζει στο κοινωνικό σύνολο μια υπηρεσία που θα πωλείται σε χαμηλότερη τιμή από αυτή του κόστους στους απ'ευθείας χρήστες της, υπήρξε παγερά αδιάφορο τους εκάστοτε ιθύνοντες.

Κοινής: Είναι αλήθεια ότι, εν πολλοίς, έχει επιτευχθεί το να έχουμε παντού ή σχεδόν παντού τηλέφωνο, ρεύμα, συγκοινωνία. Κατ΄αυτή την έννοια το "Κ" εξυπηρετείται. Όμως αυτό είναι το ζητούμενο μόνο. Δε θα πρέπει να εξετάσουμε το πόσο χαμηλό είναι αυτό το επίπεδο της "κοινής" υπηρεσίας ή υποδομής;

Ωφέλειας: Πόσο ωφέλιμη είναι μια υπηρεσία όταν δεν είναι καλά σχεδιασμένη, δεν εξυπηρετεί πραγματικά το λήπτη της, τον υποβάλλει σε ιδεοληπτικές γραφειοκρατικές διαδικασίες και εν τέλει κοστίζει πολλαπλάσια από μια αντίστοιχη υπηρεσία ενός αντίστοιχου δημόσιου παρόχου στις περισσότερες χώρες της Ε.Ε. (δε μπαίνω στον πειρασμό να συγκρίνω την ποιότητα της υπηρεσίας με ένα αντίστοιχο ιδιωτικό "σχήμα")

Οι συνδικαλιστοπατέρες κραζουν εκ των τηλεοπτικών παραθύρων να μή γίνει "ρευστοποίηση" της δημόσιας περιουσίας. Αν εννοούν να μην αλλάξει τίποτα και να παραμείνουν όλοι οι αργόσχολοι στις θέσεις τους Δ Ι Α Φ  Ω Ν Ω απόλυτα. Αυτοί είναι που κατέστησαν τη δημόσια περουσία στην απαξία. Αν έκαναν τη δουλειά τους, αν τους ένοιαζε έστω και κατα το ελάχιστο να είναι χρήσιμοι στην κοινωνία, θα 'χαν κάνει έστω και μια στάση εργασίας αρνούμενοι νέες προσλήψεις

Το γεγονός ότι αντίστοιχα κρατικές εταιρίες ΔΕΚΟ της Εσπερίας αποτελούν πρότυπα υπηρεσιών προς τους πολίτες καταδεικνύει με τον πιό εκκωφαντικό τρόπο ότι η ορθολογική λειτουργία μιας ΔΕΚΟ είναι ρεαλιστική και εφαρμόσιμη και ότι δεν "κυνηγάμε μάγισσες". Άρα δύο εναλλακτικές υπάρχουν. Ή αναγνωρίζουμε την ανεπάρκειά μας ως κοινωνίας να επιλέξουμε άξιους πολιτικούς που θα αναλάβουν το τιτάνιο έργο του εξορθολογισμού οπότε τα πουλάμε όλα σε ιδιώτες να τελειώνουμε, ή βάζουμε κάτω -ως κοινωνία- τον "απ' αυτό μας" και το υλοποιούμε. ΣΗΜΕΡΑ.

Όλα τα άλλα είναι ιδεοληψίες και αντιπαραγωγικά πρότυπα που μας έφεραν ως εδώ.

Αντικειμενική...βλακεία!

Αν ανατρέξουμε στο πρόσφατο ιστορικό παρελθόν, θα βρούμε τη ρίζα του κακού που σήμερα καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε ως κοινωνία-οικονομία-κράτος.

Στη χώρα μας η χρησικτησία πρώτης (καμιά φορά και δεύτερης και τρίτης) κατοικίας είναι -και αυτή- μια περίεργη πραγματικότητα συγκρινόμενη με τα τεκταινόμενα στον υπόλοιπο κόσμο. Κάθε καθως πρέπει γονιός, έπρεπε να προικίσει τα παιδιά του με το δικό τους κεραμίδι. Από 10ετιών, αυτό το "δικό μου κεραμίδι", στοίχειωνε τη ζωή και τη σκέψη, κάθε Έλληνα.

Η οικοδομή -ως indystry- ανταποκρινόμενη σε αυτή την "ανάγκη" της Ελληνικής κοινωνίας, αποτελούσε σταθερά τη βασικότερη κινητήριο δύναμη ανάπτυξης της οικονομίας μας. Διότι το σπίτι, εκτός από τούβλα και τσιμέντο, έχει εργασία(ΙΚΑ), έπιπλα, κουζίνες, νεροχύτες, κουρτίνες, καναπέδες, καλοριφέρ, πετρέλαιο και ότι μπορεί να φανταστεί ο νούς τ' ανθρώπου.

Και όλη αυτή η δραστηριότητα είχε (είχε;) φόρους. Άρα έσοδα για το κράτος. Άλλα πόσα; Δε είναι της παρούσης να ασχοληθώ με τα παράνομα κτίσματα. Θα ήθελα να περιοριστώ στα νόμιμα. Στις εκατομμύρια κατοικίες που δομήθηκαν και πουλήθηκαν από τα μέσα της δεκαετίας του 1960 σε όλη τη χώρα, είτε ως αποτέλεσμα αντιπαροχής είτε ως αυτόνομη και αυτοχρηματοδοτούμενη δόμηση και αγορά.

Μετά τη δόμηση, το σπίτι "έβρισκε" τον αγοραστή του. Και αυτός ο αγοραστής, πλήρωνε τον πωλητή Χ εκατομμύρια δραχμές ή εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ για να το αποκτήσει. Και συνέτασαν ένα ιδιωτικό συμφωνητικό για να λάβει η πράξη του νόμιμη υπόσταση. Και το συμφωνητικό αυτό κατατίθετο στην οικεία εφορία. Μόνο που η τιμή που αναγραφόταν στο συμβόλαιο ήταν -συνήθως- γύρω στο 1/4 της πραγματικής αξίας τςη συναλλαγής, ώστε ο μέν αγοραστής να μην κληθεί να αποδείξει που βρήκε όλα αυτά τα λεφτά, ο δε πωλητής να μη φορολογηθεί για αυτή την αξία στα εισοδήματά του. Μάλιστα, είχε μπεί στο σύστημα και η τραπεζική λειτουργία και τα πιστωτικά ιδρύματα, έδιναν επιπλέον δάνεια (πέραν της αντικειμενικής αξίας) δήθεν ως επισκευαστικά.

Μετά από 10-15 χρόνια, όταν αυτό άρχισε να γίνεται εξοργιστικό (έφτανε να δηλώνεται το 10% των αξιών), "ήρθε" ο νομοθέτης και όρισε μια αντικειμενική αξία ανα περιοχή και ανα τετραγωνικό μέτρο, κάτω από την οποία, τα συμφωνητικά δεν γίνονταν δεκτά. Και επι της αντικειμενικής καταβάλετο ο φόρος και βάση αυτής υπολογιζόταν και ο όποιος φόρος κατοχής.
Προϊόντος του χρόνου, η απόκλιση μεταξύ αντικειμενικής και εμπορικής αξίας άρχισε να συγκλίνει και φτάσαμε να "πανηγυρίζουμε" την κατά -μόλις- 25% απόκλιση των δύο τιμών.
Σήμερα, μετά από 4χρόνια ύφεσης, τα πράγματα έχουν "τουμπάρει". Και η αγορά "βογγάει" κάτω από το αβάσταχτο βάρος των αντικειμενικών αξιών οι οποίες πλέον αποτελούν τροχοπέδη στην ομαλή λειτουργία της αγοράς κατοικίας -και όχι μόνο.

Όταν επι 60-70 χρόνια ο μέσος Έλληνας πολίτης που έχτισε, πούλησε και αγόρασε σπίτι καταλήστευε τη χώρα του, με την ψευδή δήλωση αξίας του ακινήτου του, για να φτάσει να κλαίει τώρα γιατί η χώρα του δεν έχει να του δώσει γιατρό και δάσκαλο, λυπάμαι...αλλά δε θα τον λυπηθώ. Και δε θα τον λυπηθεί και ο δανειστής της χώρας του. Και αυτό δεν καθιστά τον δανειστή τοκογλύφο. Ούτε αλήτη. Απλά επιβεβαιώνεται για ακόμα μια φορά, ότι όποιο θέμα κι αν αγγίξουμε, θα λερωθούμε με τόση βρώμα που δε θα μας καθαρίζει τίποτα. Αυτή είναι η πατρίδα μας. Αυτοί είμαστε εμείς.

Η συζήτηση για τις στρεβλές αντικειμενικές αξίες  είναι υποκριτική. Όπως και οι περισσότερες συζητήσεις που γίνονται σε αυτή το κράτος, από αυτούς τους απίθανους "πολίτες", "πολιτικούς", και Μέσα Μαζικής "Ενημέρωσης".

Η λύση είναι η απόλυτη κατάργηση της έννοιας της αντικειμενικής αξίας ως μέρος μιας συνολικής αναδιάρθρωσης της φορολογικής λογικής, η οποία θα εξασφαλίσει εισοδήματα στο κράτος και αίσθημα δικαιοσύνης στους πολίτες. Η νομοθέτηση ενός και μόνου φορολογικού συντελεστή για όλους τους Έλληνες πολίτες,  στο ποσό που προκύπτει από "έσοδα" μείον "έξοδα" είναι η μόνη λύση για την κατάργηση της πολυνομίας και της αστάθειας στο φορολογικό σύστημα.

Αλλά δυστυχώς, ούτε αυτό είναι εφικτό στη χώρα της αντικειμενικής βλακείας.

Φορολογικά Έσοδα: Ή πόσο κοστίζει το "μηδέν" που μας προσφέρουν!!!

Την τελευταία εβδομάδα αναπτύσσεται μια διελκινστίδα στο εσωτερικό της Κυβέρνησης, του πολιτικού κόσμου και της κοινωνίας μια συζήτηση για το κατά πόσον οι Έλληνες πολίτες είναι υπερφορολογημένοι.

Η δική μου εκτίμηση είναι ότι όλη αυτή η φασαρία, είναι κενή περιεχομένου. Γιατί γίνεται για "ένα πουκάμισο αδειανό" που λέει και ο ποιητής. Έρχεται η κυβέρνηση και συγκρίνει τους δείκτες φορολόγησης με των άλλων χωρών του Ευρωπαϊκού χώρου. Έρχεται η αντιπολίτευση και λέει ότι η φορολογική πολιτική είναι εξοντωτική και πρέπει να "τα πάρει" από τους έχοντες. Έρχεται μελέτη του ΙΟΒΕ και του Ελληνοβρετανικού Επιμελητηρίου και επισημαίνει ότι το 70% των φορολογικών εσόδων το δίνει το 8% των εργαζομένων.
Όλοι έχουν δίκιο. Όλων τα στοιχεία είναι αξιόπιστα και όλων τα επιχειρήματα είναι ισχυρά. Στην ουσία όμως, κανείς δεν αγγίζει το κρίσιμο θέμα. Δεν έχει απαντηθεί ουσιαστικά και με κυνισμό που αρμόζει σε μια κοινωνία σε βαθιά ανθρωπιστική κρίση, για το τί αντιπροσωπεύει -ή θα έπρεπε να αντιπροσωπεύει- η φορολογία για ένα κοινωνικό υποκείμενο, όπως το κράτος. Γιατί χρειάζεται τα χρήματα το κράτος  και από ποιούς θα τα πάρει;

Ας το πάρουμε λοιπόν απ' την αρχή: Τα φορολογικά έσοδα είναι η πηγή εσόδων του κράτους απαραίτητα για τη λειτουργία του: Ποιά είναι τα κέντρα κόστους που πρέπει να καλυφθούν; Παιδεία υγεία, ασφάλεια, άμυνα, διοικητική μέριμνα(μισθοί, ενοίκια, ΔΕΚΟ) λοιπές κρατικές λειτουργίες.

Υπάρχει κάτι που να μην έχει κακοφορμίσει από τα προαναφερόμενα; Υπάρχει κάποιο που να μην έχει εξαφανιστεί υπο το βάρος της χρεοκοπίας. Υπάρχει κάτι που οι αντίστοιχη ιδιωτική δαπάνη δε μεγαλώνει μέρα-μέρα; Να δούμε τί παίρνουμε για αυτά που δίνουμε; Να πάρουμε ένα παράδειγμα από τους προαναφερόμενους τομείς; Το ίδιο ισχύει σε όλο το εύρος των υποχρεώσεων του κράτους.

Δωρεάν Παιδεία είναι το ποίο σύντομο ανέκδοτο εδώ και 10ετίες. Από τον βρεφονηπιακό σταθμό και το νηπιαγωγείο -αφού είναι απαραίτητο να εργάζονται και οι δύο για να "βγούν πέρα"- τα Αγγλικά στη β'Δημοτικού -γιατί αν αφήσεις τη κατάκτηση της Αγγλικής στην "Αγγλικού" του σχολείου θα τελείωσες το λύκειο και δε θα μπορείς να ζητήσεις ένα ποτήρι νερό αν σε βγάλει ο δρόμος σου σε μια ξένη χώρα. Αν δε, έχεις και καλλιτεχνικές ή αθλητικές ανησυχίες καλό θα είναι να έχεις προετοιμάσει ένα 100άρι τον μήνα επιπλέον. Και όταν θα έρθει η ώρα να "φορτσάρεις" για την εισαγωγή σε ΑΕΙ, φορτσάρει όλη η οικογένεια. Ο φροντιστής σου κοστίζει ένα νοίκι το μήνα. Γιατί απλά η δομημένη εκπαιδευτική διαδικασία είναι ανύπαρκτη. Αν έχεις την ατυχία να περάσεις σε μια άλλη πόλη, πρέπει να είσαι ρακένδυτος για να διεκδικήσεις τη διαμονή σε άθλιες φοιτητικές εστίες-αποθήκες-αχούρια. Αλλιώς θα πρέπει να πληρώνεις ένα ακόμα σπίτι που στο 1/4 των μηνών που θα το πληρώνεις, όλο και κάποιος εκκολλαπτώμενος Τσίπρας θα σου κλείσει τη σχολή με κατάληψη για να "γράψει" κομματικές επιτυχίες ή κάποιος Πελεγκρινίδης θα είναι -και αυτός- κατώτερος των περιστάσεων και η σχολή δε θα λειτουργεί.

Για όλη αυτή τη διαδρομή, στον Ευρωπαϊκό πολιτισμένο κόσμο της Εσπερίας, ο εκάστοτε πατέρας, πληρώνει "ψίχουλα". Ενώ εσύ έχοντας πληρώσει το φόρο που σου αναλογεί, παίρνεις ψίχουλα.
Η συζήτηση λοιπόν, για το αν οι Ελληνικοί φορολογικοί συντελεστές είναι υψηλοί, είναι προσβλητική της νοημοσύνης μου. Ας ήσαν διπλάσιοι. Ας ήσαν "Σουηδικοί". Μπορούσα να έχω παιδεία; Και αφού δε μπορώ να έχω και 10% να είναι η φορολογία, πολύ δεν είναι; Πόσο δηλαδή αξίζει το μηδέν που μας προσφέρουν;
Οι λαοί της Ευρώπης, βλέπουν-ζούν-απολαμβάνουν στην καθημερινότητά τους την οφέλεια από την φοροδοτική τους ικανότητα. Στην Ελλάδα, η πληρωμή φόρων αποτελεί τεκμήριο βλακείας, ή ανικανότητας αποφυγής τους. Και αυτό συνέβαινε πολλά-πολλά χρόνια πρίν την κρίση.

Ας αναζητήσουμε τώρα το γιατί συμβαίνουν όλα αυτά. Γιατί οι πολιτικοί δέχονται να προσυπογράφουν την διάλυση του κράτους πρόνοιας; Τί σκέπτονται και επιλέγουν την κατάργηση κάθε κοινωνικής πρόνοιας; Γιατί δείχνουν να αντιλαμβάνονται τς κοινωνικές παροχές ως αντικείμενο προς περικοπή και όχι ως εργαλείο κοινωνικού εξισορροπιστή.
Η απάντηση είναι απλή. Αφήνοντας στο απυρόβλητο το αναποτελεσματικό-αντιπαραγωγικό και εχθρικό προς τον πολίτη κράτος καθώς και τους λειτουργούς του, δεν περισσεύει χρήμα για όλα τα άλλα. Σε αυτά τα άλλα είναι η παιδεία,  η υγεία, η άμυνα, η δημόσια ασφάλεια κλπ.

Οι φορολογικοί συντελεστές συγκρινόμενοι με το αποτύπωμά τους στην κοινωνία είναι εξαντλητικοί. Οποιαδήποτε σύγκριση αυτών των δεικτών με τους αντίστοιχους άλλων χωρών ειναι εκ του πονηρού. Οδηγεί τη συζήτηση σε λάθος μονοπάτι.

Η φορολογική δικαιοσύνη, είναι -λένε- η ύψιστη μορφή κρατικής δικαιοσύνης. Μη την αναζητήσετε στην Ελλάδα. Η τελευταία φορά που αυτό έγινε, δεν υπήρχε το Νεοελληνικό κράτος. Πρέπει να πάμε 2.300 πρίν.