Γονιδιακή νομοτέλεια ή αποτέλεσμα εκπαίδευσης η ορθή κοινωνική συμπεριφορά;

 Ο Ράντολφ Ντιούκ στο «Πολυθρόνα για δύο» κέρδισε το στοίχημα που είχε βάλει με τον αδελφό του Μόρτιμερ. Ανεξάρτητα από το πόσο αυτό καθ’ εαυτό το στοίχημα ενόχλησε τον Έντυ Μέρφι (στο ρόλο του Μπίλι Ρέι Βάλενταϊν) και τον Ντάν Ακρόϊντ (στο ρόλο του Λούις Ουίνθορπ), η ταινία του 1983 ήρθε να δώσει ελπίδες σε όλους, ότι η επιτυχία και η ευτυχία απέχουν τόσο λίγο, όσο η απόφαση δύο εκκεντρικών εκατομμυριούχων να «παίξουν» με τα «θύματά» τους. Ή αλλιώς, ότι η πορεία του καθενός μας δεν είναι γονιδιακά δεδομένη, αλλά είναι αποτέλεσμα των συμπτώσεων του ποιοι είναι οι γονείς, ποιο το κοινωνικό τους status, ποιες ευκαιρίες μπορούν να προσφέρουν στα παιδιά τους στη μόρφωση, τις γνωριμίες, την εργασία κλπ.

Πολύ πρόσφατα και με αφορμή το νέο κύμα Ελλήνων μεταναστών σε χώρες που μπορούν να απορροφήσουν ειδικευμένο εργατικό δυναμικό όλων των βαθμίδων, γνωστό site δημοσιοποίησε τα αποτελέσματα δημοσιογραφικής έρευνας, με θέμα «τι δε μου λείπει από την Ελλάδα;». Τα Ελληνόπουλα που ζούν και εργάζονται σε χώρες της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης, των ΗΠΑ, του Καναδά, και της Αυστραλίας, κλήθηκαν να καταγράψουν αυτά που «ασχημαίνουν» την εικόνα της πατρίδας. Προφανώς υπήρξαν αναφορές στις στρεβλώσεις λειτουργίας του κρατικού μηχανισμού. Ωστόσο τα περισσότερα σχόλια –που παρέθεσε ο συντάκτης- αφορούσαν τη θέση και τη σχέση του Έλληνα με τον Έλληνα. Τα αποτελέσματα ήσαν απογοητευτικά για το ποιόν μας ως λαού. Οι αναφορές τους εντοπίζονταν σε φαινόμενα και πρακτικές των νέων συμπολιτών τους στα 4 έως 11 χρόνια της εκτός Ελλάδος ζωής τους.  

Αυτά που τους «πληγώνουν», είναι  κακογουστιά, η διχόνοια, το βόλεμα, η κουτοπονηριά, η λαμογιά, η απάθεια προς τον συνάνθρωπο,  η αγένεια, η άγνοια, η λεκτική και όχι μόνο βία, η τρομερή κουτοπονηριά στην ουρά, η ασέβεια του δημόσιου χώρου και του συνανθρώπου, η έλλειψη αίσθησης προσφοράς προς το κοινό καλό, ο ωχδελφισμός, ο ξερολισμός κλπ. Είναι δυνατόν όλα αυτά να μην απαντώνται σε άλλες κοινωνίες; Η απάντηση προφανής. Όχι, μόνο που δεν αποτελούν κοινό τόπο, αλλά επιμέρους πρακτικές κοινωνικών μονάδων. Εκεί δεν αποτελούν τον «καμβά», πάνω στον οποίο ζεί και δημιουργεί η κοινωνία. Είναι η εξαίρεση. Όχι ο κανόνας.

Όλα αυτά δε μας τα προσάπτουν οι κακοί Ολλανδοί, Γερμανοί, Αυστριακοί και λοιποί ορκισμένοι εχθροί του τόπου μας. Μα τα προσάπτουν τα παιδιά μας. Αυτά που εμείς –ως κράτος, χώρα, κοινωνία- διώξαμε «έξω» για να επιβιώσουν. «Κοιτώντας» πίσω στην πατρίδα, και με την ψυχραιμία που τους παρέχουν μερικές χιλιάδες μίλια απόστασης, αυτά που δηλώνουν ότι απεχθάνονται σε αυτό τον τόπο είναι αυτά που βιώνουμε σε καθημερινή βάση όσοι έχουμε την ατυχία να είμαστε Έλληνες και να ζούμε στο Ελληνικό κράτος. Νεοέλληνες στο Νεοελληνικό κράτος, για να ακριβολογούμε.

Διπλή η απογοήτευση. Αφ ενός για αυτή καθ' αυτή την αποστροφή των νέων ανθρώπων για την κοινωνική πραγματικότητα, αφ ετέρου για μια ακόμα απογοητευτική διάγνωση. Η προηγούμενη γενιά μεταναστών δεν είχε την αίσθηση –ή δεν την εξέφραζε- ότι η Ελληνική κοινωνία είναι σε τέτοια κατάπτωση. Δομική και ουσιαστική. Είχαν φύγει γιατί ο τόπος τους δε μπορούσε να τους θρέψει. Αλλά η ματιά που έτειναν «πίσω» ήταν γεμάτη νοσταλγία και όχι απέχθεια. 

Στην εβδομάδα που πέρασε από την ημέρα που εκτέθηκα στην έρευνα, βάλθηκα να θυμηθώ όλες τις κουβέντες, τις συναντήσεις που είχα με τους 4 θείους μου που είχαν επιλέξει τον ίδιο δρόμο της ξενιτιάς πρίν από αρκετές 10ετίες, να ξαναδιαβάσω τα γράμματά τους. Ρώτησα την υπερήλικη μητέρα μου, μια θεία της (ναι θεία της μητέρας μου), τον αδελφό και τα ξαδέλφια μου. Κανείς δε μου επιβεβαίωσε τέτοια σχόλια από τους «ταξιδεμένους» μας, όταν αναφέρονταν στην Ελληνική κοινωνία που είχαν αφήσει πίσω τους. Τι κατακρήμνισε με τέτοιο δραματικό τρόπο τα συλλογικά χαρακτηριστικά του λαού μας; Τι μα στρέβλωσε με τόσο βίαιο τρόπο ώστε να οδηγηθούμε σε ένα τόσο απογοητευτικό αποτέλεσμα; Τι μας εξεπαίδευσε στην κοινωνική απάθεια, την ασέβεια, τον ωχαδελφισμό, την αδιαφορία; Ο καθένας μπορεί να κάνει τις παραδοχές του. Με γνώμονα τις πεποιθήσεις, την κριτική του ικανότητα, το κοινωνικό του υπόβαθρο, μπορεί να οδηγηθεί στα συμπεράσματά του. 

Μέσα από την αναγνώριση της πραγματικότητας ότι κάπως εκπαιδευτήκαμε στην αναίδεια, τον ξερολισμό, την απάθεια και τη βία κάθε είδους, προκύπτει μια φιλοσοφική αλήθεια. Ότι, αφού μπορέσαμε να εκπαιδευτούμε σε αυτά, μπορούμε να τα καταφέρουμε και στα νοηματικά τους αντίθετα. Αυτή είναι η μεγαλύτερη και πιο αισιόδοξη παρακαταθήκη της τραγικής σημερινής μας κατάστασης. Η κατανόησή αυτής της ευκαιρίας θα είναι ένα σημαντικό βήμα. Γιατί μέσα από αυτό θα εγκαταλείψουμε τη συλλογική παραλυτική αντίληψη του «τίποτα δεν αλλάζει». 

Οι Έλληνες που συμμετείχαν στην εν λόγω έρευνα, όσο ήσαν και όσο θα παρέμεναν μέρος της Ελληνικής πραγματικότητας, θα δρούσαν εντός ενός στρεβλού περιβάλλοντος. Και είναι κοινωνιολογικά επιβεβαιωμένο ότι συχνά θα υπέπιπταν και οι ίδιοι –αυτοί οι κρίνοντες- στα ίδια ατοπήματα, σημάδια αντικοινωνικής συμπεριφοράς, με αυτά που καυτηριάζουν. Όμως, η ένταξή τους σε μια άλλη κοινωνία –ο καθένας διαφορετική- με άλλες καταβολές και άλλες αξίες τους έκανε σοφότερους και τους υπογράμμισε τα ελαττώματά μας. Και μας κάνουν το δώρο να μας το λένε κατάμουτρα.  

Όπως συλλογικά οδηγηθήκαμε στο «σκοτάδι» της αντικοινωνικής συμπεριφοράς και δημιουργήσαμε –ως κοινωνία- μια μη βιώσιμη καθημερινότητα, όπου ο καθένας μας εκδικείται τον άλλο, έτσι μπορούμε να ξανα-ανοίξουμε το «φώς» της ελπίδας για μια καλύτερη ζωή με ποιότητα. Όχι ποιότητα από τα «έχω» μας. Αλλά από τα «είμαι» μας. Ένα στάδιο φωτίζεται από εκατοντάδες ίσως και χιλιάδες λάμπες. Καμία –μόνη της- δεν είναι ικανή να φωταγωγήσει το χώρο. Όμως όλες μαζί; Κανένας δε μπορεί μόνος του να αλλάξει τη χώρα. Τα συλλογικά προβλήματα απαιτούν ατομικές δράσεις. Αν ο καθένας σέβεται το γύρω του, αν δεν τον περνάει στην ουρά στο φανάρι, αν δεν πετάει το χαρτί από τα τσιγάρα, αν δεν καπνίζει στο bar, αν χαμογελάει όταν κάποιος τον αφήνει να περάσει, αν…, αν…, αν…, αν…

Δεν είναι γονιδιακά μας τα ελαττώματά μας και όλα όσο μας καταμαρτυρούν οι συνέλληνες που επέλεξαν  το δρόμο της ξενιτιάς. Είναι επίκτητες στρεβλώσεις. Η αποδέσμευσή τους από αυτά δε θα μας κάνουν πλούσιους. Θα μας κάνουν όμως ευτυχισμένους. Η αποτίναξη της συλλογικής παραδοχής και αναγνώρισης της ανικανότητά μας για κάτι καλύτερο, είναι η σημαντικότερη υποδομή ενός καλύτερου αύριο για όλους μας. 

Όπως δεν υπάρχουν συλλογικά ελαττώματα δεν υπάρχουν και συλλογικά προτερήματα. Όταν όλα αυτά τα «χαλίκια» πάψουν να μπλέκονται στα «πόδια» μας, η άνοδος του «βουνού» θα γίνει ευκολότερη. Και τα προτερήματά μας θα «βγούν μπροστά» και θα μας οδηγήσουν σε μια βιώσιμη κοινωνία.

Μεγάλωσα πιά...

Μεγάλωσα και… σέβομαι πολύ τον εαυτό μου για να παραμένω σιωπηλός…

Μεγάλωσα πιά και...

• Θέλω δίπλα μου μόνο ανθρώπους αληθινούς. Ανθρώπους που λένε αυτό που σκέφτονται και που λένε αυτό που σκέφτονται στ’ αλήθεια . Θέλω δίπλα μου μόνο ανθρώπους καθαρούς και διάφανους.
• Δε χάνω χρόνο δίνοντας δεύτερες ευκαιρίες. Ξέρω πλέον καλά πως όποιος αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία, σπάνια θα τη χρειαστεί.
• Δεν έχω υπομονή να μαντεύω όσα δε λες.  Θέλω να τα ακούσω και -κυριως- θέλω να τα δω.
• Τους ανθρώπους πλέον δεν τους ξεχωρίζω από τα λόγια και τις υποσχέσεις. Εμπιστεύομαι επιτέλους την κρίση μου. Όχι κάποιου άλλου.

Περνάω καλά με τον εαυτό μου και έχω πλέον συνειδητοποιήσει πως είμαι καλύτερα μόνος μου παρά με κακή παρέα.

Μεγάλωσα και…

• Ξέρω πλέον καλά πως ο άνθρωπος που κουτσομπολεύει τους πάντες σε εμένα, πίσω από την πλάτη μου θα κουτσομπολεύει και εμένα. Ο άνθρωπος που ζηλεύει και θέλει το κακό του άλλου -ακόμα και αν μου δείχνει πως είναι φίλος μου- θα ζηλεύει και θα θέλει και το κακό το δικό μου.
• Καταλαβαίνω πολύ περισσότερα πράγματα για έναν άνθρωπο από τον τρόπο που μιλάει εκείνος για τους άλλους παρά από τον τρόπο που μιλάνε οι άλλοι για εκείνον. Δεν ακούω τι λένε οι άλλοι.
• Ξέρω πλέον καλά πως ο άνθρωπος που πρόδωσε και συνεχίζει να προδίδει, θα προδώσει κάποια στιγμή και εμένα. 

Μεγάλωσα και…

• Θέλω δίπλα μου μόνο ανθρώπους που δε συμβιβάζονται με το άσχημο και το άδικο, που ονειρεύονται έναν κόσμο καλύτερο. Θέλω δίπλα μου μόνο ανθρώπους "όμορφους". Από "μέσα". Ανθρώπους που σκέφτονται και που μπορούμε να μιλήσουμε. Και ανθρώπους που μιλάμε χωρίς πολλά πολλά λόγια.
• Μεγάλωσα πια για τα “έλα μωρέ, δεν πειράζει” συνηθίσαμε να δεχόμαστε πράγματα που μας τρώνε από μέσα. Αλλά η ζωή είναι μικρή για να τη ζεις με καταστάσεις που πειράζουν και να παραμένεις σιωπηλός.
• Δεν αντέχω πια τις ανούσιες σχέσεις, τις περιττές συζητήσεις και τις επιβεβλημένες επικοινωνίες… δεν πιστεύω στο κρυμμένο καλό των ανθρώπων που μου δείχνουν πάντα την κακή τους πλευρά. Θέλω μόνο τα ουσιαστικά. Και, κάπως έτσι, νιώθω ελεύθερος.

Μεγάλωσα και…

• Έμαθα να αγαπώ σαν “Να υπάρχει αύριο” … Γιατί το “Σαν να μην υπάρχει αύριο” είναι το μόνο εύκολο.
• Έμαθα να αγαπώ τα αμοιβαία. Και να αγαπώ ανθρώπους που με αγαπούν. Και να σέβομαι ανθρώπους που με σέβονται. Ψάχνω όσους με ψάχνουν.

Μεγάλωσα και δε χρησιμοποιώ ποτέ υποκατάστατα. Σοκολάτας, ζάχαρης, ανθρώπων, σχέσεων.

Μεγάλωσα και…

• Δεν έχω ανάγκη να με συμπαθούν όλοι, ούτε να με θεωρούν όλοι φίλο, καλό, όμορφο, ή ότι άλλο.
• Δεν έχω ανάγκη να κάνω πράγματα που δε θέλω για να ευχαριστήσω όλο τον κόσμο με τη συμπεριφορά μου. Με νοιάζει να μπορώ να σέβομαι εγώ τον εαυτό μου. Με νοιάζουν οι άνθρωποι που τους νοιάζω και εγώ. Αυτούς νοιάζομαι. Σε αυτούς θα δώσω τα πάντα.

Το “λίγο” και το “περίπου”με σκοτώνει.

Μεγάλωσα και… συνειδητοποίησα πως το δύσκολο δεν είναι να ξεχάσω το παρελθόν, αλλά αυτό που είχα φανταστεί ως μέλλον και που δεν ήρθε.

Δεν στεναχωριέμαι στα γενέθλια, είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να σου συμβεί, γιατί είναι ευλογία το να μεγαλώνεις.

Μεγαλωσα και…

• Συνειδητοποίησα πως πολλές φορές δεν μπορώ να αλλάξω τις καταστάσεις, όσο κι αν προσπαθώ…Τότε είναι που μπορώ να αλλάξω τον εαυτό μου. Και να γίνω μια καλύτερη εκδοχή του. Και αυτό ακριβώς προσπαθώ κάθε φορά.
• Συνειδητοποίησα πως δεν μπορώ να κάνω πάντα αυτό που θέλω, ωστόσο εχω την επιλογή να μην κάνω αυτό που δε θέλω.

Ω, ναι! Μεγάλωσα. Μου δόθηκε το δώρο του χρόνου.

Μεγάλωσα και… Και νιώθω πιο καθαρός και πιο ελαφρύς από ποτέ… Νιώθω ελεύθερος.

Παιδεία 2017: Το βαθύ μίσος της αριστεράς για τα μεσαία και χαμηλά στρώματα.

Όσο το τιμόνι της χώρας κρατούν οι πιστωτές, δεν έχουμε ανησυχίες για το τί και πώς θα γίνει στη χώρα. Μπορεί να ανησυχούμε πως θα εφαρμοστεί, αλλά για τη νομοθέτηση των μεταρρυθμίσεων...ουδεμία ανησυχία έχουμε. 

Υπάρχουν -όμως-10άδες τομείς όπου ξεδιπλώνεται το εκάστοτε κυβερνητικό όραμα. 

Ένα από αυτά είναι η παιδεία. Ίσως το κρισιμότερο και πιό θεμελιώδες πεδίο άσκησης πολιτικής, ειδικά για μία χώρα που έχει αναγνωρισμένο πολιτικό/οικονομικό/κοινωνικό/παραγωγικό πρόβλημα, όπως η Ελλάδα.

Από την ανάληψη της εξουσίας από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ τον Ιανουάριο του 2015, έχουν αναλάβει τον υπουργικό θώκο, δύο πανεπιστημιακοί κι ένας απόφοιτος Λυκείου. Και οι τρείς έχουν δηλώσει ή Κομμουνιστές, ή Μαρξιστές. 

Ας είμαστε ειλικρινείς! Ξέρεις τί περίπου μπορείς να περιμένεις από αυτούς:

· Κατάργηση Θρησκευτικών

· Κατάργηση πρωϊνής προσευχής

· Κατάργηση έπαρσης της σημαίας

· Κατάργηση παρελάσεων

· Επανασύνταξη των βιβλίων ιστορίας.

Λόγω πρότερου βίου και βιωμάτων του ΠΘ, μπορείς να περιμένεις πλήρη νομιμοποίηση κάθε κινηματικής πρακτικής εντός των σχολείων -κάθε βαθμίδας. 

Κυρίως όμως περιμένεις να νομοθετηθούν γνωστές παλιές ιδέες της αριστεράς για την βελτίωση του Πανεπιστημίου ως χώρου μάθησης και διακίνησης ιδεών, έτσι ώστε "το παιδί του εργάτη να έχει τις ίδιες ευκαιρίες με αυτό του πλούσιου στην πρόσβαση στη γνώσης". 

Αυτά είναι αναμενόμενα. 

Και έρχεται η πράξη. Έρχεται η ζώσα ζωή. 

Και συνειδητοποιείς ότι έχουν τόσο μίσος για αυτό τον τόπο και τους συμπατριώτες τους, τόσο που δεν το χωράει ο νούς του ανθρώπου.

Δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο από βαθύ μίσος για τη φτωχή οικογένεια, για τον μέσο πολίτη, αυτό που κινεί το χέρι του νομοθέτει τα 2,5 τελευταία χρόνια.  Ιδού τί έχουν νομοθετήσει : 

· Προφανώς δεν θέλουν φοιτητές που να έχουν όραμα για τη ζωή τους. Ούτε και πολίτες τέτοιους. Επιστρέφουν οι «αιώνιοι φοιτητές» αίροντας κάθε κινητοποίηση για γρήγορη ολοκλήρωση των σπουδών και αξιοποίηση των νέων στην ανασυγκρότηση της χώρας ή στο κυνήγι του δικού τους ονείρου. Αν δεν μισείς τις νέες γενιές, τι άλλο θα έκανες για να τις βαλτώσεις; Τί θα έκανες αν δε μισούσες βαθιά τα μεσαία και κατώτερα στρώματα της κοινωνίας; Γιατί οι πλούσιοι και οι βολεμένοι θα τη βρούν την άκρη.

· Προφανώς δεν θέλουν όμορφους καθαρούς και τακτοποιημένους χώρους όπως σε όλα τα πανεπιστήμια του κόσμου. Ούτε τους νοιάζει η ασφάλεια των φοιτητών. Ναρκωτικά, αναρχία, βανδαλισμοί και κάθε άλλη παραβατικότητα είναι καλοδεχούμενα στα Πανεπιστήμια του κόσμου που οραματίζονται. Έτσι, επανεγκαθίσταται το "άσυλο", για την μεγαλύτερη εξασφάλιση κάθε μπαχαλάκια και καταληψία και επανερχόμαστε στο δεδαλώδες μοντέλο που επέτρεψε την επανειλημμένη πυρπόληση του Πολυτεχνείου. Κάθε βανδαλισμός δημόσιας περιουσίας δεν θα μπορεί να αντιμετωπίζεται επ' αυτοφόρω. Και η εξοικείωση των νέων στην ασχήμια, θα είναι η μεγαλύτερη παρακαταθήκη για το μέλλον των ίδιων. Αν δεν μισείς το φτωχό παιδί που δεν έχει εναλλακτική -το παιδί του πλούσιου θα σπουδάσει στο Deere ή στο Harvard- πώς μπορείς να το βάλεις να ζεί σε συνθήκες μπάχαλου, ανασφάλειας, βρωμιάς και ανομίας;

· Αν δεν μισείς βαθιά την κοινωνία, πώς μπορείς να νομοθετήσεις την δημιουργία κακοκαθημένων, ατιμώρητων, αντικοινωνικών ατόμων από τα μικράτα τους; Μόνο έτσι καταργείς η "διαγωγή" ως πεδίο αξιολόγησης της παρουσίας ενός μαθητή στο σχολικό περιβάλλον. Όλες οι διαγωγές είναι αποδεκτές. Δεν υπάρχει τίποτα που να τιμωρεί την έλλειψη σεβασμού στο δημόσιο σχολείο. Όλα ίσωμα. Αντί να εφαρμόσεις πολιτικές αποκατάστασης του εκπεσόντος μηχανισμού της "διαγωγής", το καταργείς. Πονάει κεφάλι-κόψει κεφάλι.

· Πώς μπορεί να νομοθετείς έτσι αν δεν μισείς βαθιά κάθε επιβράβευση του κόπου και του μόχθου του εργατικού και επιμελούς μαθητή; Πώς μπορείς να πείς με πιο κατανοητά λόγια προς την κοινωνία... "μη σε νοιάζει τίποτα-όσο και να προσπαθήσεις θα έχεις τις ίδιες απολαβές με αυτόν που δεν ήθελε/δεν προσπάθησε". Μόνο αν μισείς κάθε παιδί σε κάθε μαθησιακό επίπεδο μπορείς να του "φορέσεις" το μοντέλο λειτουργίας του δημόσιου τομέα. Πόσο μπορεί να μισείς τα παιδιά της χώρας σου όταν νομοθετείται η δια κληρώσεως επιλογή των σημαιοφόρων, τάχα για να μην πιέζουν οι γονείς τους εκπαιδευτικούς για καλύτερους βαθμούς; Αν δεν μισείς τα παιδιά της κοινωνίας σου, πώς νομοθετείς την κλήρωση, αντί την ορθολογικοποιήση της βαθμολογίας;

· Αν δεν μισείς δομικά βαθιά και ουσιαστικά την κοινωνία, πως μπορείς να σπαταλάς έτσι τους καλύτερους δασκάλους σου; Μόνο αν μισείς το φτωχό- μα χαρισματικό παιδί που δεν μπορεί να πάει στο Κολλέγιο ή στον Μωραΐτη. Πώς αποφασίζεις έτσι εν ψυχρώ, να του κόβεις την πρόσβαση στους καλύτερους προγυμναστές; Μόνο το μίσος για τα παιδιά και την κοινωνία, θα μπορούσε να σε κινητοποιήσει να νομοθετήσεις τη δια κληρώσεως εισδοχή στα πρότυπα και πειραματικά σχολεία. Μόνο έτσι, η αφρόκρεμα των καθηγητών δε "συναντηθούν" ποτέ με την αφρόκρεμα των μαθητών για να προκύψει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Για τα ίδια και για το μέλλον της χώρας σου.

· Αν δεν μισείς ουσιαστικά τον νέο επιστήμονα με περιορισμένους πόρους, πως μπορείς να νομοθετείς την de facto αποδυνάμωση του μεταπτυχιακού του τίτλου; Αν δεν θέλεις να τον κάνεις για πάντα τον "φτωχό συγγενή" δίπλα στον πλούσιο συνάδελφό του που θα έχει το μεταπτυχιακό του από το Χ Αγγλικό ή Αμερικανικό Πανεπιστήμιο, πως θα μπορούσες να νομοθετήσεις τη συναπόφαση των υποψηφίων μεταπτυχιακών φοιτητών και των διοικητικών υπαλλήλων στην διδακτέα ύλη των Μεταπτυχιακών;

· Αν δεν μισείς ουσιαστικά και παθιασμένα κάθε εκπαιδευτική διαδικασία, πώς μπορείς να διώχνεις με κλωτσοπατινάδα τα φωτεινότερα μυαλά που έχεις ως χώρα, σπαρμένα σε κάθε γωνιά της Γής; Αν δεν τρέμεις το καλό που μπορεί να συμβεί στην Παιδεία της χώρας, πως αλλιώς καταργείς τα Συμβούλια ιδρύματος; Αυτά τα Συμβούλια που στελεχώνονταν από άμισθους διεθνούς κύρους και βεληνεκούς Έλληνες Ακαδημαϊκούς του εξωτερικού που μόνη αρμοδιότητα είχαν την επιλογή και υποβολή προς ψηφοφορία από το διδακτικό προσωπικό των Ιδρυμάτυων, των 3 καλύτερων εναλλακτικών ως Πρυτάνεων, καθώς και την προσέλκυση κεφαλαίων στα Ιδρύματα. Με τα φτωχά παιδιά εγκλωβισμένα σε ένα  σύστημα δομημένο με καθηγητές-κομματικά ανδρείκελα, πρυτάνεις υποχείρια των κομματικών νεολαιών και υποδομές ρημαγμένες από το αόρατο χέρι του «ασύλου», πόσο περισσότερο μπορεί να μισείς τη νεολαία και τα παιδιά με πιο αδύνατη τσέπη;

Προφανώς αυτό το άσβεστο μίσος τους για κάθε τι που σημαίνει η έννοια της Παιδείας και των φορέων της, δεν μπορεί να περάσει στα μαλακά. Για το τι θα κάνουμε με τις χωματερές ή τις επενδύσεις, τα capital controls ή τη λειτουργία των νοσοκομείων, όσο καταστροφικό κι αν είναι το πέρασμά τους, θα βρεθούν οι δυνάμεις να αντιμετωπισθούν οι επιπτώσεις των πολιτικών τους.

Αλλά για την Παιδεία και για το μίσος που εκδηλώνουν προς την κοινωνία τους χρωστάμε πλήρη κινητοποίηση της κοινωνίας.

Σε αυτή τη χώρα της αμετροέπειας που έχουμε διαδηλώσει και έχουμε διαμαρτυρηθεί για κάθε ανοησία, ΤΩΡΑ είναι η ώρα να σηκωθούμε απ’ τον καναπέ, ακόμα και όσοι δεν έχουμε συμμετάσχει ποτέ σε οποιαδήποτε δημόσια διαμαρτυρία.

Στη Βενεζουέλα, η διολίσθηση στη φτώχια, την υποτίμηση και την δικτατορία, κινητοποίησε πολιτικό προσωπικό και πολίτες όταν ήταν ήδη πολύ αργά.

Τα σημάδια που έχουμε είναι σαφή. Διολισθαίνουμε στη Βενεζουέλα της Ευρώπης.

Το πολιτικό προσωπικό της αντιπολίτευσης ασχολείται με το θέμα, με μια ευγένεια που γίνεται αντιληπτή ως αδυναμία. Μόνο μια ενιαία αντιπολίτευση είναι ικανή να σταματήσει τον κατήφορο. Μόνο αν κατέλθει στις επόμενες εκλογές ως ένα κόμμα, απέναντι στους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θα είμαστε σίγουροι ότι θα σταματήσει αυτή η εξοικείωση με την καταστροφή.

Η πραγματική νίκη Τράμπ θα είναι σε Δικαστικό επίπεδο.

Όταν ο τρισεκατομυριούχος επιχειρηματίας Ν.Τράμπ ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του για την προεδρία των Η.Π.Α., κανείς δεν περίμενε την εξέλιξη που θα είχε η εκλογική μάχη. Ούτε η ατζέντα της προεκλογικής περιόδου αναμενόταν τόσο οξεία, ούτε ήταν βέβαιο -για την ακρίβεια ήταν σχεδόν βέβαιο το αντίθετο- ότι θα κατάφερνε να λάβει το χρίσμα των Ρεπουμπικανών. Τελικά κατάφερε να "καταλάβει δι εφόδου" το Ρεπουμπλικανικό κόμμα, και σε 8μήνες που έγιναν οι Προεδρικές εκλογές, κατάφερε να κερδίσει την καρέκλα του Οβάλ Γραφείου.

Το πολιτικό σύστημα των Η.Π.Α. δεν κατάφερε να τον "χωνέψει" και τελικά εκείνος, κατάφερε να το "καταπιεί αμάσητο". Τί ήταν αυτό που έκανε τον κ.Τραμπ τον αγαπητό των Αμερικανών πολιτών; Πώς μπορεί να μεταλλαχθεί το εκλογικό σώμα μέσα σε 8 χρόνια και από τη συμβολική -από κάθε άποψη- επιλογή Ομπάμα να αγαπήσει έναν ακραίο λαϊκιστή με φοβική ρητορική; 

Όπως και να έχει, η παγκόσμια ιστορία είναι γεμάτη από τέτοια "ανεξήγητα" ερωτήματα. Ίσως να είναι νομοτελιακή η διαδοχή το "κακού" από το "καλό" και του "καλού" από το "κακό". Ίσως η απάντηση να βρίσκεται στη άρρικτη και κυκλική σχέση του Γίν και του Γιάν.   

Λιγότερο από μια εβδομάδα από τη νίκη Τράμπ, δεν είναι δυνατόν να απαντηθεί οποιοδήποτε ερώτημα που σχετίζεται με το "Trump Administration". Όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοικτά. Η δομή, ωστόσο, της Αμερικανικής Διοίκησης δεν επιτρέπει συγκλονιστικές μεταβολές. Τα τρία "πόδια" της εξουσίας της πέραν του Ατλαντικού Υπερδύναμης, χωρίζεται στην Εκτελεστική που προσωποποιείται στον κάτοικο του Λ.Οίκου, στην Νομοθετική που χωρίζεται στη Βουλή των Αντιπροσώπων και στη Γερουσία, ενώ την τριπλέτα συμπληρώνει το Ανώτατο Δικαστήριο. 

Αν ανατρέξει κανείς στις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις, όσο έντονες κι αν ήσαν οι διαφορές -σε ρητορικό επίπεδο- η ασκούμενη πολιτική πάντα είχε ένα μέτρο. Και αυτό το μέτρο, το διασφάλιζε ο κατακερματισμός της εξουσίας στα δύο αντιπροσωπευτικά νομοθετικά σώματα, και στον Ανώτατο δικαστήριο τα οποία ποτέ δεν "ανήκαν" όλα ιδεολογικά και πολιτικά, στον εκάστοτε εκλεγμένο πρόεδρο. 

Το ιδιόμορφο και καινοφανές της σημερινής κατάστασης είναι οτι η Αμερική έχει πλήρη κυριαρχία των Ρεπουμπλικανών σε όλους τους πυλώνες εξουσίας-εκτός του Α.Δικαστηρίου, αλλά έχει ένα πρόεδρο που μόνο κατ' όνομα είναι Ρεπουμπλικανός. Όχι μόνο δεν τον ελέγχει το κόμμα, αλλά συχνά σύρρεται από αυτόν. Κατα τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, δεκάδες φορές ήρθε σε δύσκολη θέση και χρειάστηκε να "μιλήσει" προς την Αμερικανική κοινωνία με πυροσβεστικές ανακοινώσεις για να σβήσει "φωτιές" που άναψε ο εκρηκτικός λόγος του υποψηφίου -τότε- Τράμπ. 

Επ ουδενί δε μπορεί να θεωρηθεί δεδομένη η υποστήριξη του ακραιφνώς "συστημικού" Ρεπουμπικανικού κόμματος, στις ακραία "αντισυστημικές" πολιτικές -που πιθανόν θα θελήσει να περάσει ο κ.Τράμπ από τα Νομοθετικά σώματα της Βουλής των Αντιπροσώπων και των της Γερουσίας.

Εκεί όμως που το πέρασμα Τράμπ θα αφήσει ευδιάκριτο το αποτύπωμά του και ουδείς θα μπορεί να σβήσει είναι στον τρίτο πόλο εξουσίας. Στο Ανώτατο Δικαστήριο. Ας δούμε γιατί:

Για τον Πρόεδρο ή του Βουλευτές και του Γερουσιαστές, ισχύει ότι ισχύει σε όλες τις δυτικές χώρες. Η θητεία τους είναι χρονικά δεδομένη και περιορισμένη. Αντίθετα, η θητεία των μελών του Ανωτάτου Δικαστηρίου είναι ισόβια και τοποθετούνται από τον εκάστοτε Πρόεδρο, κατόπιν της τυπική αποδοχής της Γερουσίας. Αυτό καθιστά τα μέλη του Supreme Court εκτός του προφανούς νομικού τους έργου, και μια πολιτική και κοινωνική "Σταθερά". 

Το πλήθος των μελών δεν είναι "κλειδωμένο". Μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα, ήταν έξι, αλλά έκτοτε είναι εννιά (8μέλη+1 πρόεδρος). Σήμερα, ως μέλη του εμφανίζονται έντεκα(11) δικαστές, τρείς(3) εκ των οποίων λόγω του προκεχωρημένου της ηλικίας τους εμφανίζονται ως μέλη, αλλά χωρίς συμμετοχή στις συνεδριάσεις και στη λήψη αποφάσεων. 

Στην παρούσα σύνθεση των οκτώ(8) ενεργών μελών, υπάρχει μια ισορροπία μεταξύ των δικαστών που τοποθετήθηκαν από Δημοκρατικούς και Ρεπουμπλικανούς πρέδρους. 

Τρείς από αυτούς τους ενεργούς, είναι γεννημένοι στη 10τία του 1930 (συγκεκριμενα στα '33, '36 και '38). 

Κοντολογίς, οι πιθανότητες να χρειαστεί ο νεοκλεγείς πρόεδρος να τοποθετήσει κάποιους δικαστές στον Ανώτατος Δικαστικό Θεσμό της χώρας είναι εξαιρετικα πιθανός. Είναι -προφανώς- σύμπτωση, αλλά δύο από αυτούς είναι επιλογές του Δημοκρατικού Κλίντον. Δηλαδή "Δημοκρατικοί". Στα επόμενα 4 ή 8 χρόνια είναι απολύτως βέβαιο ότι θα πάψουν να είναι "ενεργοί" ή ακόμα και εν ζωή.

Όταν στην πολιτική συζήτηση είναι οι "εκτρώσεις" και η "οπλοκατοχή", η αριθμιτική μεταβολή της σύνθεσης του Ανωτάτου Δικαστηρίου σε συντηριτική κατεύθυνση, δημιουργεί πολλές ανησυχίες για το ποιά θα είναι η εξέλιξη των δύο αυτών θεμάτων. Παρ΄ότι "χαμηλής πολιτικής", αποτελούν σημαντικό διαφοροποιό στοιχείο μεταξύ των δύο κομμάτων του Αμερικανικού πολιτικού συστήματος, ενώ δε θα ήταν υπερβολή να πεί κανείς ότι αποτελούν πολιτική διαχωριστική γραμμή. 

Είναι θέματα αιχμής μια και τα δύο πραγματεύονται τις ύψιστες αξίες της Ζωής και της Ασφάλειας, και η μεταβολή στάσης της υπερδύμανης απέναντι σε αυτά, θα επηρρεάσει σημαντικά όλο τον Δυτικό Κόσμο.

Θα είναι στο χέρι του αμετροεπούς, λαϊκιστή πολιτικού και επιτυχημένου τρισεκατομυριούχου να επηρεάσει τόσο δομικά, τα κεκτημένα του δυτικού τρόπου σκέψης; 

Πηγές:

https://www.usa.gov/branches-of-government

https://www.whitehouse.gov/1600/judicial-branch

https://www.supremecourt.gov/about/biographies.aspx

Ελλάδα: Τα αμαρτήματα του ΔΝΤ ή το μαύρο μας το χάλι;

Πρίν από αρκετές εβδομάδες δημοσιοποιήθηκε έκθεση του εσωτερικού αυτοελεγκτικού μηχανισμού του ΔΝΤ για την Ευρωπαϊκή Κρίση Χρέους και για τις περιπτώσεις κρατών μελών της Ευρωζώνης, στα προγράμματα των οποίων ενεπλάκη.

Με το που είδαν τα ντόπια κυβερνητικά στελέχη και ΜΜΕ μια έκθεση με αυτοκριτική διάθεση από τον διεθνή οργανισμό, αγαλίασε η ψυχή τους. Ο τίτλος από μόνος του, απετέλεσε επιχείρημα για την ορθότητα της αντιμνημονιακής ρητορικής.

Όπως πάντα, είμαι επιφυλακτικός σε κάθε δημοσίως διατυπωμένη άποψη με χαρακτηριστικά junk food. Όσο πιο "νόστιμη" είναι μια είδηση τόσο πιο "δύσπεπτη" είναι από το σύστημά μου.

Ταλαιπωρήθηκα λίγο να βρώ όλα τα αρχεία του ΔΝΤ, (αλλά ελέω web τίποτα δεν είναι αδύνατο) και λίγο περισσότερο με τα εξαιρετικά αγγλικά στα οποία είχαν συνταχθεί τα 3αρχεία, αλλά ρίχτηκα στη μελέτη. Πέρασαν οι διακοπές, πέρασαν και καν’α-δύο εβδομάδες και τα τέλειωσα.

Ιδού λοιπόν τα "λάθη" για τα οποία μέμφεται τον εαυτό του ο διεθνής οργανισμός:

1.       Στις εκθέσεις από το 2004-2007 εξαίρει το έργο της Ελληνικής κυβέρνησης που νομοθετούσε μεταρρυθμίσεις, χωρίς να φανταστεί ότι όλα έμεναν στα χαρτιά, λόγω των πανίσχυρων συμφερόντων του κατεστημένου (επιχειρηματικού και συνδικαλιστικού). Δηλαδή αντικατηγορείται επειδή υποεκτίμησε τις συνθήκες σήψης της χώρας

2.       Υπέκυψε στις αφόρητες πολιτικές πιέσεις των Ευρωπαΐων και υπαναχώρησε από την βασική τεχνοκρατική αρχική του θέση περί απολύτου ανάγκης αναδιάρθρωσης του χρέους, ώς προϋπόθεση για την έμπλοκή του στο πρόγραμμα. Δηλαδή αυτοκατηγορείται ότι θυσίασε τον στεγνό τεχνοκρατισμό του, στο βωμό πολιτικών σκοπιμοτήτων τρίτων, πέραν του Οργανισμού .

3.       Έκανε διαρκώς αισιόδοξες προβλέψεις σε σημαντικά "κεφάλαια" της διαδικασίας. Θεώρησε ότι θα προκύψουν έσοδα από ιδιωτικοποιήσεις άνω των 50δις στην 3ετία, και μετά βίας φτάσαμε στα 12,5 μετά από 7χρόνια. Δηλαδή υποτίμησε τις αντιστάσεις του κατεστημένου (διαρκώς αναφέρεται στο "πολιτικό-επιχειρηματικό-συνδικαλιστικό") στην εφαρμογή του προγράμματος.

4.       Το Ταμείο είναι ένας τεχνοκρατικός -και εξ αυτού- γρήγορος στα αντανακλαστικά του οργανισμός. Στην έκθεση γίνεται σαφής αναφορά στο ότι η κρίση, τους βρήκε ανέτοιμους να αντιμετωπίσουν αφ ενός τη γραφειοκρατική δομή και λογική των Ευρωπαϊκών πολιτικών μηχανισμών και κυβερνήσεων, αλλά κυρίως την εξόχως πιεστική πολιτική παρεμβολή στην τεχνική ανάλυση του Ταμείου, με αποτέλεσμα στην αρχή του πρώτου προγράμματος να βγαίνουν "κοινά ανακοινωθέντα" στα οποία κυριαρχούσε η Ευρωπαϊκή λογική και όχι αυτή του Ταμείου. Δηλαδή αναγνωρίζουν ότι δεν οριοθέτησε εξ αρχής τις σχέσεις με του Ευρωπαίους με τρόπο που να αρμόζει στο ρόλο του.

5.       Η τεχνική βοήθεια που παρείχαν σε συνεργασία με την task force δεν είχε κοινό επικεφαλής, με αποτέλεσμα να λείπουν σαφείς προτεραιότητες, με στόχους που φαινόταν σαν να άλλαζαν διαρκώς. Αν υπήρχε μια τέτοια πρόβλεψη θα μπορούσε να αντιμετωπισθεί αποτελεσματικότερα η δυσκολία αφομοίωσης (πολύ sic διατύπωση) της Ελλάδας, στις μεταρρυθμίσεις.

6.       Έτσι, η επίδοση του προσωπικού που "υπηρέτησαν" το πρόγραμμα της Ελλάδας  ήσαν σαφώς άνιση έναντι των άλλων προγραμμάτων στις 4χώρες που το Ταμείο συνέδραμε το έργο των τοπικών κυβερνήσεων.

Αν προσπαθήσω να αποδώσω σε μια -μεγάλη- φράση το resume θα έλεγα ότι...

·         Ο ασθενής αρνείτο την πραγματικότητα και κορόιδευε το γιατρό ότι έπαιρνε τα φάρμακα

·         Η οικογένεια αντιδρούσε στη θεραπεία,

·         Οι συγγενείς του δεν ήθελαν να χάσουν τη βολή τους,

·         Ο θεράπων γιατρός δέχτηκε να συμμετέχει σε ένα συμβούλιο στο οποίο δεν είχε σαφή ρόλο

·         Ο ασθενής δεν ήθελε στην πραγματικότητα να θεραπευτεί.

·         Το "νοσηλευτικό" προσωπικό που ήταν στην ομάδα του θεράποντος ιατρού δεν ήταν και το καλύτερο.

Περαστικά μας. 

Ντόναλτ Τράμπ. Ο Αμερικανός Τσίπρας;

Υπάρχει μια σοβαρή αντίφαση στον τίτλο; 

Τι κοινό μπορεί να έχει ένας δισεκατομμυριούχος επιτυχημένος επιχειρηματίας με ένα ανεπάγγελτο παιδί του κομματικού σωλήνα;

Τι μπορεί να συνδέει έναν "επαναστάτη ποπολάρο" με τον κατ εξοχήν ιδεολογικό εχθρό του, υπερκαπιταλιστή;

Αν οι δύο προσωπικότητες εξετάζονταν ως ιδιώτες και όχι ως πολιτικά πρόσωπα, οι απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα θα ήσαν αναφανδόν "προφανώς" για την πρώτη και "τίποτα" για τις δύο επόμενες.

Ωστόσο δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι ασχολούμαστε μαζί τους, επειδή αυτοί αποφάσισαν να ασχοληθούν μαζί μας. Ο πρώτος γιατί διεκδικεί το χρίσμα των Ρεπουμπλικανών για το ύψιστο αξίωμα των Η.Π.Α (και του κόσμου) ενώ ο δεύτερος διεκδίκησε και κέρδισε την εμπιστοσύνη των Ελλήνων εκλεκτόρων 4 συναπτές φορές, σε λιγότερο από ένα χρόνο.

Η ρητορική Τσίπρα δεν ήταν τίποτα άλλο από την άριστη υλοποίηση του δόγματος "υπόσχομαι τα πάντα στους πάντες". Στη βαθύτατα πληγωμένου εγωισμού Ελληνική κοινωνία(από την αποτυχημένη εφαρμογή των δύο πρώτων μνημονίων) με τα χαρακτηριστικά της αμάθειας και της έλλειψης κριτικής ικανότητας του πληθυσμού, η λαϊκίστικη ρητορική έπεσε σαν σπόρος σε φρεσκοργωμένο χωράφι. Δεν υπήρχε καμία λογική στα υπεσχημένα. Προφανώς ο ίδιος, το κόμμα του και όσοι τον πίστεψαν, ζούσαν στα μέσα του 17ου αιώνα, τότε που ο Δόν Κιχώτης -ένας απλός αγρότης ο οποίος έχοντας διαβάσει πολλά βιβλία για τον ιπποτισμό, πίστεψε ότι είναι ιππότης και ότι θα σώσει το κόσμο. Βέβαια η ιστορία τελειώνει όταν βλέπουμε πως ο Δον Κιχώτης κατά κάποιο τρόπο βρίσκει τα λογικά του(έκων-άκων υπογράφει το 3ο μνημόνιο) και επιστρέφει μαζί με τον φίλο και συνταξιδιώτη του -Σάντσο Πάντσα- πίσω στο σπίτι τους.

Η Αμερικανική κοινωνία στη βάση της δεν έχεις να επιδείξει ούτε ιδιαίτερη κριτική ικανότητα, ούτε ευρεία γενική μόρφωση, ούτε κάποια ομαλή σχέση με την αισθητική του δημόσιου χώρου και λόγου. Αν σε αυτό το υπόβαθρο -δείτε πόσο μοιάζει με την Ελληνική κοινωνία- συνυπολογιστούν 

• το αίσθημα ανασφάλειας του μέσου "redneck" που έχει εκπαιδευτεί με συνέπεια και συνέχεια ότι η χώρα -και κατ επέκταση και το όνειρό του- είναι στόχος όλων των άλλων που θέλουν αν βλάψουν την προτεσταντική Χριστιανική πατρίδα 
• η διεύρυνση της ανεργίας για άτομα χαμηλής εξειδίκευσης και χειρόνακτες, ως αποτέλεσμα της μεταφοράς της παγκόσμιας παραγωγής σε άλλες χώρες και 
• η αδυναμία της Αμερικανικής οικονομίας να δημιουργήσει μηχανισμούς διαχείρισης των νεοανέργων  με ώριμα συνταξιοδοτικά δικαιώματα (55-60 ετών),

τότε το γιατί ο D.Trump σαρώνει στο εν λόγω κοινό, δεν αποτελεί έκπληξη. 

Αν αναλύσει κανείς το DNA του πολιτικού λόγου του Αμερικανού δισεκατομμυριούχου-πολιτικού θα εκπλαγεί από μια σοκαριστική αλήθεια. Ο Donald Trump είναι πολιτικό παιδί του Αλέξη Τσίπρα. "Υπόσχεται τα πάντα στους πάντες". 

Θα "κλείσει τα σύνορα" σε προϊόντα και ανθρώπους, η Αμερικανική οικονομία θα απομονωθεί στους δύο ωκεανούς που την οριοθετούν και με τη δική της αυτάρκεια σε πόρους, τεχνογνωσία, ανθρώπινο δυναμικό και προϊόντα, θα εξασφαλίσει στους πολίτες της εισόδημα σημαντικά μεγαλύτερο από αυτό που τώρα απολαμβάνουν (από 50 σε 80χιλ $).

Όλα αυτά είναι το αμερικανικό "όνειρο" για τον μέσο λευκό χαμηλού μορφωτικού επιπέδου Αμερικανό. Ανέφικτο θα πει κανείς. Σε μια εποχή με τα χαρακτηριστικά που έχει λάβει η παγκοσμιοποίηση της γνώσης, της τεχνολογίας, της εξάλειψης των αποστάσεων, της πρόσβασης στη γνώση κλπ, οι υποσχέσεις του Trump είναι το ίδιο ρεαλιστικές με τις αντίστοιχες του δικού μας πρωθυπουργού που για να ανέβει στον πρωθυπουργικό θώκο, "μίλησε" στην ψυχή και όχι στο μυαλό των Ελλήνων ψηφοφόρων. Όπως ακριβώς κάνει και ο εξ Αμερικής "κλώνος" του.

Όμως, σε αντίθεση με την Ελληνική, η Αμερικανική οικονομία επηρεάζει δομικά την παγκόσμια. Μια σοβαρή διαταραχή -χρονικά και ποιοτικά πολύ μικρότερη της 6μηνης διαπραγμάτευσης του καλοκαιριού του '15- μέχρι την εξομάλυνση και την αναγνώριση του ανέφικτου, θα έχει καταστροφικά αποτελέσματα για την Αμερικανική και κατ επέκταση για την Παγκόσμια Οικονομία. Ιδιαίτερα, υπο το πρίσμα της σοβαρής μείωσης του ρυθμού μεγέθυνσης της Κινεζικής Οικονομίας σε μικρά μονοψήφια νούμερα, και της πολιτικής αστάθειας της Ε.Ε. υπο την απειλή ενός Brexit και της αδυναμίας διαχείρισης της προσφυγικής κρίσης.

Ας ελπίσουμε να μην επικρατήσει ο ΔονΚιχωτισμός. Ζούμε σε μια εποχή που δεν χρειαζόμαστε μεγάλους ηγέτες με "ρεύμα" που θα βασίζεται σε λαϊκίστικες ρητορίες, αλλά σοβαρούς πολιτικούς-managers "υπηρέτες" ρεαλιστικών στόχων της ρεάλ πολιτίκ. 

Ας ελπίσουμε οι Αμερικανοί ψηφοφόροι να αποδειχθούν σοφότεροι των Ελλήνων.

"Φιλότιμο" εναντίον "τί με νοιάζει". Η πικρή αλήθεια!!!

Έλληνες. Κάποιοι λένε ότι είμαστε ο μόνος λαός με λέξη σαν το "φιλότιμο" στο λεξιλόγιό μας. 

Εγώ νομίζω ότι το φιλότιμο μπορεί να αντιπροσώπευε τον Έλληνα μέχρι και τη δεκαετία του '70, το πολύ. Μετά έγινε ο λαός του "Τί με νοιάζει;". Με αυτό ως μέτρο, κυκλοφορούμε ανάμεσα στους άλλους συνέλληνες. Με αυτό οδηγούμε, συναλλασόμαστε, ψηφίζουμε, "μετράμε" τον κόσμο γύρο μας, και αυτό είναι το dna της στάσης μας απέναντι στον κόσμο που μας περιβάλει. Είχα τη διαστροφή να συγκεντώσω τα "τί με νοιάζει" που άκουσα-ένιωσα-συνάντησα από ανθρώπους που βρέθηκαν γύρω μου. Από το δρόμο και το super market, μέχρι τη δουλειά και τις οικογενειακές ή φιλικές συμμαζώξεις τις τελευταίες 5ημέρες. Τα αποκρυστάλλωσα σε φράσεις με το "τι με νοιάζει" ως δομικό στοιχείο -άμεσο ή έμμεσο- του συλλογισμού των συμπατριωτών μου και σας το "χαρίζω".

Τί με νοιάζει που δεν μειώνεται η ανεργία; Είμαι άνεργος εγώ ;
Τί με νοιάζει που θα αυξηθεί το εισητήριο των αστικων συγκοινωνιών; Σαν πως εγώ δεν είμαι συνειδητά λαθρεπιβάτης;
Τί με νοιάζει που το ασφαλιστικό σύστημα δε "βγαίνει"; Εγώ στα 54, δεν ειμαι ήδη συνταξιούχος;
Τί με νοιάζει που εδώ απαγορεύεται το παρκάρισμα; Άμα κάνω τη δουλειά μου όπως με βολεύει, τί με νοιάζει η μαμά με το καροτσάκι ή ο παππούς που θα κατέβει στο δρόμο;
Τί με νοιάζει που θα εμποδίσω τους πεζούς; Εγώ θα κατέβω στο δρόμο;
Τί με νοιάζει που βρωμίζω τον τόπο πετώντας τα σκουπίδια μου έξω απ' τον κάδο; Σκουπιδιάρης είμαι; 
Τί με νοιάζει που μηδενίστηκε η αξία των Ελληνικών Τραπεζών; Έχω εγώ τράπεζα;
Τί με νοιάζει που που δεν έρχονται επενδύσεις; Θα βάλω εγώ κάτι στην τσέπη μου;
Τί με νοιάζει που οι μαθητές μου δεν καταλαβαίνουν τί λέω, όπως το λεω; Εγώ πώς θα κάνω ιδιαίτερα;
Τί με νοιάζει που υπερφορολογούνται οι επιχειρήσεις; Έχω εγώ επιχείρηση;
Τί με νοιάζει που ο υδραυλικός μου, δεν μου κόβει απόδειξη; Εγώ δε θα γλυτώσω ένα δεκάευρω;
Τί με νοιάζει που τα γήπεδα έχουν γεμίσει αλήτες που σπάνε ότι βρούν μπροστά τους; Μένω εγώ κοντά σε γήπεδο;
Τί με νοιάζει εμένα που εμείς οι 200 κλείσαμε τους δρόμους; Αν απεργώ εγώ, κανένας να μην παει ήρεμα στη δουλειά του.
Τί με νοιάζει εμένα αν χάσεις το εξάμηνό σου; Εμένα με νοιάζει πότε θα πάρω πτυχίο;

Τί με νοιάζει που κάτι "ανθέλληνες" πιστεύουν οτι οι Έλληνες είμαστε ένας ελεεινός λαός; Εμείς είμαστε οι καλύτεροι του κόσμου! Έτσι δεν είναι;