Η πραγματική νίκη Τράμπ θα είναι σε Δικαστικό επίπεδο.

Όταν ο τρισεκατομυριούχος επιχειρηματίας Ν.Τράμπ ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του για την προεδρία των Η.Π.Α., κανείς δεν περίμενε την εξέλιξη που θα είχε η εκλογική μάχη. Ούτε η ατζέντα της προεκλογικής περιόδου αναμενόταν τόσο οξεία, ούτε ήταν βέβαιο -για την ακρίβεια ήταν σχεδόν βέβαιο το αντίθετο- ότι θα κατάφερνε να λάβει το χρίσμα των Ρεπουμπικανών. Τελικά κατάφερε να "καταλάβει δι εφόδου" το Ρεπουμπλικανικό κόμμα, και σε 8μήνες που έγιναν οι Προεδρικές εκλογές, κατάφερε να κερδίσει την καρέκλα του Οβάλ Γραφείου.

Το πολιτικό σύστημα των Η.Π.Α. δεν κατάφερε να τον "χωνέψει" και τελικά εκείνος, κατάφερε να το "καταπιεί αμάσητο". Τί ήταν αυτό που έκανε τον κ.Τραμπ τον αγαπητό των Αμερικανών πολιτών; Πώς μπορεί να μεταλλαχθεί το εκλογικό σώμα μέσα σε 8 χρόνια και από τη συμβολική -από κάθε άποψη- επιλογή Ομπάμα να αγαπήσει έναν ακραίο λαϊκιστή με φοβική ρητορική; 

Όπως και να έχει, η παγκόσμια ιστορία είναι γεμάτη από τέτοια "ανεξήγητα" ερωτήματα. Ίσως να είναι νομοτελιακή η διαδοχή το "κακού" από το "καλό" και του "καλού" από το "κακό". Ίσως η απάντηση να βρίσκεται στη άρρικτη και κυκλική σχέση του Γίν και του Γιάν.   

Λιγότερο από μια εβδομάδα από τη νίκη Τράμπ, δεν είναι δυνατόν να απαντηθεί οποιοδήποτε ερώτημα που σχετίζεται με το "Trump Administration". Όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοικτά. Η δομή, ωστόσο, της Αμερικανικής Διοίκησης δεν επιτρέπει συγκλονιστικές μεταβολές. Τα τρία "πόδια" της εξουσίας της πέραν του Ατλαντικού Υπερδύναμης, χωρίζεται στην Εκτελεστική που προσωποποιείται στον κάτοικο του Λ.Οίκου, στην Νομοθετική που χωρίζεται στη Βουλή των Αντιπροσώπων και στη Γερουσία, ενώ την τριπλέτα συμπληρώνει το Ανώτατο Δικαστήριο. 

Αν ανατρέξει κανείς στις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις, όσο έντονες κι αν ήσαν οι διαφορές -σε ρητορικό επίπεδο- η ασκούμενη πολιτική πάντα είχε ένα μέτρο. Και αυτό το μέτρο, το διασφάλιζε ο κατακερματισμός της εξουσίας στα δύο αντιπροσωπευτικά νομοθετικά σώματα, και στον Ανώτατο δικαστήριο τα οποία ποτέ δεν "ανήκαν" όλα ιδεολογικά και πολιτικά, στον εκάστοτε εκλεγμένο πρόεδρο. 

Το ιδιόμορφο και καινοφανές της σημερινής κατάστασης είναι οτι η Αμερική έχει πλήρη κυριαρχία των Ρεπουμπλικανών σε όλους τους πυλώνες εξουσίας-εκτός του Α.Δικαστηρίου, αλλά έχει ένα πρόεδρο που μόνο κατ' όνομα είναι Ρεπουμπλικανός. Όχι μόνο δεν τον ελέγχει το κόμμα, αλλά συχνά σύρρεται από αυτόν. Κατα τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, δεκάδες φορές ήρθε σε δύσκολη θέση και χρειάστηκε να "μιλήσει" προς την Αμερικανική κοινωνία με πυροσβεστικές ανακοινώσεις για να σβήσει "φωτιές" που άναψε ο εκρηκτικός λόγος του υποψηφίου -τότε- Τράμπ. 

Επ ουδενί δε μπορεί να θεωρηθεί δεδομένη η υποστήριξη του ακραιφνώς "συστημικού" Ρεπουμπικανικού κόμματος, στις ακραία "αντισυστημικές" πολιτικές -που πιθανόν θα θελήσει να περάσει ο κ.Τράμπ από τα Νομοθετικά σώματα της Βουλής των Αντιπροσώπων και των της Γερουσίας.

Εκεί όμως που το πέρασμα Τράμπ θα αφήσει ευδιάκριτο το αποτύπωμά του και ουδείς θα μπορεί να σβήσει είναι στον τρίτο πόλο εξουσίας. Στο Ανώτατο Δικαστήριο. Ας δούμε γιατί:

Για τον Πρόεδρο ή του Βουλευτές και του Γερουσιαστές, ισχύει ότι ισχύει σε όλες τις δυτικές χώρες. Η θητεία τους είναι χρονικά δεδομένη και περιορισμένη. Αντίθετα, η θητεία των μελών του Ανωτάτου Δικαστηρίου είναι ισόβια και τοποθετούνται από τον εκάστοτε Πρόεδρο, κατόπιν της τυπική αποδοχής της Γερουσίας. Αυτό καθιστά τα μέλη του Supreme Court εκτός του προφανούς νομικού τους έργου, και μια πολιτική και κοινωνική "Σταθερά". 

Το πλήθος των μελών δεν είναι "κλειδωμένο". Μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα, ήταν έξι, αλλά έκτοτε είναι εννιά (8μέλη+1 πρόεδρος). Σήμερα, ως μέλη του εμφανίζονται έντεκα(11) δικαστές, τρείς(3) εκ των οποίων λόγω του προκεχωρημένου της ηλικίας τους εμφανίζονται ως μέλη, αλλά χωρίς συμμετοχή στις συνεδριάσεις και στη λήψη αποφάσεων. 

Στην παρούσα σύνθεση των οκτώ(8) ενεργών μελών, υπάρχει μια ισορροπία μεταξύ των δικαστών που τοποθετήθηκαν από Δημοκρατικούς και Ρεπουμπλικανούς πρέδρους. 

Τρείς από αυτούς τους ενεργούς, είναι γεννημένοι στη 10τία του 1930 (συγκεκριμενα στα '33, '36 και '38). 

Κοντολογίς, οι πιθανότητες να χρειαστεί ο νεοκλεγείς πρόεδρος να τοποθετήσει κάποιους δικαστές στον Ανώτατος Δικαστικό Θεσμό της χώρας είναι εξαιρετικα πιθανός. Είναι -προφανώς- σύμπτωση, αλλά δύο από αυτούς είναι επιλογές του Δημοκρατικού Κλίντον. Δηλαδή "Δημοκρατικοί". Στα επόμενα 4 ή 8 χρόνια είναι απολύτως βέβαιο ότι θα πάψουν να είναι "ενεργοί" ή ακόμα και εν ζωή.

Όταν στην πολιτική συζήτηση είναι οι "εκτρώσεις" και η "οπλοκατοχή", η αριθμιτική μεταβολή της σύνθεσης του Ανωτάτου Δικαστηρίου σε συντηριτική κατεύθυνση, δημιουργεί πολλές ανησυχίες για το ποιά θα είναι η εξέλιξη των δύο αυτών θεμάτων. Παρ΄ότι "χαμηλής πολιτικής", αποτελούν σημαντικό διαφοροποιό στοιχείο μεταξύ των δύο κομμάτων του Αμερικανικού πολιτικού συστήματος, ενώ δε θα ήταν υπερβολή να πεί κανείς ότι αποτελούν πολιτική διαχωριστική γραμμή. 

Είναι θέματα αιχμής μια και τα δύο πραγματεύονται τις ύψιστες αξίες της Ζωής και της Ασφάλειας, και η μεταβολή στάσης της υπερδύμανης απέναντι σε αυτά, θα επηρρεάσει σημαντικά όλο τον Δυτικό Κόσμο.

Θα είναι στο χέρι του αμετροεπούς, λαϊκιστή πολιτικού και επιτυχημένου τρισεκατομυριούχου να επηρεάσει τόσο δομικά, τα κεκτημένα του δυτικού τρόπου σκέψης; 

Πηγές:

https://www.usa.gov/branches-of-government

https://www.whitehouse.gov/1600/judicial-branch

https://www.supremecourt.gov/about/biographies.aspx

Ελλάδα: Τα αμαρτήματα του ΔΝΤ ή το μαύρο μας το χάλι;

Πρίν από αρκετές εβδομάδες δημοσιοποιήθηκε έκθεση του εσωτερικού αυτοελεγκτικού μηχανισμού του ΔΝΤ για την Ευρωπαϊκή Κρίση Χρέους και για τις περιπτώσεις κρατών μελών της Ευρωζώνης, στα προγράμματα των οποίων ενεπλάκη.

Με το που είδαν τα ντόπια κυβερνητικά στελέχη και ΜΜΕ μια έκθεση με αυτοκριτική διάθεση από τον διεθνή οργανισμό, αγαλίασε η ψυχή τους. Ο τίτλος από μόνος του, απετέλεσε επιχείρημα για την ορθότητα της αντιμνημονιακής ρητορικής.

Όπως πάντα, είμαι επιφυλακτικός σε κάθε δημοσίως διατυπωμένη άποψη με χαρακτηριστικά junk food. Όσο πιο "νόστιμη" είναι μια είδηση τόσο πιο "δύσπεπτη" είναι από το σύστημά μου.

Ταλαιπωρήθηκα λίγο να βρώ όλα τα αρχεία του ΔΝΤ, (αλλά ελέω web τίποτα δεν είναι αδύνατο) και λίγο περισσότερο με τα εξαιρετικά αγγλικά στα οποία είχαν συνταχθεί τα 3αρχεία, αλλά ρίχτηκα στη μελέτη. Πέρασαν οι διακοπές, πέρασαν και καν’α-δύο εβδομάδες και τα τέλειωσα.

Ιδού λοιπόν τα "λάθη" για τα οποία μέμφεται τον εαυτό του ο διεθνής οργανισμός:

1.       Στις εκθέσεις από το 2004-2007 εξαίρει το έργο της Ελληνικής κυβέρνησης που νομοθετούσε μεταρρυθμίσεις, χωρίς να φανταστεί ότι όλα έμεναν στα χαρτιά, λόγω των πανίσχυρων συμφερόντων του κατεστημένου (επιχειρηματικού και συνδικαλιστικού). Δηλαδή αντικατηγορείται επειδή υποεκτίμησε τις συνθήκες σήψης της χώρας

2.       Υπέκυψε στις αφόρητες πολιτικές πιέσεις των Ευρωπαΐων και υπαναχώρησε από την βασική τεχνοκρατική αρχική του θέση περί απολύτου ανάγκης αναδιάρθρωσης του χρέους, ώς προϋπόθεση για την έμπλοκή του στο πρόγραμμα. Δηλαδή αυτοκατηγορείται ότι θυσίασε τον στεγνό τεχνοκρατισμό του, στο βωμό πολιτικών σκοπιμοτήτων τρίτων, πέραν του Οργανισμού .

3.       Έκανε διαρκώς αισιόδοξες προβλέψεις σε σημαντικά "κεφάλαια" της διαδικασίας. Θεώρησε ότι θα προκύψουν έσοδα από ιδιωτικοποιήσεις άνω των 50δις στην 3ετία, και μετά βίας φτάσαμε στα 12,5 μετά από 7χρόνια. Δηλαδή υποτίμησε τις αντιστάσεις του κατεστημένου (διαρκώς αναφέρεται στο "πολιτικό-επιχειρηματικό-συνδικαλιστικό") στην εφαρμογή του προγράμματος.

4.       Το Ταμείο είναι ένας τεχνοκρατικός -και εξ αυτού- γρήγορος στα αντανακλαστικά του οργανισμός. Στην έκθεση γίνεται σαφής αναφορά στο ότι η κρίση, τους βρήκε ανέτοιμους να αντιμετωπίσουν αφ ενός τη γραφειοκρατική δομή και λογική των Ευρωπαϊκών πολιτικών μηχανισμών και κυβερνήσεων, αλλά κυρίως την εξόχως πιεστική πολιτική παρεμβολή στην τεχνική ανάλυση του Ταμείου, με αποτέλεσμα στην αρχή του πρώτου προγράμματος να βγαίνουν "κοινά ανακοινωθέντα" στα οποία κυριαρχούσε η Ευρωπαϊκή λογική και όχι αυτή του Ταμείου. Δηλαδή αναγνωρίζουν ότι δεν οριοθέτησε εξ αρχής τις σχέσεις με του Ευρωπαίους με τρόπο που να αρμόζει στο ρόλο του.

5.       Η τεχνική βοήθεια που παρείχαν σε συνεργασία με την task force δεν είχε κοινό επικεφαλής, με αποτέλεσμα να λείπουν σαφείς προτεραιότητες, με στόχους που φαινόταν σαν να άλλαζαν διαρκώς. Αν υπήρχε μια τέτοια πρόβλεψη θα μπορούσε να αντιμετωπισθεί αποτελεσματικότερα η δυσκολία αφομοίωσης (πολύ sic διατύπωση) της Ελλάδας, στις μεταρρυθμίσεις.

6.       Έτσι, η επίδοση του προσωπικού που "υπηρέτησαν" το πρόγραμμα της Ελλάδας  ήσαν σαφώς άνιση έναντι των άλλων προγραμμάτων στις 4χώρες που το Ταμείο συνέδραμε το έργο των τοπικών κυβερνήσεων.

Αν προσπαθήσω να αποδώσω σε μια -μεγάλη- φράση το resume θα έλεγα ότι...

·         Ο ασθενής αρνείτο την πραγματικότητα και κορόιδευε το γιατρό ότι έπαιρνε τα φάρμακα

·         Η οικογένεια αντιδρούσε στη θεραπεία,

·         Οι συγγενείς του δεν ήθελαν να χάσουν τη βολή τους,

·         Ο θεράπων γιατρός δέχτηκε να συμμετέχει σε ένα συμβούλιο στο οποίο δεν είχε σαφή ρόλο

·         Ο ασθενής δεν ήθελε στην πραγματικότητα να θεραπευτεί.

·         Το "νοσηλευτικό" προσωπικό που ήταν στην ομάδα του θεράποντος ιατρού δεν ήταν και το καλύτερο.

Περαστικά μας. 

Ντόναλτ Τράμπ. Ο Αμερικανός Τσίπρας;

Υπάρχει μια σοβαρή αντίφαση στον τίτλο; 

Τι κοινό μπορεί να έχει ένας δισεκατομμυριούχος επιτυχημένος επιχειρηματίας με ένα ανεπάγγελτο παιδί του κομματικού σωλήνα;

Τι μπορεί να συνδέει έναν "επαναστάτη ποπολάρο" με τον κατ εξοχήν ιδεολογικό εχθρό του, υπερκαπιταλιστή;

Αν οι δύο προσωπικότητες εξετάζονταν ως ιδιώτες και όχι ως πολιτικά πρόσωπα, οι απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα θα ήσαν αναφανδόν "προφανώς" για την πρώτη και "τίποτα" για τις δύο επόμενες.

Ωστόσο δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι ασχολούμαστε μαζί τους, επειδή αυτοί αποφάσισαν να ασχοληθούν μαζί μας. Ο πρώτος γιατί διεκδικεί το χρίσμα των Ρεπουμπλικανών για το ύψιστο αξίωμα των Η.Π.Α (και του κόσμου) ενώ ο δεύτερος διεκδίκησε και κέρδισε την εμπιστοσύνη των Ελλήνων εκλεκτόρων 4 συναπτές φορές, σε λιγότερο από ένα χρόνο.

Η ρητορική Τσίπρα δεν ήταν τίποτα άλλο από την άριστη υλοποίηση του δόγματος "υπόσχομαι τα πάντα στους πάντες". Στη βαθύτατα πληγωμένου εγωισμού Ελληνική κοινωνία(από την αποτυχημένη εφαρμογή των δύο πρώτων μνημονίων) με τα χαρακτηριστικά της αμάθειας και της έλλειψης κριτικής ικανότητας του πληθυσμού, η λαϊκίστικη ρητορική έπεσε σαν σπόρος σε φρεσκοργωμένο χωράφι. Δεν υπήρχε καμία λογική στα υπεσχημένα. Προφανώς ο ίδιος, το κόμμα του και όσοι τον πίστεψαν, ζούσαν στα μέσα του 17ου αιώνα, τότε που ο Δόν Κιχώτης -ένας απλός αγρότης ο οποίος έχοντας διαβάσει πολλά βιβλία για τον ιπποτισμό, πίστεψε ότι είναι ιππότης και ότι θα σώσει το κόσμο. Βέβαια η ιστορία τελειώνει όταν βλέπουμε πως ο Δον Κιχώτης κατά κάποιο τρόπο βρίσκει τα λογικά του(έκων-άκων υπογράφει το 3ο μνημόνιο) και επιστρέφει μαζί με τον φίλο και συνταξιδιώτη του -Σάντσο Πάντσα- πίσω στο σπίτι τους.

Η Αμερικανική κοινωνία στη βάση της δεν έχεις να επιδείξει ούτε ιδιαίτερη κριτική ικανότητα, ούτε ευρεία γενική μόρφωση, ούτε κάποια ομαλή σχέση με την αισθητική του δημόσιου χώρου και λόγου. Αν σε αυτό το υπόβαθρο -δείτε πόσο μοιάζει με την Ελληνική κοινωνία- συνυπολογιστούν 

• το αίσθημα ανασφάλειας του μέσου "redneck" που έχει εκπαιδευτεί με συνέπεια και συνέχεια ότι η χώρα -και κατ επέκταση και το όνειρό του- είναι στόχος όλων των άλλων που θέλουν αν βλάψουν την προτεσταντική Χριστιανική πατρίδα 
• η διεύρυνση της ανεργίας για άτομα χαμηλής εξειδίκευσης και χειρόνακτες, ως αποτέλεσμα της μεταφοράς της παγκόσμιας παραγωγής σε άλλες χώρες και 
• η αδυναμία της Αμερικανικής οικονομίας να δημιουργήσει μηχανισμούς διαχείρισης των νεοανέργων  με ώριμα συνταξιοδοτικά δικαιώματα (55-60 ετών),

τότε το γιατί ο D.Trump σαρώνει στο εν λόγω κοινό, δεν αποτελεί έκπληξη. 

Αν αναλύσει κανείς το DNA του πολιτικού λόγου του Αμερικανού δισεκατομμυριούχου-πολιτικού θα εκπλαγεί από μια σοκαριστική αλήθεια. Ο Donald Trump είναι πολιτικό παιδί του Αλέξη Τσίπρα. "Υπόσχεται τα πάντα στους πάντες". 

Θα "κλείσει τα σύνορα" σε προϊόντα και ανθρώπους, η Αμερικανική οικονομία θα απομονωθεί στους δύο ωκεανούς που την οριοθετούν και με τη δική της αυτάρκεια σε πόρους, τεχνογνωσία, ανθρώπινο δυναμικό και προϊόντα, θα εξασφαλίσει στους πολίτες της εισόδημα σημαντικά μεγαλύτερο από αυτό που τώρα απολαμβάνουν (από 50 σε 80χιλ $).

Όλα αυτά είναι το αμερικανικό "όνειρο" για τον μέσο λευκό χαμηλού μορφωτικού επιπέδου Αμερικανό. Ανέφικτο θα πει κανείς. Σε μια εποχή με τα χαρακτηριστικά που έχει λάβει η παγκοσμιοποίηση της γνώσης, της τεχνολογίας, της εξάλειψης των αποστάσεων, της πρόσβασης στη γνώση κλπ, οι υποσχέσεις του Trump είναι το ίδιο ρεαλιστικές με τις αντίστοιχες του δικού μας πρωθυπουργού που για να ανέβει στον πρωθυπουργικό θώκο, "μίλησε" στην ψυχή και όχι στο μυαλό των Ελλήνων ψηφοφόρων. Όπως ακριβώς κάνει και ο εξ Αμερικής "κλώνος" του.

Όμως, σε αντίθεση με την Ελληνική, η Αμερικανική οικονομία επηρεάζει δομικά την παγκόσμια. Μια σοβαρή διαταραχή -χρονικά και ποιοτικά πολύ μικρότερη της 6μηνης διαπραγμάτευσης του καλοκαιριού του '15- μέχρι την εξομάλυνση και την αναγνώριση του ανέφικτου, θα έχει καταστροφικά αποτελέσματα για την Αμερικανική και κατ επέκταση για την Παγκόσμια Οικονομία. Ιδιαίτερα, υπο το πρίσμα της σοβαρής μείωσης του ρυθμού μεγέθυνσης της Κινεζικής Οικονομίας σε μικρά μονοψήφια νούμερα, και της πολιτικής αστάθειας της Ε.Ε. υπο την απειλή ενός Brexit και της αδυναμίας διαχείρισης της προσφυγικής κρίσης.

Ας ελπίσουμε να μην επικρατήσει ο ΔονΚιχωτισμός. Ζούμε σε μια εποχή που δεν χρειαζόμαστε μεγάλους ηγέτες με "ρεύμα" που θα βασίζεται σε λαϊκίστικες ρητορίες, αλλά σοβαρούς πολιτικούς-managers "υπηρέτες" ρεαλιστικών στόχων της ρεάλ πολιτίκ. 

Ας ελπίσουμε οι Αμερικανοί ψηφοφόροι να αποδειχθούν σοφότεροι των Ελλήνων.