Prior Actions instead of Common Sense.

Έχει γίνει μεγάλη κουβέντα για το πόσο εκβιαστικά και πόσο καταστροφικά είναι τα μέτρα που προβλέπονται από το ΜνημόνιοΙΙΙ.

Έχει προβληθεί κατά κόρον ότι αυτά τα μέτρα είναι καταστροφικά και αυτό υποστηρίζουν και μεγάλοι διεθνούς φήμης οικονομολόγοι.

Έχει περίπου θεωρηθεί ότι πρόκειται περί πραξικοπήματος, και στο πνεύμα και στο γράμμα του.

Έχει δαιμονοποιηθεί και περίπου εμφανίζεται ως το τέλος της χώρας.

Η προσωπική εκτίμηση του γράφοντος είναι ότι το ΜνημόνιοΙΙΙ, περιέχει σειρά προβλέψεων που θα έπρεπε να έχουν υλοποιηθεί από το 2010. Φτάσαμε 5χρόνια μετά να συζητάμε για το προφανές. Να υλοποιήσουμε αυτά που υπογράψαμε πρίν 5χρόνια. Μέσα από τις δικές μας παλινωδίες και καθυστερήσεις, κερδίσαμε... το να έχουμε χάσει πολύ ουσιαστικό και παραγωγικό χρόνο. 

Χάσαμε το να έχουμε μεταρρυθμίσει το κράτος μας σε μια κατεύθυνση που να εξασφαλίζεται η αποφυγή τέτοιων φαινομένων στο μέλλον. Το μόνο που κάναμε 5χρόνια τώρα είναι απλά να περιορίζουμε τις «θερμίδες» της «δίαιτάς» μας. Ενώ θα έπρεπε να έχουμε αλλάξει την ίδια τη δίαιτα. Το βαθύτερο και ουσιαστικό πρόβλημά μας ήταν στην ποιότητα και τη «θερμιδική αξία» της δίαιτας και όχι στις «θερμίδες» αυτές καθαυτές.  

Έτσι πράγματα αυτονόητα…κοινής λογικής, για όλο τον υπόλοιπο κόσμο, αποτελούν αντικείμενο των προαπαιτουμένων. Ιδού λοιπόν μια αποτίμηση-σχολιασμός, σύνδεσης των προαπαιτούμενων με την κοινή λογική.

Διεύρυνση της φορολογικής βάσης

Common Sense: Δεν είναι κοινή λογική, το ότι πρέπει να μαζευτούν χρήματα από τη φοροδιαφυγή; Δεν πρέπει να διευρυνθεί η φορολογική βάση για να μην την πληρώνουν πάντα οι ίδιοι; Γιατί δεν έγινε 5χρόνια τώρα; Τι έγινε στους τελευταίους 5μήνες στην κατεύθυνση της πάταξής της; Τίποτα. Μια κυβέρνηση (ακόμα) που έχει και ιδεολογική αντιπαλότητα με τους έχοντες και κατέχοντες, δεν έκανε τίποτα. Γιατί να μας πιστέψουν οι δανειστές ότι μπορούν να την πατάξουμε;

Αποτέλεσμα; Prior Actions: Η μετακίνηση της πλειοψηφίας των αγαθών σε υψηλότερη κλίμακα ΦΠΑ για να συγκεντρωθούν πόροι που αλλιώς δεν θα ήταν εφικτό να εισρεύσουν στα κρατικά ταμεία. Και τι λέει η συμφωνία; Ότι αν το Ελληνικό κράτος τα καταφέρει με την πάταξη της φοροδιαφυγής, προϊόντα και υπηρεσίες που μετατάχθηκαν σε υψηλότερους δείκτες, θα επανέλθουν εκεί που ήσαν.

Επιτάχυνση στην απονομή της δικαιοσύνης

Common Sense: Δεν είναι κοινή λογική, η δικαιοσύνη να επιλαμβάνεται υποθέσεων σε εύλογο χρόνο από τη στιγμή που οι αντίδικοι καταφεύγουν σε αυτή; Οι μακρές και ατέρμονες διαδικασίες αποτελούν μέρος του Ελληνικού Συστήματος απονομής δικαιοσύνης. Κάτι που δημιουργεί πεποίθηση ατιμωρησίας και επιβαρύνει το ήδη βαρύ σώμα της Ελληνικής κοινωνίας.

Αποτέλεσμα; Prior Actions: Μας επιβάλλεται άμετρα και ετσιθελικά, μια ατζέντα μεταρρυθμίσεων του δικονομικού κώδικα με μόνη οπτική την οικονομική του αποτελεσματικότητα.

Προστασία πρώτης Κατοικίας

Common Sense: Δεν είναι κοινή λογική, ο έχων ένα ικανοποιητικό ετήσιο οικογενειακό εισόδημα να μην προστατεύεται από μια γενική –και ως εκ τούτου ισοπεδωτική και ως εκ τούτου άδικη- αμνηστία της πρώτης κατοικίας του; Κάτι τέτοιο δημιουργεί στρεβλώσεις και βγαίνουν τα χειρότερα χαρακτηριστικά της φυλής. Όταν καλύπτεις τον μπαταχτσή, ποιο είναι το μήνυμα που στέλνεις στους συνεπείςς πολίτες;

Αποτέλεσμα; Prior Actions: Μας επιβάλλεται ότι ο έχων ετήσιο οικογενειακό εισόδημα (π.χ.) 50.000€ και άνω, και αντικειμενική αξία άνω των 200.000€ δεν θα προστατεύεται.

Βιωσιμότητα Ασφαλιστικού Συστήματος

Common Sense: Δεν είναι κοινή λογική, να επιδιώκεται η βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος; 

Τι κάναμε τα 35 τελευταία χρόνια; Δημιουργούσαμε το πρόβλημα με συνταξιούχους των 50 και 55ετών. Και τι κάναμε τις 2-3φορές που κάποιος αρμόδιος υπουργός κινήθηκε στη σωστή κατεύθυνση; Το μόνο που δεν κάναμε, ήταν να τους θανατώσουμε δια λιθοβολισμού στο Σύνταγμα. Είναι δυνατόν ένας εργαζόμενος να εισπράττει σύνταξη για 35χρόνια; Είναι δυνατόν ποτέ αυτό το σύστημα να επιβιώσει; 

Κάναμε κάτι ουσιαστικό τα τελευταία 5χρόνια εκτός από το να περικόπτουμε συντάξεις; Όχι. Μόνο κόβαμε το μηνιαίο κόστος. Δεν μεταρρυθμίζαμε. 

Κάναμε κάτι τους τελευταίους 5μήνες στην κατεύθυνση του εξοθρολογισμού; Όχι. Ακόμα και τώρα, η πρότασή μας ήταν, οι Δ.Υ. να βγαίνουν στη σύνταξη στα 62 τους και οι ιδιωτικοί στα 67 έτη τους. Ήταν προφανές ότι δεν έχουμε καταλάβει τίποτα.

Αποτέλεσμα; Prior Actions: Μας επιβάλλεται άμεσα η νομοθέτηση μέτρων που καθιστούν την πρόωρη συνταξιοδότηση, οικονομικά ασύμφορη, ενώ παράλληλα μπαίνουμε στη συζήτηση για την δομική αλλαγή του συστήματος.

Ανεξαρτησία ΕΛ.ΣΤΑΤ.

Common Sense: Δεν είναι κοινή λογική ότι ο εποπτικός φορέας που θα μετράει τα μακροοικονομικά μεγέθη της οικονομίας δεν πρέπει να είναι εξαρτώμενος από την εκάστοτε κομματική εξουσία; Σάν 'πως αυτός ο αόρατος δεσμός μεταξύ της οδού Νίκης(Υπ.Οικ.) και της τότε Στατιστικής Υπηρεσίας, δεν στήριξε τον μύθο της υγιούς οικονομίας, που θα έμπαινε με το σπαθί της στην ΟΝΕ; Ο ίδιος αόρατος δεσμός δεν ήταν που έστελνε ψευδή στοιχεία για το έλλειμμα της Κεντρικής Κυβέρνησης επι Κώστα Καραμανλή και εμφάνιζε 3,5%, αντί του αληθούς 12%; Ακόμα και σήμερα οι παρεμβάσεις της εκτελεστικής εξουσίας δε υπάρχουν;

Αποτέλεσμα; Prior Actions: Μας επιβάλλεται άμεσα η διασφάλιση της πλήρους νομικής ανεξαρτησίας της ΕΛΣΤΑΤ.

Το τραπεζικό κεκτημένο της ΕΚΤ

Common Sense: Δεν είναι κοινή λογική ότι η Συνθήκη για τη Σταθερότητα του Χρηματοπιστωτικού Συστήματος της Ευρωζώνης (που μεταξύ άλλων προστατεύει τις καταθέσεις μέχρι του ποσού των 100χιλ €) θα γινόταν και Εθνικό κεκτημένο, όπως έχει ήδη γίνει στις υπόλοιπες χώρες του Ενιαίου νομίσματος;

Αποτέλεσμα; Prior Actions: Μας επιβάλλεται η άμεση έγκρισή του και από το Ελληνικό Κοινοβούλιο.

Για όλα αυτά που αποτελούν προαπαιτούμενα για να μπούμε στο κυρίως «γεύμα» των μεταρρυθμίσεων, διερράγη η Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, ο πρωθυπουργός είναι έρμαιο της αντιπολίτευσης, και πολλά άλλα που αν δεν ζούσαμε τραγικές στιγμές, θα μπορούσαμε να γελάμε.

Είναι να απορεί κανείς, πως μπορεί να συνεννοηθεί ο κοινός νούς με αυτούς που θεωρούν τα παραπάνω -λίγο ως πολύ- «απ’ τον Άρη» όταν σε λίγο θα πρέπει να νομοθετηθούν και άλλα προφανή μέτρα, αλλά που αυτά έχουν να κάνουν και με τις ιδεολογικές αφετηρίες και τα μικροσυμφέροντα επιμέρους κοινωνικών και επαγγελματικών ομάδων. 

Πώς θα συμφωνήσουμε για θέματα όπως η απελευθέρωση αγορών για να περιοριστεί το κόστος των παρεχόμενων υπηρεσιών και προϊόντων, η αποκρατικοποίηση του διαχειριστή της Ηλεκτρικής Ενέργειας από τον εναγκαλισμό της ΔΕΗ, η δημιουργία δομών αξιολόγησης του προσωπικού του κράτους, η αποκομματικοποίηση του κλπ

Φοβάμαι πως όσο η κυρίαρχη, στην κοινωνία, αντίληψη περί του προφανούς, βρίσκεται σε τέτοια αντιδιαστολή με αυτό που κυριαρχεί ως προφανές σε όλο τον δυτικό κόσμο, θα έχουμε πάντα ανάγκη κάποιον «επιστάτη».

Έτσι θα επιβεβαιωθεί ότι για ακόμα μια φορά ζούμε Ιστορίες Ελληνικής Τρέλας. 

Ελλάδα: Το 3ο μνημόνιο ή "η καρκινοπαθής που σταμάτησε τη θεραπεία γιατί έπεφταν τα μαλλιά της".

Η Ελλάδα είναι μια καρκινοπαθής που επι πολλά χρόνια κάπνιζε και έπινε. Έκανε ΠΟΛΥ ανθυγιεινή ζωή (ΠΑΣΟΚ – ΝΔ). Περνούσε ζωάρα(με δανεικά), αλλά δεν είχε αφήσει κατάχρηση(φοροδιαφυγή, διαπλοκή, πελατειακό κράτος κλπ) που δεν την έκανε. Και το απολάμβανε. Κάποια στιγμή, ο καρκίνος θα της «χτυπούσε την πόρτα».

Μπήκε λοιπόν σε πρόγραμμα χημικοθεραπειών και ακτινοβολιών. Το περίεργο είναι ότι οι γιατροί-φίλοι της που έκαναν μαζί τις καταχρήσεις, ανέλαβαν να την κουράρουν. Η θεραπεία την καταρράκωνε. Κάθε φορά που έκανε θεραπεία, έκανε εβδομάδες να συνέλθει. Σερνόταν. Πέσανε τα μαλλιά της(μισθοί-συντάξεις), αδυνάτισε…ένα σακί με κόκκαλα(συγχωνεύεις φορέων κλπ). Μετά από όλες τις θεραπείες και κάποια σκαμπανεβάσματα, άρχισε να αποδίδει καρπούς η θεραπεία. Πλέον δεν ήταν το ίδιο ωχρή(δεν έγινε ροδαλή, αλλά…) ενώ σίγα-σιγά άρχισε να βγαίνει για διασκέδαση(μη φανταστείτε πολλά πράγματα, ένα σινεμαδάκι και για κανεναν καφέ), μια και είχαν «επιστρέψει» και τα μαλλιά της και δεν ντρεπόταν.

Οι γιατροί επέμεναν ότι έπρεπε να κάνει και την τελευταία δόση της θεραπείας, μέχρι που οι συγγενείς(ΣΥΡΙΖΑ) της ξεσηκώθηκαν. Την έπεισαν ότι αυτό που έπρεπε να κάνει ήταν να «στείλει στο διάολο" τους γιατρούς(Τρόϊκα) του «Ιατρικού»(ΔΝΤ, ΕΚΤ κλπ) γιατί είναι κοράκια και τσαρλατάνοι. Και αντ’ αυτών να πάνε να συζητήσουν με εναλλακτικούς γιατρούς(Κίνα, Ρωσία Συμμαχία του Νότου). Η ασθενής, επείσθη. Και πήγε και «τα’χωσε» στους γιατρούς του Ιατρικού. Το ηθικό της ανέβηκε. Είχε πιά ένα αίσθημα απελευθέρωσης. Ενώ παράλληλα, δεν αισθανόταν κάτι να πηγαίνει κακά.

Όμως στην πραγματικότητα, όλοι οι δείκτες έδειχναν ραγδαία επιδείνωση. Όλοι οι παλιοί γνωστοί της οικογένειας (Αντιπολίτευση) έλεγαν ότι δεν πάει καλά και ότι πρέπει γρήγορα να μπει σε μια θεραπεία(να κλείσει η συμφωνία). Γρήγορα. Οι συγγενείς, τους κατηγορούσαν ότι αυτοί έφταιγαν που η ασθενής είχε περιέλθει στην κατάσταση αυτή, και ότι δε δικαιούνται να μιλάνε. Μαζί κάνανε τις καταχρήσεις και εκείνοι της έκαναν θεραπείες που την καταρράκωναν. Όμως –παράλληλα- κανένας από τους εναλλακτικούς γιατρούς δεν αναλάμβανε να την κουράρει.

Όσο περνούσε ο χρόνος η ασθενής μας άρχισε να χάνει τις δυνάμεις της. Άρχισαν πάλι φαινόμενα αδυναμίας(πληρωμή μισθών), διάρροιες(δόσεις σε ΔΝΤ, ΕΚΤ) που την ισοπέδωναν κλπ. Οι συγγενείς όμως επέμεναν να περιμένουν κάποιον από τους εναλλακτικούς γιατρούς να παρέμβει. Μόνο ευχές. 

Είδαν κι απόειδαν και πάνε να δούν τους γιατρούς στο «Ιατρικό». Αυτούς που τους είχαν πεί αρπακτικά και τσαρλατάνους. Οι γιατροί, προφανώς ενοχλημένοι –αλλά δε θέλανε να χάσουν τον πελάτη(να σκάσει το χρέος στα χέρια τους)- άρχισαν να ξανασυζητάνε το ενδεχόμενο να την ξαναναλάβουν. Όμως είπαν ότι πλέον για αρχή θα πρέπει να εισαχθεί για 1-2 εβδομάδες για την «φέρουν στα ίσια της»(προαπαιτούμενα), πρίν γυρίσει στο σπίτι. Οι συγγενείς, πάνω που θα συμφωνούσαν για τα νοσηλεία(πρόταση Γιουνκέρ) κατέληξαν ότι είναι σωστότερο να κάνουν οικογενειακό συμβούλιο(δημοψήφισμα).

Το μαθαίνουν αυτό οι γιατροί και τους λένε ότι μέχρι να αποφασίσετε τι θα κάνετε με την ασθενή δε σας συνταγογραφούμε τίποτα(ELA, Capital Controls). “Δε θα παίζουμε. Και κοιτάξτε…αν μας πείτε ότι δε σας κάνει η θεραπεία, μην σας ξαναδούμε εδώ. Εμείς τελειώσαμε μαζί σας”. Το οικογενειακό συμβούλιο έγινε και αποφάσισε να πούν στους γιατρούς ότι η θεραπεία δε γίνεται δεκτή. Εν τω μεταξύ, οι φίλοι της οικογένειας (φιλοευρωπαϊκά κόμματα) έχουν βγάλει φλίκτενες με τις ανοησίες της οικογένειας(ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ). Παρακαλάνε τους γιατρούς να δεχθούν την ασθενή παρά τις παλινωδίες της οικογένειας. Μην αφήσουν να χαθεί(πτώχευση, Grexit, Αλβανοποίηση) ένας άνθρωπος, επειδή οι συγγενείς είναι ανόητοι. Παράλληλα η ασθενής, είναι πιά με οξυγόνο.

Τελικά οι συγγενείς γυρίζουν και αφού συνειδητοποιούν (όχι όλοι, κάποιοι συνεχίζουν να πιστεύουν ότι η θεραπεία είναι χειρότερη απ’ το θάνατο-Αριστερή πλατφόρμα & Lobby της Δραχμής) ότι «την χάνουν» από μέρα σε μέρα αν δεν την αναλάβει κάποια ομάδα γιατρών, αποδέχονται έκοντες-άκοντες να εφαρμόσουν τη θεραπεία που μέχρι προ μηνών «έβριζαν». Όλοι ξέρουν ότι η ασθενής, έκανε μια μεγάλη βουτιά και ότι θα πάρει πολύ χρόνο για να φτάσει εκεί που ήταν λίγους μήνες πρίν. Όλοι ελπίζουν να περάσει τον «κάβο», αλλά πλέον όλες οι εξετάσεις της είναι  τόσο κακές(επιχειρηματικότητα, δανεισμός, ρευστότητα, εισαγωγές πρώτων υλών) που κανείς δεν ξέρει αν τελικά θα τη γλυτώσει.

Καλή ψυχή πατριώτες.

Τί κι αν κερδίσεις όλες τις μάχες και χάσεις τον πόλεμο;

Από το 2010 που ο τότε πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωσε την προσφυγή της χώρας στο Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης(ESM) και το Δ.Ν.Τ.(IMF), οι Ελληνικές Κυβερνήσεις και δια αυτών οι υπουργοί οικονομικών, έκαναν το ελάχιστο για να τηρήσουν τα υπεσχημένα των Μνημονίων. Οι εφαρμοστικοί νόμοι ή κατατίθονταν προς ψήφιση στο παρα 5 και εφαρμόζονταν από ένα στην -πραγματικότητα- αντιμνημονιακό πολιτικό προσωπικό ή -ακόμα χειρότερα- δεν εφαρμόζονταν ούτε στον τύπο, ούτε στην ουσία τους.

Σε καμία στιγμή των 5 χρόνων, δεν υπηρετήθηκε το πνεύμα των μνημονίων. Που δεν ήταν άλλο από την ουσιαστική και δομική αλλαγή του κράτους σε ένα κανονικό, ευνομούμενο, Ευρωπαϊκών προδιαγραφών νομικό υποκείμενο, που θα υπάρχει για να υπηρετεί τους πολίτες του και όχι για να το υπηρετούν αυτοί, μέχρι της τελικής πτώσεώς τους.

Πώς να αποκωδικοποιήσει κανείς ότι αντί να τα έχουμε εφαρμόσει μόνοι μας από πρίν, υποχρεωθήκαμε να προχωρήσουμε στην υλοποίησή τους μόνο κατόπιν ασφυκτικών πιέσεων. Ιδού μια ενδεικτική λίστα μέτρων που μας υποχρέωσαν να:

• Μετρήσουμε το πόσοι υπηρετούν στο Δημόσιο Τομέα και τα συνδεδεμένα με αυτό Ν.Π.Δ.Δ. ή Α.Ε.
• Καταγράψουμε τους νεκρούς συνταξιούχους μας, και όσους λαμβάνουν διπλές και τριπλές συντάξεις από ένα -καταρρέον- ασφαλιστικό σύστημα.
• "Ανακαλύψουμε" το διπλογραφικό σύστημα σε όλες τις κρατικές προμήθειες.
• Καταργήσουμε/συγχωνεύσουμε 10άδες αν όχι εκατοντάδες διπλοκαλυπτώμενες υπηρεσίες, το κοινωνικό αποτύπωμα των οποίων ήταν μηδενικό.
• Νοικοκυρέψουμε τα οικονομικά των δήμων και των θυγατρικών τους, που το μόνο που έκαναν ήταν να αποτελούν εργαλεία επανεκλογής των τοπικών "αρχόντων".
• Αυτονομήσουμε από την εκάστοτε πολιτική (βλέπε κομματική) εξουσία φορείς που εξασφαλίζουν τη συνέχεια στο κράτος (βλέπε Γ.Γ. Δημοσίων εσόδων ή την Στατιστική αρχή)
• Αποδεχόμαστε τις εισηγητικές εκθέσεις Ανεξαρτητων Αρχών, όπως του Γενικού Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης κ.α.

Ατυχώς, τα παραπάνω είναι μόνο ελάχιστο δείγμα των όσων υλοποιήθηκαν κατόπιν εκβιαστικών διλλημάτων από την τρόικα με επιβράβευση την "απελευθέρωση" μιας δόσης.

Η κυρίαρχη αντίληψη του πολιτικού προσωπικού ήταν της ελάσσονος προσπάθειας στην ολοκλήρωση των μεταρρυθμίσεων, ακριβώς επειδή θεωρούνταν μέτρα "εισαγώμενα" και ως εκ τούτου, πέρα και έξω από την πολιτική κουλτούρα των πολιτικών μας, αλλά και του λαού, που τις υποδεχόταν ως πράξεις επιβολής ενός "στρατού κατοχής" και όχι ως νίκη της κοινής λογικής.

Οι κουτοπόνηροι Ελληναράδες, μόλις οι "κουτόφρακοι" γύριζαν την πλάτη τους -σαν τα μαθητούδια του δημοτικού που "ξεσαλώνουν", μόλις φύγει ο δάσκαλος απ' την τάξη- ακυρώναμε στην πράξη τις θετικές επιπτώσεις κάθε μέτρου, είτε μέσα από την ανεπαρκή εφαρμογή του, είτε μέσα από την απόλυτη και εν τοις πράγμασι ακύρωσή τους. Υποτίθεται ότι έτσι κερδίζαμε μια μάχη οπισθοφυλακών. Την οποία "πουλούσαν" οι πολιτικοί μας στην κομματική τους πελατεία, για να υποστηρίξουν και να πείσουν  στην «ανεξάρτητη» και «υπερήφανη» ψυχοσύνθεση του Έλληνα, ότι γίνεται διαπραγμάτευση. Διαπραγμάτευση με αντίπαλο ποιόν; Την κοινή λογική;

Και φτάνουμε σήμερα, 5 χρόνια μετά να συζητάμε για ανοίγματα επαγγελμάτων, καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, κατάργηση των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων, άρση των ειδικών καθεστώτων για κλάδους που ξέφευγαν της απόδοσης φόρων (π.χ. εφοπλιστές, αγρότες) σύμφωνα με τη φοροδοτική τους ικανότητα, φορολόγηση των σκαφών αναψυχής κλπ

Ακριβώς λόγω της ατελούς εφαρμογής των συμφωνηθέντων, τα μνημόνια απέτυχαν στην Ελληνική περίπτωση. Και αυτό φούντωσε το αντι-μνημονιακό μέτωπο, εντός του πολιτικού συστήματος και εντός της κοινωνίας. Της κοινωνίας που δεν μπόρεσε να "διαβάσει", ότι οι φορείς της αντιμνημονιακής ρητορείας, υπόσχονται την επιστροφή στην κυριαρχία των αιτίων της ένταξής μας σε αυτά (τα μηνημόνια).

Μόνο που η επιστροφή στην προτέρα κατάσταση δεν είναι κατάσταση που επιτρέπεται σήμερα στα πλαίσια της Ε.Ε.. Αυτό ήταν το βασικό σφάλμα τακτικής της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.. Η θεωρία παιγνίων που εφαρμόστηκε επί των κεφαλών μας, έθεσε αυτές (τις κεφαλές μας) στη λαιμητόμο της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα και της αυτόματης εξόδου από το μόνο περιβάλλον που θα μπορούσε να αποτελέσει γενεσιουργό αιτία της Ευρωπαϊκοποίησης του πολιτικού λόγου και της ενηλικίωσης των πολιτών και των πολιτικών σε αυτή τη χώρα. Και μετά την μακρά λίστα μικρών και ασήμαντων νικών (ΕΡΤ, καθαρίστριες, κατάργηση αριστείας, δημοψηφίσματα κλπ) σε συμβολικό -μόνο- επίπεδο για εσωτερική πολιτική κατανάλωση, οδηγούμαστε έκοντες-άκοντες στην ολοκληρωτική εφαρμογή των μνημονίων, στην πιό σκληρή εκδοχή τους, με ελπίδα να πείσουμε φίλους (όσους μας έμειναν) και άσπονδους φίλους, για την ειλικρίνειά μας.

Ατυχώς, δε μάθαμε ότι τα μνημόνια καταργούνται δια της απόλυτης και εξαντλητικής τους εφαρμογής, όπως έκαναν όλα τα άλλα κράτη που είχαν την ατυχία να ενταχθούν σε ανάλογους μηχανισμούς στήριξης. Κερδίζαμε μικρές και ασήμαντες μάχες, που μαθηματικά μας έφερναν όλο και πιό κοντά στην μεγάλη ήττα.