Ο παιδευτικός ρόλος της ανυπακοής θεσμικών φορέων του κράτους.

Από καταβολής του, το Νεοελληνικό κράτος είχε την ατυχία να «υπηρετείται» από πρόσωπα που αντιλαμβάνονταν το ρόλο τους, ως ιδιοκτησία και ως στοιχειώδη υποχρέωση του, στην αναγνώριση της αυθεντίας τους. Αυτό δε, ερχόταν σε πλήρη αντίστιξη με το προφανές. Όλοι γνώριζαν ότι η θέση και ο ρόλος  που καταλάμβαναν, είχε «κοντινή» ημερομηνία λήξεως, μια και η κατάληψη της θέσης από έναν έκαστο, ουδόλως αποτελούσε επιβράβευση των ικανοτήτων και της αναγνώρισης των προσώπων αυτών από τη κοινωνία, αλλά αποτελούσε την απόρροια μιας εξόφθαλμης νομής της εξουσίας στα «πρωτοπαλίκαρα» των κομματικών μηχανισμών. Και προφανώς, το ίδιο εύκολα που αποδιδόταν ο ρόλος, το ίδιο εύκολα, αφαιρούνταν και αποδιδόταν σε κάποιον άλλο εκλεκτό και ούτω καθ’ εξής. Οι  στρατοί των εκλεκτών είχαν πλήρη αντίληψη της κατάστασης και έτσι το μόνο που τους ενδιέφερε, ήταν στην πραγματικότητα , ο προβλεπόμενος  χρονικός ορίζοντας παραμονής στη θέση και το budget που δινόταν –και δίνεται- ως προίκα για τη θέση αυτή.

Αυτό το προσωπικό, διαχέεται στο σύνολο των κρατικών θεσμικών ρόλων και κατ’ ακολουθία, η διοικητική δράση αυτών, κυριαρχείται από μικρο-πολιτικά τερτίπια ηγεμονίσκων, οι οποίοι στον ιδιωτικό τομέα θα παρέμεναν στην αφάνεια. Με εφόδιο της κομματική «πίστη», τους διανέμεται η εξουσία και τα οφίκια. Στο τέλος, είτε ως εκλεγμένοι  είτε ως τοποθετημένοι, αναπαράγουν το διοικητικό μοντέλο, τα αποτελέσματα του οποίου είναι ορατά δια γυμνού οφθαλμού και απ’ τον πιο αδαή.

Όλα αυτά –παρ ότι δεν είναι συγχωρητέα- μπορούν να είναι κατανοητά. Αυτό που είναι απολύτως  ακατανόητο, είναι το φαινόμενο, της απείθειας αυτών των  -στο κάτω-κάτω- Ελλήνων πολιτών, έναντι των νόμων του κράτους. Έχουμε γίνει θεατές απίστευτων δηλώσεων από υψηλόβαθμους κρατικούς λειτουργούς –εκλεγμένους ή μη- περί της άρνησής τους να εφαρμόσουν ψηφισμένο νόμο του κράτους, διότι -απλά- διαφωνούν με τις προβλέψεις του.

Πέραν του αδιανόητου –αυτού καθ’ εαυτού- της άρνησης, δηλαδή,  εφαρμογής του νόμου, το οποίο σε οποιοδήποτε ευνομούμενο κράτος, θα συνεπαγόταν την έκπτωση από το αξίωμα,  υποτιμάται και υποβαθμίζεται ο παιδευτικός –προς την κοινωνία χαρακτήρας αυτής της δημόσιας και ατιμώρητης πρακτικής. Ποιο είναι το μήνυμα που στέλνει ο εκάστοτε Πρύτανης ή Περιφερειάρχης ο οποίος αρνείται να υλοποιήσει νόμους; Απλά, λέει στους πολίτες, ότι οι νόμοι δεν εφαρμόζονται αν δεν μας αρέσουν. Και αν έχουμε τον επίσημο ρόλο να τον ακυρώσουμε, έχει καλώς. Αν όχι, μπορούν να παρανομούμε σε οτιδήποτε δε μας αρέσει. Και επειδή δεν είμαστε δημόσια πρόσωπα για να ρωτηθούμε, δεν εκτιθέμεθα με δημόσιες δηλώσεις, αλλά –απλά- δεν τον εφαρμόζουμε.

Το σημαντικότερο, ΔΕΝ είναι η δήλωση ανυπακοής. Είναι η ατιμωρησία που ακολουθεί αυτή τη δήλωση.  Διότι αυτό αποτελεί την ισχυρότερη επιβεβαίωση της πρακτικής αυτής, περί της λογικής του κράτους-οπερέτας, όπου οι πολίτες επιλέγουν κατά το δοκούν, πώς θα κοινωνικοποιηθούν και πώς θα αποδείξουν το σεβασμό τους προς τους συμπολίτες τους, μέσα από την τήρηση του Συντάγματος και των Νόμων του Κράτους.

Πρέπει επιτέλους, τα δημόσια πρόσωπα, να αντιληφθούν το ρόλο τους και να προσέχουν πολύ περισσότερο το τι διαχέουν στη δημόσια σφαίρα. Διότι ως εξέχουσες προσωπικότητες που είναι –ή θέλουν να θεωρούνται- οφείλουν να συνυπολογίζουν το «αποτύπωμα» της κάθε πράξης τους, στην ηθική και την αισθητική ενός ολόκληρου λαού. Ενός λαού, με βαθύ και εγνωσμένο κενό και στα δύο πεδία(ηθική και αισθητική), που η καθημερινότητα πείθει περί της ανεπάρκειας του, σε αυτά.

Ένα κράτος που επαφίει την εφαρμογή του Συντάγματος –του καταστατικού χάρτη αξιών μιας κοινωνίας- στον πατριωτισμό των πολιτών του, ενώ οι πολίτες του είναι οι Νεοέλληνες, τα αποτελέσματα είναι αυτό που λέγεται «Ελληνική Δημοκρατία».  Ή η Δημοκρατία της Νεοελληνικής τρέλας. 

Η θεαματική πρόκριση στους 16 και το Κυπριακό Success Story, να μας γίνουν μάθημα.

Η Ελλάδα, δεν υπήρξε ποτέ σοβαρή ποδοσφαιρική σχολή. Μόνο μέσα από τους τακτικισμούς της και τις σχετικά βατές κληρώσεις, κατόρθωνε να «επιβιώνει», έχουσα παρουσία στην πλειοψηφία των μεγάλων διοργανώσεων της τελευταίας 10ετίας.

Στο βωμό της άγρας βαθμών (μια και αυτοί μένουν στην ιστορία και όχι το αν παίζεις αντιποδόσφαιρο) θυσιάζαμε –πάντα- το άθλημα. Ομάδα χωρίς θέαμα, κατάφερνε να είναι εντός στόχων. Αυτό μπορεί να δημιουργούσε προσδοκίες, αλλά ποτέ, ή σχεδόν ποτέ, αυτές οι προσδοκίες δεν ευοδώθηκαν. Το 2004, θα παραμείνει ως μνημείο καταστροφικού ποδοσφαίρου που αποσυντονίζει τον αντίπαλο από την ανιαρότητα και τον τακτικισμό για το αποτέλεσμα. Παίζουμε ποδόσφαιρο, «με το στανιό». Το κάνουμε «χαμαλίκι» γιατί είμαστε υποχρεωμένοι να είμαστε στο γήπεδο.

Για κάποιους, η Ελλάδα, δεν έχει τους παίκτες  να κάνει κάτι καλύτερο. Διεκδικεί «θρόνους», ενώ ο «βασιλιάς είναι γυμνός». Κι όμως! Υπάρχουν Έλληνες παίκτες, οι οποίοι ενταγμένοι στις συλλογικότητες των ομάδων τους, κάνουν καριέρα. Κάποιοι ως βασικοί, οι περισσότεροι ως «παγκαδόροι». Όμως ακόμα και το να συχνωτίζεσαι με άλλες ποδοσφαιρικές κουλτούρες και να «αναπνέεις τον αέρα», ενός άλλου ποδοσφαιρικού πολιτισμού, κάτι αφήνει. Δε σε κάνει ποδοσφαιρικό «γίγαντα», αλλά σου επιτρέπει όταν ενταχθείς στο σωστό σύνολο, να «παραδόσεις το έργο» με επιτυχία.

Για ακόμα μια φορά η Εθνική Ελλάδος, πιεζόμενη να κάνει κάτι, το έκανε και πέτυχε το στόχο, που αντικειμενικά δε μπορούσε ή δικαιούτο, βάσει υποδομών, πρωταθλήματος, αξίας παικτών. Μόνο που αυτή τη φορά το έκανε, όχι με το τυπικό Ελληνικό αντιποδόσφαιρο, αλλά με μια απόδοση που θα θυμόμαστε για χρόνια. Θα τη θυμόμαστε είτε ως νησίδα απολαυστικού ποδοσφαίρου, είτε ως την αρχή για μια ουσιαστική βελτίωση του ποδοσφαίρου που παίζει το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Το έκανε γιατί πίστεψε ότι μόνο αν παίξει κανονικά ποδόσφαιρο, μπορεί να πετύχει το στόχο. Η τακτική τσίκι-τσίκι-γκόλ, δε θα μπορούσε να αντέξει στο συγκεκριμένο αγώνα. Για μια φορά, «πήγαμε με τα νερά του ποταμού» και δε μας βγήκε σε κακό, ενώ αποδώσαμε και πολύ καλό ποδόσφαιρο που χαροποίησε όλους του Έλληνες. Ακόμα και ισόπαλος να έληγε ο αγώνας-κάτι που θα έστελνε τον Ντρογκμπα και την παρέα του στους 16- όλοι μας θα ήμασταν περήφανοι για την ομάδα μας. Και για να το κάνω ποιο επικό –μια και είναι της μόδας- όταν αναγκαστήκαμε να παραδώσουμε το Ρούπελ στους Γερμανούς τον Απρίλιο του ’41, περήφανοι ήμασταν. Κι ας είχαμε χάσει. Το είχαμε κάνει με αγώνα και με ψηλά το κεφάλι.

Ας αφήσουμε προς ώρας την Ελληνική επιτυχία και να πάμε σε ένα πραγματικό Success Story. Αυτό της ανάκαμψης της Κυπριακής Οικονομίας. Λίγοι έχουν πλήρη συνείδηση του βάθους του σόκ που υπέστη η Κυπριακή οικονομία. Είναι κάτι που δε ζήσαμε στην Ελλάδα. Το να είσαι στην «ουρά», για να πάρεις μερικά € από το λογαριασμό σου, είναι σοκαριστικό για δυτικές κοινωνίες. Στην Ελλάδα, το ζήσαμε με τα συσσίτια επί κατοχής και η εικόνα ήταν πρωτόγνωρη για χώρα της Ευρώπης, πόσο δε μάλλον, για χώρα της ζώνης του €.

Σε αυτό τον «ανεμοστρόβιλο» οικονομικής αδυναμίας και ανασφάλειας, μπήκε η χώρα μετά την καθολική καταψήφιση του συμφωνημένου με την τρόϊκα νομοσχεδίου που κατέθεσε ο πρόεδρος της χώρας. Η «πατριωτική» έξαρση του κοινοβουλίου-«κόκκορα», τιμωρήθηκε με το σκληρό και υποδειγματικά εκπαιδευτικού χαρακτήρα μέτρο, της δήμευσης καταθέσεων και τα απεκόλουθα.

Από τη στιγμή που οι πολιτικοί και οι πολίτες συνειδητοποίησαν το βαθμό και την έκταση του προβλήματος, από το σόκ της δήμευσης των περιουσιών τους, φαίνεται να επέλεξαν το μονοπάτι της ακύρωσης του μνημονίου μέσα από την ολοκληρωτική του εφαρμογή. Το moto «θα βγούμε απ΄το μνημόνιο υλοποιώντας το», είναι η συνηθέστερη απάντηση που λαμβάνει κάποιος Ελλαδίτης, όταν ερωτά έναν Κύπριο, για το «πώς τα πάτε με το μνημόνιο;».

Σε μια χώρα που δεν έγινε ούτε μία ώρα απεργίας, για κανένα μέτρο που επέβαλε η τρόικα και με ένα πολιτικό προσωπικό που δείχνει εντυπωσιακή –για τα Ελλαδίτικα δεδομένα- ομοψυχία και ομοφωνία στην ακολουθούμενη πολιτική, ο στόχος της εξόδου από τη επιτήρηση φαίνεται να είναι εντυπωσιακά κοντά. Και πάντως πολύ εγγύτερα από την πραγματική έξοδο της χώρας από την κρίση, συγκρινόμενη με την Ελλάδα.

Ποίο είναι το συμπέρασμα; Η διαχείριση μιας κρίσης και μέθοδοι που θα ακολουθήσει κανείς για την αντιμετώπισή της, το πόσο ειλικρινά θα ακολουθήσει τη «θεραπεία» και πόσο συνεπής θα είναι, αποφεύγοντας ανειλικρινείς πρακτικές, επηρεάζει καθοριστικά, το χρόνο «αποθεραπείας».

Στην Ελλάδα, το πολιτικό προσωπικό, εκόντες-άκοντες, σύρθηκαν στην εφαρμογή των μνημονίων, μόνο στο σκέλος της εύκολης παραγωγής πολιτικής. Τα μεγάλα και τα δραστικά δεν έγιναν, ή όσες φορές έγιναν, ήταν έξω από την πολιτική παιδεία και κουλτούρα των αρμοδίων υπουργών, κάτι που φαινόταν στο «γήπεδο». Ποια καλύτερη απόδειξη χρειαζόμαστε για αυτό ως πολίτες, από τις επιλογές του ανασχηματισμού και τις κοκκορομαχίες υπουργών που σύρονται να προσυπογράψουν ή που κάνουν αντάρτικο-εκ του ασφαλούς, στην κυβέρνηση που στηρίζουν, για θέματα που θα περάσουν από τα Θερινά Τμήματα, επειδή αυτοί- ως υπουργοί- δε συμμετέχουν στις συνεδριάσεις των Θ.Τ.;

Τα μνημόνια ήταν μια κεφαλαιώδους σημασίας ευκαιρία να επαναπροσδιορίσουμε το περιεχόμενο των εννοιών δημοκρατία, κοινό συμφέρον, συντεχνίες, κόμματα, πολιτική, κοινή λογική και πολλές πολλές άλλες, που στις περισσότερες χώρες έχουν απαντηθεί. Ακόμα και αν είσαι ή μπείς σε οικονομική κρίση, αν έχεις τα εργαλεία και τις βασικές έννοιες λειτουργίας μιας χώρας δυτικού τύπου, η «ανάρρωση» θέλει λιγότερο χρόνο και προσπάθεια. Αντ’ αυτού, εμείς  αναλωνόμαστε σε αντιπαραγωγικές διελκυστίνδες για «παραγράφους» αυτών των «κεφαλαίων», βρίσκοντας ενδιαφέρουσα τη συζήτηση για τα «δέντρα», χάνοντας το «δάσος». Η μόνη λύση είναι να κατανοήσουμε με ειλικρίνεια και σε βάθος τι μας έφερε εδώ, και το ίδιο ειλικρινά, να «παίξουμε μπάλα» και να κερδίσουμε παλικαρίσια και χωρίς μεμψιμοιρίες, αντι-πολιτική (όπως αντιποδόσφαιρο) και γκρίνιες. 

Πολύ συχνά λέγεται ότι στην Ελλάδα κάνουμε πολιτική με ποδοσφαιρικούς όρους. 

Τουλάχιστον τώρα έχουμε ένα παράδειγμα από το ποδοσφαιρικό στερέωμα, που αξίζει να το προβάλουμε στην πολιτική πρακτική. 

Κύριοι... "παίξτε μπάλα".

Να μετρηθούμε βρε παιδιά, να μετρηθούμε...

Το 2004, είχαμε εκλογές και ο νικητής των εκλογών κος Κωστάκης Καραμανλής, ως σημαιοφόρος της επανίδρυσης του κράτους θα έκανε πολλά για τον περιορισμό και τη σπατάλη στο δημόσιο. Ο απαίδευτος και μικρόνους Ελληνικός λαός, δε διέκρινε ότι η ικανότητα στο διοικείν δεν είναι κληρονομικό χάρισμα από θείους. 

Και έτσι επί του ανιψιού, όχι μόνο δε μίκρυνε το κράτος, αλλά μεγάλωσε τόσο που τα δις του δημοσίου τομέα, μεγεθύνθηκαν σε ποσοστό 40% σε 6 χρόνια. Και ο χρόνος κύλησε και ο -μην ξεχνιόμαστε απαίδευτος και μικρόνους - Ελληνικός λαός, εμπιστεύθηκε ένα άλλο δυνατό DNA της πολιτικής ζωής. Αυτή τη φορά, το σπέρμα του Ανδρέα, αποφασίστηκε να αναλάβει να "μοιράσει τα λεφτά που υπήρχαν".

Και ο χρόνος ξανακύλησε, μόνο που η κίνησή του ήταν προς τα πίσω κι όχι προς τα μπρός. Ήταν προς την κατεύθυνση της διόρθωσης και της τιμωρίας. Γιατί πόσο πιό σκληρή μπορεί να είναι η ζωή από το να σου λέει ότι είσαι μια αποτυχημένη κοινωνία; Και ήρθαν οι ξένοι, οι κακοί. Αυτοί οι "ληστές" οι δανειστές.

Μία από τις πολλές απαιτήσεις αυτών των "ελεεινών" των τροϊκανών που μας "ρουφάνε το αίμα", ήταν να μετρηθούμε. Να ξέρει το κράτος, ποιους πληρώνει, πόσο και γιατί; Οι εποχές της μακροημέρευσης των αριθμών χωρίς πάτο, έχει περάσει ανεπιστρεπτί, και πρέπει να "μετρηθούμε". Και τότε είναι που τα πολιτικά μας φυντάνια κοιτάζονταν αμήχανα. Πόσοι είναι ρε παιδιά οι Δ.Υ., πόσοι οι συνταξιούχοι, πόσο κοστίζουν οι γιατροί, οι ενέσεις, οι δάσκαλοι. Πόσοι είναι; Πού; Κενό. Το απλανές βλέμμα του βλαμμένου. 

Έτσι "έκατσε" και μετρηθήκαμε. Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. 

Έλα μου όμως που δε μετρηθήκαμε παντού. Υπάρχουν κι αλλού "σκοτεινά σημεία" που έλεγε και ο καθηγητής μας της στατιστικής.

Στις εκλογές που έγιναν για την αυτοδιοίκηση πρίν λίγες μέρες, είχαμε την επανάληψη αποτυχίας των δημοσκοπήσεων να προβλέψουν την συμπεριφορά του κοινού. Με αποκορύφωμα, την αποτυχία των exit polls. Εκεί πιά, η αποτελεσματικότητα των δικαιολογιών ελαττώνεται και οι απαντήσεις πρέπει να είναι πειστικές. Προσωπικά έχω τοποθετηθεί και έχω ζητήσει την απαγόρευση δημοσίευσης δημοσκοπήσεων καθ οιονδήποτε τρόπο. Αυτοί που θα τις παραγγέλνουν -γιατί πάντα χρειάζονται στα πολιτικά επιτελεία- θα εγγράφονται σε μητρώο και οι διαρροές θα κοστίζουν σε χρήμα με τσουχτερά πρόστιμα. Κύρια αιτία αυτής της θέσης μου είναι ότι τα δημοσιευμένα αποτελέσματα αποτελούν και χρησιμοποιούνται περισσότερο ως παράγοντες επηρεασμού των ψηφοφόρων και λιγότερο ως εργαλεία καταγραφής των απόψεών τους.  Αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση.

Όμως αυτή η αποτυχία των δημοσκόπων να ανταποκριθούν στον "εμπορικό" τους ρόλο, οδήγησε τον πολιτικό προϊστάμενο του ΥΠ.ΕΣ. σε ένα "πολιτικό" ατόπημα. 

Είναι να απορεί κανείς πώς ο υπουργός εσωτερικών κος Μιχελάκης είχε το θράσος να «βάλει χέρι» στους δημοσκόπους για τα exit polls, όταν αυτός και το υπουργείο του δεν ξέρουν πόσοι πραγματικά είναι το εκλογικό σώμα. Και εξηγούμαι:

Υποτίθεται ότι κατά το ΥΠ.ΕΣ., εκλογείς είναι τα 9.871.733 των εγγεγραμμένων.
Ας κάνουμε την παραδοχή ότι ο πληθυσμός –από την τελευταία απογραφή του 2011- δε μίκρυνε ή και αν μίκρυνε είναι τόσο οριακή η μεταβολή του, που δε μπορεί να αλλάξει τα συμπεράσματα

Από ένα άλλο κρατικό «μαγαζί» συνευθύνης του κου Μιχελάκη (την ΕΛ.ΣΤΑΤ.), μαθαίνουμε ότι το 2011 υπήρχαν στη χώρα 9.903.268 νόμιμοι κάτοικοι όλων των ηλικιών. Μαζί τα νεογέννητα και οι παπουδογιαγιάδες.
Τα απογραφέντα νόμιμα μέλη της χώρας από 0-18 ετών ήταν τότε (το 2011) 2.393.003. Άτομα που δεν έχουν δικαίωμα ψήφου. Σωστά; Σωστά!

Έχουμε δηλαδή 2,4εκ Έλληνες που δεν μπορούν, δεν δικαιούνται να ψηφίσουν. Ήτοι, με απλή αφαίρεση από τον νόμιμο πληθυσμό προκύπτει ότι οι πραγματικά κατέχοντες δικαίωμα ψήφου είναι 7,5εκ άτομα. (9.9-2,4) Από αυτούς δε, πήγαν και ψήφισαν τα 5,97εκ πολίτες.

Δηλαδή κε υπουργέ , τα στοιχεία του υπουργείου σας είναι με απόκλιση 24%. Δε μπορείτε να "παντρέψεις" τον πληθυσμό με τους εγγεγραμένους. Δηλαδή, εκεί που δεν υπήρχαν τροϊκανοί, δε ξέρετε πού πάν' τα τέσσερα. Και έχετε το θράσος να μιλάτε στους δημοσκόπους που βασίζουν τη δουλειά τους, στη δήλωση του κάθε εξερχόμενου του εκλογικού τμήματος;

Για ακόμα μια φορά επιβεβαιώνεται ότι το θράσος του πολιτικού προσωπικού ξεχειλίζει. 

Κύριε υπουργέ, κοίτα να μάθεις πόσοι είμαστε σε αυτό τον τόπο που δικαιούμαστε ψήφου και μετά "επέκρινε" όσο θές, όποιον θεωρείς ανεπαρκή. Όσο τον συναγωνίζεσαι με εξαιρετική επιτυχία, καλό θα ήταν να σιωπάς.

Last but not least: Γιατί το πολιτικό προσωπικό «κλαίει πάνω απ’ το χυμένο γάλα»; Γιατί στήνονται καμπάνιες αντιστροφής της apolitic (υποτίθεται) στάσης των Ελλήνων, αφού μιλάμε για μια πραγματική αποχή της τάξης του 20%; (5,97εκ/7,5εκ=80% συμμετοχή) 

Αν λάβει δε κανείς υπ όψιν του ότι στα 2/3 των δήμων θα επαναληφθούν οι εκλογές και ότι ο δεύτερος γύρος είναι «παντρεμένος» με τις Ευρωεκλογές, κάτι που υποχρεώνει τους πολίτες σε διπλά έξοδα μετακίνησης για τις ιδιαίτερες πατρίδες τους, τότε μάλλον θα πρέπει να πανηγυρίζουν για το επίπεδο της αποχής.
Προφανώς δεν είμαι ευφυέστερος των πολιτικών μας. Άρα, γιατί τέτοια υποκρισία; Γιατί τέτοια έλλειψη κοινής λογικής;

Ευρωεκλογές 2014: Σταμάτα να σκέπτεσαι.

Σε λίγες μέρες έχουμε εκλογές για την Ευρωβουλή. Και ως πολίτης έχεις πολλές, πάρα πολλές επιλογές. Όμως καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι έχεις κάθε λόγο να το βάλεις σε κλήρωση, παρά να επιλέξεις, Γιατί ότι κι αν επιλέξεις, πάντα θα αισθάνεσαι ένοχος για την επιλογή σου.

• Σκέπτεσαι να ψηφίσεις ΔΗΜΑΡ, γιατί θές να έχεις μια συνετή φωνή που να διεκδικεί. Και μετά σκέπτεσαι ότι η «συνετή φωνή» συνεχίζει να αποδέχεται την κα Ρεπούση ως προβεβλημένο στέλεχός της, ενώ απεχώρησε από την Κυβέρνηση με αφορμή την ΕΡΤ. Λές και η «εκκαθάριση της κόπρου του Αυγείου», μπορούσε να γίνει με οποιονδήποτε άλλο τρόπο. Και μετά σκέπτεσαι ότι το μέτρο για να εκλεγεί ένας Ευρωβουλευτής είναι 3-35% και λές, άσε καλύτερα να ψηφίσω κάτι άλλο που δε θα πάει «χαμένο».
• Σκέπτεσαι ότι θα ήθελες στην Ευρώπη να ενισχύσεις τους Ευρωπαίους Σοσιαλιστές για να μην ξεσαλώσουν τα lobbies… και μετά σκέπτεσαι ότι για να το κάνεις αυτό πρέπει να ψηφίσεις Ελιά. Δηλαδή ΠΑΣΟΚ. Δηλαδή αυτούς που ακόμα δε ζήτησαν δημόσια και επίσημα συγνώμη για το πέρασμα του ιδρυτή τους από την πολιτική ζωή. Δηλαδή, αυτόν που σε εκβιάζει ότι ή θα είναι κι αυτός στην «κουτάλα», ή να μην είναι κανένας. Κάτι σαν «ρε, άμα πεθάνω εγώ, φούρνος να μην καπνίσει». Μάλλον δεν κατάλαβαν τίποτα για το πόσο κακό έχουν κάνει στη χώρα και ετοιμάζονται να "χύσουν την καρδάρα με το γάλα».
• Σκέπτεσαι να εξετάσεις τον ΣΥΡΙΖΑ για να «πεις» στην Ευρώπη ότι θές περισσότερη δημοκρατία και μεγαλύτερη «έγνοια» για τον άνθρωπο παρά για τα «νούμερα». Και έρχεται ο Αλέξης, και σου λέει ότι αν το κάνεις, θα ρίξω την κυβέρνηση. Και σε πιάνεις σύγκρυο. Γιατί έχεις δεί και άλλες ευρωπαϊκές χώρες να έχουν πτωχεύσει -αυτές εκτός €- και ξέρεις ότι ζούν στη 10ετία του '60. Βλέπε Ρουμανία. Και σκέπτεσαι: Ρε λες να το εννοεί ή κάνει τα πάντα για να μην εκλεγεί και να είναι πάντα στη φυσική του θέση; Στις «καταλήψεις». Άσ' το καλύτερα.
• Σκέπτεσαι να ψηφίσεις ΠΟΤΑΜΙ μια και υποτίθεται ότι αυτοί είναι πολιτικοποιημένοι απλοί πολίτες. Σάρξ εκ της σαρκός σου. Δεν είναι επαγγελματίες πολιτικοί. Μα και πάλι αυτό το επιχείρημα φτάνει; Δεδομένου ότι τα κόμματα και το πολιτικό προσωπικό δεν έχουν σε υπόληψη το ευρωκοινοβούλιο, το 95% των ψηφοδελτίων των κομμάτων είναι από μη επαγγελματίες της πολιτικής. Απ’ την άλλη δεν είναι ξεκάθαρο τι μας λέει. Πώς είναι δυνατό να συζητά και με τους Σοσιαλιστές και με τους Φιλελευθέρους; Δηλαδή και με τον «Ανδριανόπουλο» και με τον «Παπανδρέου»; Αυτή η ασάφεια και ο εμαρφροδιτισμός μου κάνει πολύ πολιτικάντικη προσέγγιση. Να μην ενοχλήσουμε κανέναν. Ε όχι ρε παιδιά, ακόμα δεν αρχίσατε!
• Σκέπτεσαι ότι οι Φιλελεύθεροι στην Ευρώπη, «έχουν κάτι να πούν». Αυτό όμως προϋποθέτει ότι πρέπει να ψηφίσεις Δράση. Και ενώ αισθάνεσαι ότι στην πλειοψηφία των θέσεών τους, "μιλάει" η κοινή λογική, επίσης αισθάνεσαι ότι αν ήσαν στην Αμερική, θα ήσαν πολέμιοι του προγράμματος υγείας του Ομπάμα. Και αυτό σε τρομάζει.
• Σκέπτεσαι να αποδεχθείς την επιχειρηματολογία της ΝΔ ότι τα κατάφερε να μπούμε στο σωστό δρόμο. Ότι έχουμε ακόμα δουλειά, αλλά βλέπουμε το φώς στο βάθος του τούνελ. Και το ξανασκέπτεσαι. Ποιόν; Αυτόν που επειδή δεν είχε κάνει όσα έπρεπε να έχει κάνει στο χρόνο που έπρεπε, έκλεισε τις Δημ.Αστυνομίες σε όλη τη χώρα εν μια νυκτοί. Αυτόν που πρίν 20μέρες έβαλε τον Ζαγορίτη για Συνήγορο του Πολίτη; Αυτόν που με την πιο παλαιοκομματική λογική κάνει εξαγγελίες -4μέρες πρίν τις Ευρωεκλογές- αναπτυξιακού νόμου για μισό εκατομμύριο θέσεις εργασίας; Έχεις δεί τα ονόματα που αποτυπώνουν το πολιτικό περιεχόμενο της λίστα των Ευρωβουλευτών της ΝΔ; Από Ακροδεξιούς και αποτυχημένους εκδότες που πάνε να «τη γλυτώσουν», μέχρι «παιδιά» του κομματικού/οικογενειακού σωλήνα και δημοσιογραφίσκες-πολιτευτές.

Σκέπτεσαι ότι θα ήθελες να ψηφίσεις αυτούς που προωθούν την βαθύτερη ένωση γιατί η Ευρώπη όπως είναι ημι-παράλυτη. Μόνο μπροστά μπορεί να πάει. Πίσω, είναι μόνο η διάσπαση. Αλλά δεν ξέρεις ποιος πραγματικά θέλει «περισσότερη» Ευρώπη. Βλέπεις, στην Ελλάδα κάνουμε εσωτερικό δημοψήφισμα για τα μνημόνια. Δεν ψηφίσουμε για την Ευρώπη.
Που αν καταψηφιστεί η κυβέρνηση, θα ρισκάρουμε να έχουμε κυβέρνηση, από κόμμα, που δεν έχει συμφωνήσει στο εσωτερικό του, αν θα μείνουμε στην Ευρώπη/Ευρώ. Και κάνει κάθε προσπάθεια να με «χωσει» στην αγκαλιά του Αντωνάκη.

Μάλλον το σύνθημα είναι...σταμάτα να σκέπτεσαι!!!

Η (μή) εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας γιατί να προκαλεί Εθνικές Εκλογές;

Είναι γνωστό, ότι έχουμε ένα σκληρά πρωθυπουργοκεντρικό πολιτικό σύστημα. Είναι ένα από τα πολλά που μας κληροδότησε ο συγχωρεμένος(;) ο Ανδρέας. Είναι το σύστημα που επέβαλε, όταν "άδειασε" τον Κων/νο Καραμανλή και που άνοιξε το δρόμο για την προεδροποίηση του Χρ.Σαρτζετάκη. Το χρειαζόταν διότι οι μέχρι τότε αυξημένες(;) προεδρικές αρμοδιότητες -που ποτέ δεν είχε χρησιμοποιήσει κανένας πρόεδρος της Δημοκρατίας- στέκονταν εμπόδιο στην παντοκρατορία του.

Από τότε, πολλά από τα "κληροδοτήματά" του -που μέχρι πρόσφατα θεωρούνταν κατακτήσεις- έχουν αποδομηθεί στο συλλογικό υποσυνείδητο για τη χρησιμότητα, τη σκοπιμότητα και την αποτελεσματικότητά τους, κυρίως διότι βασίζονταν σε ιδεοληψίες της εποχής, οι οποίες συνδιαμόρφωσαν τις συνθήκες που οδήγησαν τη χώρα στην πτώχευση και την ένταξή της στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης και τη διεθνή εποπτεία.

Το πολιτικό σκηνικό έχει μεταβληθεί άρδην και ο κατακερματισμός της πολιτικής ζωής (όπως και στη γειτονική Ιταλία) ήρθε με την κατάρρευση της πολιτικής νομιμοποίησης της παραδοσιακής πολιτικής σκηνής και ιδιαίτερα της κεντροαριστεράς μέσα από τις αμαρτίες της.

Δεν είναι καθόλου βέβαιο, ότι η πρόωρη προσφυγή στις κάλπες, πρίν την ολοκλήρωση της 4ετίας μιας κυβερνητικής θητείας και η καταφυγή στην λαϊκή ετυμηγορία, βοήθησε τον τόπο, οποτεδήποτε κι αν αυτό έγινε. Είναι πρόδηλο ότι η σημερινή κατάσταση της χώρας είναι αποτέλεσμα ΚΑΙ του νομικού πλαισίου υπο το οποίο λειτουργούν οι θεσμοί στη χώρα.

Οι προβλέψεις του συντάγματος για πρόκληση εκλογών, σε περίπτωση μη εκλογής προέδρου με διευρυμένη πλειοψηφία(180) από το σώμα της Βουλής, και η αντίστοιχη πρόβλεψη για την εκλογή του με σχετική πλειοψηφία(151) από το νέο σώμα που προκύπτει από τις πρόωρες εκλογές, υπογραμμίζει αντί να αμβλύνει, την υποκριτική και τακτικίστικη χρήση του προεδρικού θεσμού, σε ταπεινά πολιτικάντικα τερτίπια.

Το σύνταγμά μας προβλέπει την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες για λόγους εθνικής σημασίας, κάτι που έχει "γίνει λάστιχο" για να εξυπηρετηθούν κομματικές στρατηγικές. Ατυχώς, αυτή η πρόνοια, δεν υπάρχει για περιπτώσεις που το αντίστροφο (δηλαδή η πρόωρη εκλογική διαδικασία) θα μπορούσε να είναι καταστροφικό για τη χώρα.

Όταν προκαλούνται εκλογές "περί όνου σκιάς", δηλαδή για την επιλογή του προσώπου που θα "υπηρετήσει" μια θέση απολύτως διακοσμητική, τότε καταστρατηγείται το πνεύμα του Συντάγματος -για καταφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία μόνο για λόγους εθνικής σημασίας- και θέτει τη χώρα σε κίνδυνο. Αυτή η αντίστιξη μεταξύ του "κρίσιμου" και του "αδιάφορου" που όμως αντιμετωπίζονται με το ίδιο "εργαλείο" (τις εκλογές), είναι από μόνη της αμφισβιτούμενης σύνεσης.

Οι πιθανές εκλογές του Μαρτίου 2015, είναι μια εξαιρετική ευκαιρία για το πολιτικό προσωπικό, να "δεί" μέσα από την στρέβλωση αυτή, την ανάγκη μεταβολής της αντιπαραγωγικής πρόβλεψής του και με ωριμότητα να ξεκινήσει τη συζήτηση για την άρση της.

Άλλος είναι ο ρόλος του προέδρου, κε πρόεδρε.

«Πριν από 193 χρόνια, ένας ολιγάριθμος λαός με εξαιρετική γενναιότητα ξεδίπλωσε αρετές για τη λευτεριά του και κέρδισε. Σήμερα, ο λαός μας δίνει μάχη και αγώνα για να σπάσει τον κλοιό των δανειστών και αυτός ο αγώνας θα είναι νικηφόρος». Τάδε έφη, ο τέως υπουργός εξωτερικών -επι κυβερνήσεων Ανδρέα Παπανδρέου-και νύν πρόεδρος της δημοκρατίας μετά την ολοκλήρωση της παρέλασης της 25ης Μαρτίου. 

Κατόπιν αυτού του διατυπωμένου συλλογισμού -και εφ όσον υπάρχει τέτοια ταύτιση απόψεων μεταξύ της πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού και του προέδρου του (κάπως έτσι παρουσιάστηκε η δήλωσή του κου Παπούλια από τα ΜΜΕ)- προτείνω ανεπιφύλακτα, την υποψηφιότητα του Γιώργου Τράγκα για τον προεδρικό θώκο στην επόμενη προεδρική εκλογή. 
Θα είναι η συνεπέστερη συνέχεια που θα μπορούσαμε να έχουμε. Ο εν λόγω δημοσιογράφος είναι ο "κραδαίνων το λάβαρο της επανάστασης έναντι των "κατακτητών" και μάλιστα με εντυπωσιακά ποσοστά αποδοχής από το πόπολο, αν κανείς λάβει υπ' όψιν του, την κυριαρχία του εν λόγω κυρίου, στην πρωϊνή ζώνη της μπάντας των FM. Είναι δε τέτοιος ο βαθμός συμφωνίας μεταξύ των δύο γιγάντων της πολιτικής και δημοσιογραφικής ζωής του τόπου, που σχεδόν δε θα καταλάβουμε ότι άλλαξε το πρόσωπο του προέδρου. 

Σε όλα τα μήκη και πλάτη της γής, το πρόσωπο του προέδρου της δημοκρατίας, τυγχάνει σεβασμού ως το "φέρον" τον τίτλο, του πρώτου πολίτη της χώρας. Στην δημοκρατία που είναι το πλέον ευαίσθητο πολίτευμα, ο πρόεδρος οφείλει να υπηρετεί με σοφία το ρόλο του και να αξίζει του σεβασμού των πολιτών. Ο κος Παπούλιας δεν είναι προϊόν παρθενογέννεσης. Έχει παρελθόν. Έχει πολιτική καταγωγή και είχε(και ήταν) συνοδοιπόρος με συγκεκριμένα πολιτικά πρόσωπα. Όταν όλη η κοινωνία τα ξέρει αυτά, καλό θα είναι να είναι πιο ψύχραιμος και οι δηλώσεις του, να μην τον εκθέτουν. Θεωρώ ότι η χθεσινή δήλωση του κου προέδρου, είναι απόδειξη του ελλείμματος αντίληψης για το ποιοί πραγματικά είμαστε, γιατί είμαστε εδώ που είμαστε, και τεκμήριο ανικανότητάς του, να υπηρετεί τον συγκεκριμένο ρόλο.

Αν κάνουμε την παραδοχή -για λόγους οικονομίας της συζήτησης- ότι η χώρα είναι υπό "κατοχή", οι τελευταίοι που φταίνε για αυτό, είναι οι δανειστές κε Πρόεδρέ μου. Ο κλοιός των δανειστών έσφιξε όταν για 10ετίες, το συνάφι σου "φάγατε" από παντού, τα πάντα. Οι δικοί σου "σύντροφοι" είναι "πίσω από τα σίδερα" και κατηγορούμενοι. Με ηγέτη, τον πολιτικό σου μέντορα Ανδρέα Παπανδρέου, η χώρα ξηλώθηκε απ΄ τα πλακάκια, απλά για να εξαγοραστεί η λατρεία του λαού. 

Ο κλοιός των δανειστών, κάνει τη δουλειά του, επειδή εσείς, δεν κάνατε τη δική σας. Και μας "φορέσατε την καπιστράνα" των μνημονίων. Ο λαός -θα έπρεπε να- αγωνίζεται να εξαφανίσει την γενεσιουργό κουλτούρα της πτώχευσης και όχι τους πιστωτές. Αλλά μεταξύ των "επιτευγμάτων" σας ήταν και η δημιουργία πολιτών χωρίς κριτική ικανότητα, ώστε να συνεχίσετε να έχετε δουλειά.  

Ο κλοιός(βλέπε μνημόνια) ήρθε ως αποτέλεσμα της πτώχευσης στην οποία μας οδηγήσατε και όχι η πτώχευση λόγω των μνημονίων. 

Επίσης, ένας πρόεδρος της δημοκρατίας, καλό είναι να γνωρίζει ιστορία. Με τη δήλωσή σου κε Πρόεδρε, αποδεικνύεται το περιορισμένο εύρος των γνώσεών σου περι της επαναστάσεως. 
Οι Έλληνες, χωρίς τις ξένες δυνάμεις -και τότε δανειστές μας- δεν θα είχαν καταφέρει την απελευθέρωση. Μετά την πρώτη 2ετία των διαρκών νικών, η διχόνοια μεταξύ των προεστών και των οπλαρχηγών, οδήγησε σε δύο εμφυλίους πολέμους. Το Μεσολόγγι εγκαταλήφθηκε στην τύχη του και αν δεν υπήρχαν οι μεγάλες δυνάμεις με τη νίκη των στόλων τους στο Ναυαρίνο, η επανάσταση θα είχε καταπνίγει. Άρα μην λές "με εξαιρετική γενναιότητα ξεδίπλωσε αρετές για τη λευτεριά του και κέρδισε", γιατί η μόνη αρετή που ξεδιπλώθηκε σε όλο της το μεγαλείο, ήταν η φαγωμάρα. 
Και χωρίς τους "δανειστές" -τότε και σήμερα- δε θα υπήρχε κράτος για να παριστάνεις τον πρόεδρό του.

Ο λόγος ενός προέδρου δε μπορεί -και δεν πρέπει- να εκφράζει το θυμωμένο -δικαίως ή αδίκως- πόπολο. Οφείλει να τοποθετείται με σοφία και να οδηγεί το πόπολο στην συνείδηση και στην βελτίωσή του. 

ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΛΑΙΟΟΘΩΜΑΝΙΚΗ ΣΟΒΙΕΤΙΑ. Μια «ακτινογραφία» του Νεοελληνικού κράτους.

Το Νεοελληνικό κράτος ιδρύθηκε επισήμως το 1831. Πρίν κάν την επίσημη αναγνώριση του από τις -τότε μεγάλες- δυνάμεις, είχε «καταφέρει» να ζήσει δύο(2) εμφυλίους πολέμους. Αυτό και μόνον, επιβεβαίωνε με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο την Ελληνική καταγωγή των κατοίκων και των ηγετών των επαναστατημένων περιοχών με τους αρχαίους Έλληνες. Μόλις δε, φυλακίστηκε και ο Κολοκοτρώνης με την εντολή της θανάτωσης, όπως και ο Σωκράτης, κάθε επιχείρημα του Αυστριακού περιηγητή Fallmerayer περί της ανυπαρξίας σχέσης των αρχαίων Ελλήνων με του Χριστιανούς κατοίκους της ίδιας γεωγραφικής περιοχής κατέπεσε. 

Η εθνολογική συνέχεια των κατοίκων της περιοχής, απετέλεσε τη θεμελιώδη ιδεολογία πάνω στην οποία χτίστηκε το κράτος. Εξ ού και η αναφορά-σχέση των χριστιανών κατοίκων της Χερσονήσου του Αίμου  με το Μεσαιωνικό Ελληνικό Κράτος (το Βυζάντιο) ήταν αμελητέα. Η Ελληνικότητα των κατοίκων, αυτόαποδεικνυόταν με τη σύνδεσή της,  με την Κλασσική Αρχαιότητα και όχι με τη Μεσαιωνική.

Το κράτος που «χτίστηκε» πάνω στο πτώμα του μόνου Έλληνα που θα μπορούσε να αποτινάξει την Οθωμανική διοικητική κουλτούρα (Καποδίστριας), ήταν ένα Ευρωπαϊκό κακέκτυπο συρραφής νόμων που ξαναγράφτηκαν και αντιγράφηκαν για να «προσαρμοστούν» στο υπανάπτυκτο κράτος, αλλά που ποτέ δεν έγιναν μέρος του πολιτικού πολιτισμού του, μιας και προσέκρουαν στην οθωμανική κουλτούρα των στελεχών της διοικητικής μηχανής. Έτσι το «έχεις Φαναριώτη στην Πόλη» των Οθωμανικών χρόνων, αντικαταστάθηκε από το «έχεις μπάρμπα στην Κορώνη». Η έννοια της συνέχειας του Κράτους, είχε περιοριστεί αποκλειστικά στην αναγνώριση των δανείων,  ως πολιτική πράξη συμψηφισμού και αναγνώρισης της μιας φατρίας έναντι της άλλης. Η νομή της εξουσίας ως εκλογικό λάφυρο ήταν το αντίστοιχο της ανάθεσης μιας θέσης από τον Σουλτάνο. 

Μόλις το 1881-50χρόνια μετά την ίδρυση- ο πολιτικός επιστήμων Νικόλαος Μοσχοβάκης συνέγραψε τη διδακτορική του διατριβή, διαπιστώνοντας ότι «η κυβερνητική ακολασία, όχι μόνο δε γνωρίζει όριο αλλά εξαναγκάζεται σε αυτή,…. έφτασε να θεωρείται σαν κάτι αυτονόητο και χωρίς αμφισβήτηση, ότι το διοικητικό κατασκεύασμα όφειλε να υπηρετεί τη φατρία που κάθε φορά βρισκόταν στην εξουσία». Όλοι ξέρουμε το πώς η Πλ.Κλαθμώνος πήρε το όνομά της. Σε άλλο σημείο, του πονήματός του ο Μοσχοβάκης αναφέρει, ότι «………..ως αποτέλεσμα το (διοικητικό) κατασκεύασμα, είναι ανίκανο να πραγματοποιήσει οποιονδήποτε από τους σκοπούς για τους οποίους υπάρχει». 

Το δυστύχημα για το κράτος αυτό, είναι ότι οι εκτιμήσεις του συγγραφέα χαρακτηρίζονται από μια ανατριχιαστική διαχρονικότητα που φτάνει μέχρι σήμερα. Προφανώς έχει καταγραφεί βελτίωση των διοικητικών λειτουργιών του κράτους, από τότε μέχρι σήμερα, αλλά αν εξετάσουμε τις επιδόσεις του μηχανισμού αυτού σε σχέση με το δυτικό κεκτημένο, τα αποτελέσματα είναι απογοητευτικά.

Όταν η μόνη προσλαμβάνουσα των ιδρυτών των νεοελληνικού κράτους ήταν ο Σουλτάνος, ο Πασάς και ο Βεζίρης είναι λογικό να έφτιαξαν το νέο κράτος,  προσπαθώντας(;) να βελτιώσουν αυτές τις προσλαμβάνουσες. Όταν για πολλές-πολλές γενιές, κινητήριος μοχλός για οτιδήποτε γινόταν -ή δε γινόταν- στα όρια της αυτοκρατορίας, ήταν το μπαξίσι, όταν οι διοικητικές θέσεις αγοράζονταν με προκαταβολή του τιμήματος και με τη βεβαιότητα ότι η φοροεπιδρομή επί του πληθυσμού θα απέδιδε τα ζητούμενα για να είναι επιτυχής η «επένδυση», είναι προφανές ότι αυτό το πολιτικό προσωπικό δημιούργησε ένα κράτος βασισμένο σε αυτή την κουλτούρα και το οποίο –δυστυχώς- κληροδότησε στις επόμενες γενιές. Οι δε επόμενες γενιές πολιτικών ταγών, δεν είχαν κανένα λόγο να το βελτιώσουν, αφού ήταν ιδιαίτερα προσοδοφόρος η διατήρηση του οθωμανικού τρόπου διοίκησης με ευρωπαϊκό νομικό μανδύα.

Σε ένα τέτοιο κράτος ουδείς επιθυμεί τη ειλικρινή και εν τοις πράγμασι διακριτού χαρακτήρα των συνταγματικά –κατά τα άλλα- κατοχυρωμένων εξουσιών. Εξ ού και σε όλη την ιστορική διαδρομή του Νεοελληνικού κράτους καταγράφεται η μάχη μεταξύ των πολιτειακών παραγόντων για την πραγματική νομή της εξουσίας. Τελευταία πράξη σε αυτή την παρωδία, η «σουλτανοποίηση» του πρωθυπουργικού αξιώματος, που καθιστά το κράτος, φέουδο του εκάστοτε πρωθυπουργού και του κομματικού σχηματισμού στον οποίο ηγείται. Κάποτε, η δύναμη των όπλων ήταν το «εργαλείο» του Σουλτάνου. Σήμερα είναι το εκλογικό σύστημα και ο προσεταιρισμός της –κατά τα άλλα ελεγκτικού χαρακτήρα- λειτουργίας της 4^ης εξουσίας στους σκοπούς των φατριών.

Επί των οθωμανικών χρόνων, η διοικητική διαίρεση βασιζόταν στα θρησκευτικά milliet. Λογικό, αν σκεφθεί κανείς ότι η αυτοκρατορία ήταν θρησκευτικό κράτος και ότι ο καταστατικός του νόμος του ήταν το Κοράνι. Οι αυτοκρατορίες εξ ορισμού είχαν πολυεθνικό χαρακτήρα με ένα κυρίαρχο έθνος και τα υπόδουλα φύλα να είναι πολίτες κατώτερης  τάξης. Η ένταση αυτής της διαίρεσης μεταφέρθηκε αυτούσια στη λειτουργία του Νεοελληνικού κράτους με τους ηττημένους της εκλογικής –και όχι μόνο- μάχης να θεωρούνται στην καλύτερη των περιπτώσεων ως πολίτες ενός «κατώτερου Θεού». Η διχόνοια ελάμβανε χαρακτήρα εμφυλίου πολέμου (βλέπε http://istoriesellinikistrelas.blogspot.gr/2013/11/1823-2013-190.html).

Φτάνοντας στη σύγχρονη Νεοελληνική ιστορία, οι Έλληνες κοινωνικά και πολιτικά απολίτιστοι και απαίδευτοι, ανίκανοι και χωρίς κριτική ικανότητα περί του δέον γεναίσθαι, αποθέωσαν τη «μονάδα» σε βάρος του «όλου». Αυτή η κουλτούρα του ωχαδελφισμού και της παραίτησης από το «βέλτιστο» ήταν η καλύτερη μαγιά για τη «σοβιετοποίηση» της κοινωνικής ζωής. Σοβιέτ –κατά τα επαναστατικά χρόνια της Ρώσικης επανάστασης του 1917- ήταν τα συμβούλια των εργατών, των γεωργών, των στρατιωτών κ.ο.κ .εκπρόσωποι των οποίων, κυβερνούσαν το Σοβιετικό κράτος. Στην πορεία, τα σοβιέτ έπαψαν να είναι συμβούλια «επαγγελματιών» και έγιναν συμβούλια περιοχών.  Το δυστύχημα του Νεοελληνικού κράτους είναι ότι αυτό «διορθώθηκε» στην ΕΣΣΔ, έγινε μέρος της λειτουργάς του μέχρι και σήμερα. Το κάθε «σοβιέτ»- συντεχνία, αντιπαλεύεται το κράτος που –προφανώς συναποτελείται από το άθροισμα των «σοβιέτ»-συνδικάτων. Κάθε διεκδίκηση, κάθε αγώνας, κάθε πρόταση και εν τέλει κάθε απόφαση του κράτους-μαριονέτα των Νεοελληνικών «σοβιέτ», αποσκοπούσε στην εκδίκηση του ενός, κατά του άλλου. Με αποτέλεσμα η λειτουργία του κράτους να είναι τόσο στρεβλή, ώστε κάθε νοήμων παρατηρητής να εντυπωσιάζεται από την «εκδικητικότητα» που χαρακτηρίζει το γράμμα –και καμιά φορά ακόμα και το πνεύμα των νόμων. Και τελικά, η κοινή λογική να απουσιάζει σε κάθε επαφή του πολίτη με το κράτος και των πολιτών μεταξύ τους.

Το κράτος έχει αποτύχει, διότι το «άθροισμα» των επιμέρους συντεχνιακών «νικών», συνιστούν ένα «μικρότερο» κοινωνικό αποτέλεσμα.

Η λογική του «τράβα το πάπλωμα προς το μέρος σου», είναι αυτό που χαρακτηρίζει την πολυνομία αυτού του κράτους, το οποίο νομοθετεί κάθε τόσο, με σκοπό τη στιγμιαία ικανοποίηση του κάθε «σοβιέτ» σε βάρος όλων των άλλων Ελλήνων. Εν τέλει το πρόσημο των πολιτών είναι προφανώς αρνητικό, μια και δημιουργεί  πολίτες αδικημένους, ανίκανους να αντισταθούν και ως εκ τούτου αποξενωμένους από τα κοινά και την έννοια του «Κοινού των Ελλήνων» κράτους. Παράλληλα ενισχύεται και μετατρέπεται σε εθνικό θυμικό, το  ότι ο πολίτης οφείλει να αυτενεργεί σε βάρος του κράτους, του κοινωνικού συνόλου και τελικά κατά του συμπολίτη του ως αμυντικός μηχανισμός στο γενικευμένο αίσθημα αδικίας.

Αυτή είναι μια τρέλα. Μια τρέλα, που τη ζούμε καθημερινά οι κάτοικοι αυτού του περίεργου κράτους. 

Του κράτους της Νεοελληνικής Παλαιοοθωμανικής Σοβιετίας.