Η θεαματική πρόκριση στους 16 και το Κυπριακό Success Story, να μας γίνουν μάθημα.

Η Ελλάδα, δεν υπήρξε ποτέ σοβαρή ποδοσφαιρική σχολή. Μόνο μέσα από τους τακτικισμούς της και τις σχετικά βατές κληρώσεις, κατόρθωνε να «επιβιώνει», έχουσα παρουσία στην πλειοψηφία των μεγάλων διοργανώσεων της τελευταίας 10ετίας.

Στο βωμό της άγρας βαθμών (μια και αυτοί μένουν στην ιστορία και όχι το αν παίζεις αντιποδόσφαιρο) θυσιάζαμε –πάντα- το άθλημα. Ομάδα χωρίς θέαμα, κατάφερνε να είναι εντός στόχων. Αυτό μπορεί να δημιουργούσε προσδοκίες, αλλά ποτέ, ή σχεδόν ποτέ, αυτές οι προσδοκίες δεν ευοδώθηκαν. Το 2004, θα παραμείνει ως μνημείο καταστροφικού ποδοσφαίρου που αποσυντονίζει τον αντίπαλο από την ανιαρότητα και τον τακτικισμό για το αποτέλεσμα. Παίζουμε ποδόσφαιρο, «με το στανιό». Το κάνουμε «χαμαλίκι» γιατί είμαστε υποχρεωμένοι να είμαστε στο γήπεδο.

Για κάποιους, η Ελλάδα, δεν έχει τους παίκτες  να κάνει κάτι καλύτερο. Διεκδικεί «θρόνους», ενώ ο «βασιλιάς είναι γυμνός». Κι όμως! Υπάρχουν Έλληνες παίκτες, οι οποίοι ενταγμένοι στις συλλογικότητες των ομάδων τους, κάνουν καριέρα. Κάποιοι ως βασικοί, οι περισσότεροι ως «παγκαδόροι». Όμως ακόμα και το να συχνωτίζεσαι με άλλες ποδοσφαιρικές κουλτούρες και να «αναπνέεις τον αέρα», ενός άλλου ποδοσφαιρικού πολιτισμού, κάτι αφήνει. Δε σε κάνει ποδοσφαιρικό «γίγαντα», αλλά σου επιτρέπει όταν ενταχθείς στο σωστό σύνολο, να «παραδόσεις το έργο» με επιτυχία.

Για ακόμα μια φορά η Εθνική Ελλάδος, πιεζόμενη να κάνει κάτι, το έκανε και πέτυχε το στόχο, που αντικειμενικά δε μπορούσε ή δικαιούτο, βάσει υποδομών, πρωταθλήματος, αξίας παικτών. Μόνο που αυτή τη φορά το έκανε, όχι με το τυπικό Ελληνικό αντιποδόσφαιρο, αλλά με μια απόδοση που θα θυμόμαστε για χρόνια. Θα τη θυμόμαστε είτε ως νησίδα απολαυστικού ποδοσφαίρου, είτε ως την αρχή για μια ουσιαστική βελτίωση του ποδοσφαίρου που παίζει το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Το έκανε γιατί πίστεψε ότι μόνο αν παίξει κανονικά ποδόσφαιρο, μπορεί να πετύχει το στόχο. Η τακτική τσίκι-τσίκι-γκόλ, δε θα μπορούσε να αντέξει στο συγκεκριμένο αγώνα. Για μια φορά, «πήγαμε με τα νερά του ποταμού» και δε μας βγήκε σε κακό, ενώ αποδώσαμε και πολύ καλό ποδόσφαιρο που χαροποίησε όλους του Έλληνες. Ακόμα και ισόπαλος να έληγε ο αγώνας-κάτι που θα έστελνε τον Ντρογκμπα και την παρέα του στους 16- όλοι μας θα ήμασταν περήφανοι για την ομάδα μας. Και για να το κάνω ποιο επικό –μια και είναι της μόδας- όταν αναγκαστήκαμε να παραδώσουμε το Ρούπελ στους Γερμανούς τον Απρίλιο του ’41, περήφανοι ήμασταν. Κι ας είχαμε χάσει. Το είχαμε κάνει με αγώνα και με ψηλά το κεφάλι.

Ας αφήσουμε προς ώρας την Ελληνική επιτυχία και να πάμε σε ένα πραγματικό Success Story. Αυτό της ανάκαμψης της Κυπριακής Οικονομίας. Λίγοι έχουν πλήρη συνείδηση του βάθους του σόκ που υπέστη η Κυπριακή οικονομία. Είναι κάτι που δε ζήσαμε στην Ελλάδα. Το να είσαι στην «ουρά», για να πάρεις μερικά € από το λογαριασμό σου, είναι σοκαριστικό για δυτικές κοινωνίες. Στην Ελλάδα, το ζήσαμε με τα συσσίτια επί κατοχής και η εικόνα ήταν πρωτόγνωρη για χώρα της Ευρώπης, πόσο δε μάλλον, για χώρα της ζώνης του €.

Σε αυτό τον «ανεμοστρόβιλο» οικονομικής αδυναμίας και ανασφάλειας, μπήκε η χώρα μετά την καθολική καταψήφιση του συμφωνημένου με την τρόϊκα νομοσχεδίου που κατέθεσε ο πρόεδρος της χώρας. Η «πατριωτική» έξαρση του κοινοβουλίου-«κόκκορα», τιμωρήθηκε με το σκληρό και υποδειγματικά εκπαιδευτικού χαρακτήρα μέτρο, της δήμευσης καταθέσεων και τα απεκόλουθα.

Από τη στιγμή που οι πολιτικοί και οι πολίτες συνειδητοποίησαν το βαθμό και την έκταση του προβλήματος, από το σόκ της δήμευσης των περιουσιών τους, φαίνεται να επέλεξαν το μονοπάτι της ακύρωσης του μνημονίου μέσα από την ολοκληρωτική του εφαρμογή. Το moto «θα βγούμε απ΄το μνημόνιο υλοποιώντας το», είναι η συνηθέστερη απάντηση που λαμβάνει κάποιος Ελλαδίτης, όταν ερωτά έναν Κύπριο, για το «πώς τα πάτε με το μνημόνιο;».

Σε μια χώρα που δεν έγινε ούτε μία ώρα απεργίας, για κανένα μέτρο που επέβαλε η τρόικα και με ένα πολιτικό προσωπικό που δείχνει εντυπωσιακή –για τα Ελλαδίτικα δεδομένα- ομοψυχία και ομοφωνία στην ακολουθούμενη πολιτική, ο στόχος της εξόδου από τη επιτήρηση φαίνεται να είναι εντυπωσιακά κοντά. Και πάντως πολύ εγγύτερα από την πραγματική έξοδο της χώρας από την κρίση, συγκρινόμενη με την Ελλάδα.

Ποίο είναι το συμπέρασμα; Η διαχείριση μιας κρίσης και μέθοδοι που θα ακολουθήσει κανείς για την αντιμετώπισή της, το πόσο ειλικρινά θα ακολουθήσει τη «θεραπεία» και πόσο συνεπής θα είναι, αποφεύγοντας ανειλικρινείς πρακτικές, επηρεάζει καθοριστικά, το χρόνο «αποθεραπείας».

Στην Ελλάδα, το πολιτικό προσωπικό, εκόντες-άκοντες, σύρθηκαν στην εφαρμογή των μνημονίων, μόνο στο σκέλος της εύκολης παραγωγής πολιτικής. Τα μεγάλα και τα δραστικά δεν έγιναν, ή όσες φορές έγιναν, ήταν έξω από την πολιτική παιδεία και κουλτούρα των αρμοδίων υπουργών, κάτι που φαινόταν στο «γήπεδο». Ποια καλύτερη απόδειξη χρειαζόμαστε για αυτό ως πολίτες, από τις επιλογές του ανασχηματισμού και τις κοκκορομαχίες υπουργών που σύρονται να προσυπογράψουν ή που κάνουν αντάρτικο-εκ του ασφαλούς, στην κυβέρνηση που στηρίζουν, για θέματα που θα περάσουν από τα Θερινά Τμήματα, επειδή αυτοί- ως υπουργοί- δε συμμετέχουν στις συνεδριάσεις των Θ.Τ.;

Τα μνημόνια ήταν μια κεφαλαιώδους σημασίας ευκαιρία να επαναπροσδιορίσουμε το περιεχόμενο των εννοιών δημοκρατία, κοινό συμφέρον, συντεχνίες, κόμματα, πολιτική, κοινή λογική και πολλές πολλές άλλες, που στις περισσότερες χώρες έχουν απαντηθεί. Ακόμα και αν είσαι ή μπείς σε οικονομική κρίση, αν έχεις τα εργαλεία και τις βασικές έννοιες λειτουργίας μιας χώρας δυτικού τύπου, η «ανάρρωση» θέλει λιγότερο χρόνο και προσπάθεια. Αντ’ αυτού, εμείς  αναλωνόμαστε σε αντιπαραγωγικές διελκυστίνδες για «παραγράφους» αυτών των «κεφαλαίων», βρίσκοντας ενδιαφέρουσα τη συζήτηση για τα «δέντρα», χάνοντας το «δάσος». Η μόνη λύση είναι να κατανοήσουμε με ειλικρίνεια και σε βάθος τι μας έφερε εδώ, και το ίδιο ειλικρινά, να «παίξουμε μπάλα» και να κερδίσουμε παλικαρίσια και χωρίς μεμψιμοιρίες, αντι-πολιτική (όπως αντιποδόσφαιρο) και γκρίνιες. 

Πολύ συχνά λέγεται ότι στην Ελλάδα κάνουμε πολιτική με ποδοσφαιρικούς όρους. 

Τουλάχιστον τώρα έχουμε ένα παράδειγμα από το ποδοσφαιρικό στερέωμα, που αξίζει να το προβάλουμε στην πολιτική πρακτική. 

Κύριοι... "παίξτε μπάλα".