Τί κι αν κερδίσεις όλες τις μάχες και χάσεις τον πόλεμο;

Από το 2010 που ο τότε πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωσε την προσφυγή της χώρας στο Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης(ESM) και το Δ.Ν.Τ.(IMF), οι Ελληνικές Κυβερνήσεις και δια αυτών οι υπουργοί οικονομικών, έκαναν το ελάχιστο για να τηρήσουν τα υπεσχημένα των Μνημονίων. Οι εφαρμοστικοί νόμοι ή κατατίθονταν προς ψήφιση στο παρα 5 και εφαρμόζονταν από ένα στην -πραγματικότητα- αντιμνημονιακό πολιτικό προσωπικό ή -ακόμα χειρότερα- δεν εφαρμόζονταν ούτε στον τύπο, ούτε στην ουσία τους.

Σε καμία στιγμή των 5 χρόνων, δεν υπηρετήθηκε το πνεύμα των μνημονίων. Που δεν ήταν άλλο από την ουσιαστική και δομική αλλαγή του κράτους σε ένα κανονικό, ευνομούμενο, Ευρωπαϊκών προδιαγραφών νομικό υποκείμενο, που θα υπάρχει για να υπηρετεί τους πολίτες του και όχι για να το υπηρετούν αυτοί, μέχρι της τελικής πτώσεώς τους.

Πώς να αποκωδικοποιήσει κανείς ότι αντί να τα έχουμε εφαρμόσει μόνοι μας από πρίν, υποχρεωθήκαμε να προχωρήσουμε στην υλοποίησή τους μόνο κατόπιν ασφυκτικών πιέσεων. Ιδού μια ενδεικτική λίστα μέτρων που μας υποχρέωσαν να:

• Μετρήσουμε το πόσοι υπηρετούν στο Δημόσιο Τομέα και τα συνδεδεμένα με αυτό Ν.Π.Δ.Δ. ή Α.Ε.
• Καταγράψουμε τους νεκρούς συνταξιούχους μας, και όσους λαμβάνουν διπλές και τριπλές συντάξεις από ένα -καταρρέον- ασφαλιστικό σύστημα.
• "Ανακαλύψουμε" το διπλογραφικό σύστημα σε όλες τις κρατικές προμήθειες.
• Καταργήσουμε/συγχωνεύσουμε 10άδες αν όχι εκατοντάδες διπλοκαλυπτώμενες υπηρεσίες, το κοινωνικό αποτύπωμα των οποίων ήταν μηδενικό.
• Νοικοκυρέψουμε τα οικονομικά των δήμων και των θυγατρικών τους, που το μόνο που έκαναν ήταν να αποτελούν εργαλεία επανεκλογής των τοπικών "αρχόντων".
• Αυτονομήσουμε από την εκάστοτε πολιτική (βλέπε κομματική) εξουσία φορείς που εξασφαλίζουν τη συνέχεια στο κράτος (βλέπε Γ.Γ. Δημοσίων εσόδων ή την Στατιστική αρχή)
• Αποδεχόμαστε τις εισηγητικές εκθέσεις Ανεξαρτητων Αρχών, όπως του Γενικού Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης κ.α.

Ατυχώς, τα παραπάνω είναι μόνο ελάχιστο δείγμα των όσων υλοποιήθηκαν κατόπιν εκβιαστικών διλλημάτων από την τρόικα με επιβράβευση την "απελευθέρωση" μιας δόσης.

Η κυρίαρχη αντίληψη του πολιτικού προσωπικού ήταν της ελάσσονος προσπάθειας στην ολοκλήρωση των μεταρρυθμίσεων, ακριβώς επειδή θεωρούνταν μέτρα "εισαγώμενα" και ως εκ τούτου, πέρα και έξω από την πολιτική κουλτούρα των πολιτικών μας, αλλά και του λαού, που τις υποδεχόταν ως πράξεις επιβολής ενός "στρατού κατοχής" και όχι ως νίκη της κοινής λογικής.

Οι κουτοπόνηροι Ελληναράδες, μόλις οι "κουτόφρακοι" γύριζαν την πλάτη τους -σαν τα μαθητούδια του δημοτικού που "ξεσαλώνουν", μόλις φύγει ο δάσκαλος απ' την τάξη- ακυρώναμε στην πράξη τις θετικές επιπτώσεις κάθε μέτρου, είτε μέσα από την ανεπαρκή εφαρμογή του, είτε μέσα από την απόλυτη και εν τοις πράγμασι ακύρωσή τους. Υποτίθεται ότι έτσι κερδίζαμε μια μάχη οπισθοφυλακών. Την οποία "πουλούσαν" οι πολιτικοί μας στην κομματική τους πελατεία, για να υποστηρίξουν και να πείσουν  στην «ανεξάρτητη» και «υπερήφανη» ψυχοσύνθεση του Έλληνα, ότι γίνεται διαπραγμάτευση. Διαπραγμάτευση με αντίπαλο ποιόν; Την κοινή λογική;

Και φτάνουμε σήμερα, 5 χρόνια μετά να συζητάμε για ανοίγματα επαγγελμάτων, καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, κατάργηση των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων, άρση των ειδικών καθεστώτων για κλάδους που ξέφευγαν της απόδοσης φόρων (π.χ. εφοπλιστές, αγρότες) σύμφωνα με τη φοροδοτική τους ικανότητα, φορολόγηση των σκαφών αναψυχής κλπ

Ακριβώς λόγω της ατελούς εφαρμογής των συμφωνηθέντων, τα μνημόνια απέτυχαν στην Ελληνική περίπτωση. Και αυτό φούντωσε το αντι-μνημονιακό μέτωπο, εντός του πολιτικού συστήματος και εντός της κοινωνίας. Της κοινωνίας που δεν μπόρεσε να "διαβάσει", ότι οι φορείς της αντιμνημονιακής ρητορείας, υπόσχονται την επιστροφή στην κυριαρχία των αιτίων της ένταξής μας σε αυτά (τα μηνημόνια).

Μόνο που η επιστροφή στην προτέρα κατάσταση δεν είναι κατάσταση που επιτρέπεται σήμερα στα πλαίσια της Ε.Ε.. Αυτό ήταν το βασικό σφάλμα τακτικής της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.. Η θεωρία παιγνίων που εφαρμόστηκε επί των κεφαλών μας, έθεσε αυτές (τις κεφαλές μας) στη λαιμητόμο της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα και της αυτόματης εξόδου από το μόνο περιβάλλον που θα μπορούσε να αποτελέσει γενεσιουργό αιτία της Ευρωπαϊκοποίησης του πολιτικού λόγου και της ενηλικίωσης των πολιτών και των πολιτικών σε αυτή τη χώρα. Και μετά την μακρά λίστα μικρών και ασήμαντων νικών (ΕΡΤ, καθαρίστριες, κατάργηση αριστείας, δημοψηφίσματα κλπ) σε συμβολικό -μόνο- επίπεδο για εσωτερική πολιτική κατανάλωση, οδηγούμαστε έκοντες-άκοντες στην ολοκληρωτική εφαρμογή των μνημονίων, στην πιό σκληρή εκδοχή τους, με ελπίδα να πείσουμε φίλους (όσους μας έμειναν) και άσπονδους φίλους, για την ειλικρίνειά μας.

Ατυχώς, δε μάθαμε ότι τα μνημόνια καταργούνται δια της απόλυτης και εξαντλητικής τους εφαρμογής, όπως έκαναν όλα τα άλλα κράτη που είχαν την ατυχία να ενταχθούν σε ανάλογους μηχανισμούς στήριξης. Κερδίζαμε μικρές και ασήμαντες μάχες, που μαθηματικά μας έφερναν όλο και πιό κοντά στην μεγάλη ήττα.