Όταν ο τρισεκατομυριούχος επιχειρηματίας Ν.Τράμπ ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του για την προεδρία των Η.Π.Α., κανείς δεν περίμενε την εξέλιξη που θα είχε η εκλογική μάχη. Ούτε η ατζέντα της προεκλογικής περιόδου αναμενόταν τόσο οξεία, ούτε ήταν βέβαιο -για την ακρίβεια ήταν σχεδόν βέβαιο το αντίθετο- ότι θα κατάφερνε να λάβει το χρίσμα των Ρεπουμπικανών. Τελικά κατάφερε να "καταλάβει δι εφόδου" το Ρεπουμπλικανικό κόμμα, και σε 8μήνες που έγιναν οι Προεδρικές εκλογές, κατάφερε να κερδίσει την καρέκλα του Οβάλ Γραφείου.
Το πολιτικό σύστημα των Η.Π.Α. δεν κατάφερε να τον "χωνέψει" και τελικά εκείνος, κατάφερε να το "καταπιεί αμάσητο". Τί ήταν αυτό που έκανε τον κ.Τραμπ τον αγαπητό των Αμερικανών πολιτών; Πώς μπορεί να μεταλλαχθεί το εκλογικό σώμα μέσα σε 8 χρόνια και από τη συμβολική -από κάθε άποψη- επιλογή Ομπάμα να αγαπήσει έναν ακραίο λαϊκιστή με φοβική ρητορική;
Όπως και να έχει, η παγκόσμια ιστορία είναι γεμάτη από τέτοια "ανεξήγητα" ερωτήματα. Ίσως να είναι νομοτελιακή η διαδοχή το "κακού" από το "καλό" και του "καλού" από το "κακό". Ίσως η απάντηση να βρίσκεται στη άρρικτη και κυκλική σχέση του Γίν και του Γιάν.
Λιγότερο από μια εβδομάδα από τη νίκη Τράμπ, δεν είναι δυνατόν να απαντηθεί οποιοδήποτε ερώτημα που σχετίζεται με το "Trump Administration". Όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοικτά. Η δομή, ωστόσο, της Αμερικανικής Διοίκησης δεν επιτρέπει συγκλονιστικές μεταβολές. Τα τρία "πόδια" της εξουσίας της πέραν του Ατλαντικού Υπερδύναμης, χωρίζεται στην Εκτελεστική που προσωποποιείται στον κάτοικο του Λ.Οίκου, στην Νομοθετική που χωρίζεται στη Βουλή των Αντιπροσώπων και στη Γερουσία, ενώ την τριπλέτα συμπληρώνει το Ανώτατο Δικαστήριο.
Αν ανατρέξει κανείς στις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις, όσο έντονες κι αν ήσαν οι διαφορές -σε ρητορικό επίπεδο- η ασκούμενη πολιτική πάντα είχε ένα μέτρο. Και αυτό το μέτρο, το διασφάλιζε ο κατακερματισμός της εξουσίας στα δύο αντιπροσωπευτικά νομοθετικά σώματα, και στον Ανώτατο δικαστήριο τα οποία ποτέ δεν "ανήκαν" όλα ιδεολογικά και πολιτικά, στον εκάστοτε εκλεγμένο πρόεδρο.
Το ιδιόμορφο και καινοφανές της σημερινής κατάστασης είναι οτι η Αμερική έχει πλήρη κυριαρχία των Ρεπουμπλικανών σε όλους τους πυλώνες εξουσίας-εκτός του Α.Δικαστηρίου, αλλά έχει ένα πρόεδρο που μόνο κατ' όνομα είναι Ρεπουμπλικανός. Όχι μόνο δεν τον ελέγχει το κόμμα, αλλά συχνά σύρρεται από αυτόν. Κατα τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, δεκάδες φορές ήρθε σε δύσκολη θέση και χρειάστηκε να "μιλήσει" προς την Αμερικανική κοινωνία με πυροσβεστικές ανακοινώσεις για να σβήσει "φωτιές" που άναψε ο εκρηκτικός λόγος του υποψηφίου -τότε- Τράμπ.
Επ ουδενί δε μπορεί να θεωρηθεί δεδομένη η υποστήριξη του ακραιφνώς "συστημικού" Ρεπουμπικανικού κόμματος, στις ακραία "αντισυστημικές" πολιτικές -που πιθανόν θα θελήσει να περάσει ο κ.Τράμπ από τα Νομοθετικά σώματα της Βουλής των Αντιπροσώπων και των της Γερουσίας.
Εκεί όμως που το πέρασμα Τράμπ θα αφήσει ευδιάκριτο το αποτύπωμά του και ουδείς θα μπορεί να σβήσει είναι στον τρίτο πόλο εξουσίας. Στο Ανώτατο Δικαστήριο. Ας δούμε γιατί:
Για τον Πρόεδρο ή του Βουλευτές και του Γερουσιαστές, ισχύει ότι ισχύει σε όλες τις δυτικές χώρες. Η θητεία τους είναι χρονικά δεδομένη και περιορισμένη. Αντίθετα, η θητεία των μελών του Ανωτάτου Δικαστηρίου είναι ισόβια και τοποθετούνται από τον εκάστοτε Πρόεδρο, κατόπιν της τυπική αποδοχής της Γερουσίας. Αυτό καθιστά τα μέλη του Supreme Court εκτός του προφανούς νομικού τους έργου, και μια πολιτική και κοινωνική "Σταθερά".
Το πλήθος των μελών δεν είναι "κλειδωμένο". Μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα, ήταν έξι, αλλά έκτοτε είναι εννιά (8μέλη+1 πρόεδρος). Σήμερα, ως μέλη του εμφανίζονται έντεκα(11) δικαστές, τρείς(3) εκ των οποίων λόγω του προκεχωρημένου της ηλικίας τους εμφανίζονται ως μέλη, αλλά χωρίς συμμετοχή στις συνεδριάσεις και στη λήψη αποφάσεων.
Στην παρούσα σύνθεση των οκτώ(8) ενεργών μελών, υπάρχει μια ισορροπία μεταξύ των δικαστών που τοποθετήθηκαν από Δημοκρατικούς και Ρεπουμπλικανούς πρέδρους.
Τρείς από αυτούς τους ενεργούς, είναι γεννημένοι στη 10τία του 1930 (συγκεκριμενα στα '33, '36 και '38).
Κοντολογίς, οι πιθανότητες να χρειαστεί ο νεοκλεγείς πρόεδρος να τοποθετήσει κάποιους δικαστές στον Ανώτατος Δικαστικό Θεσμό της χώρας είναι εξαιρετικα πιθανός. Είναι -προφανώς- σύμπτωση, αλλά δύο από αυτούς είναι επιλογές του Δημοκρατικού Κλίντον. Δηλαδή "Δημοκρατικοί". Στα επόμενα 4 ή 8 χρόνια είναι απολύτως βέβαιο ότι θα πάψουν να είναι "ενεργοί" ή ακόμα και εν ζωή.
Όταν στην πολιτική συζήτηση είναι οι "εκτρώσεις" και η "οπλοκατοχή", η αριθμιτική μεταβολή της σύνθεσης του Ανωτάτου Δικαστηρίου σε συντηριτική κατεύθυνση, δημιουργεί πολλές ανησυχίες για το ποιά θα είναι η εξέλιξη των δύο αυτών θεμάτων. Παρ΄ότι "χαμηλής πολιτικής", αποτελούν σημαντικό διαφοροποιό στοιχείο μεταξύ των δύο κομμάτων του Αμερικανικού πολιτικού συστήματος, ενώ δε θα ήταν υπερβολή να πεί κανείς ότι αποτελούν πολιτική διαχωριστική γραμμή.
Είναι θέματα αιχμής μια και τα δύο πραγματεύονται τις ύψιστες αξίες της Ζωής και της Ασφάλειας, και η μεταβολή στάσης της υπερδύμανης απέναντι σε αυτά, θα επηρρεάσει σημαντικά όλο τον Δυτικό Κόσμο.
Θα είναι στο χέρι του αμετροεπούς, λαϊκιστή πολιτικού και επιτυχημένου τρισεκατομυριούχου να επηρεάσει τόσο δομικά, τα κεκτημένα του δυτικού τρόπου σκέψης;
Πηγές:
https://www.usa.gov/branches-of-government
https://www.whitehouse.gov/1600/judicial-branch
https://www.supremecourt.gov/about/biographies.aspx
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου