Παιδεία 2017: Το βαθύ μίσος της αριστεράς για τα μεσαία και χαμηλά στρώματα.

Όσο το τιμόνι της χώρας κρατούν οι πιστωτές, δεν έχουμε ανησυχίες για το τί και πώς θα γίνει στη χώρα. Μπορεί να ανησυχούμε πως θα εφαρμοστεί, αλλά για τη νομοθέτηση των μεταρρυθμίσεων...ουδεμία ανησυχία έχουμε. 

Υπάρχουν -όμως-10άδες τομείς όπου ξεδιπλώνεται το εκάστοτε κυβερνητικό όραμα. 

Ένα από αυτά είναι η παιδεία. Ίσως το κρισιμότερο και πιό θεμελιώδες πεδίο άσκησης πολιτικής, ειδικά για μία χώρα που έχει αναγνωρισμένο πολιτικό/οικονομικό/κοινωνικό/παραγωγικό πρόβλημα, όπως η Ελλάδα.

Από την ανάληψη της εξουσίας από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ τον Ιανουάριο του 2015, έχουν αναλάβει τον υπουργικό θώκο, δύο πανεπιστημιακοί κι ένας απόφοιτος Λυκείου. Και οι τρείς έχουν δηλώσει ή Κομμουνιστές, ή Μαρξιστές. 

Ας είμαστε ειλικρινείς! Ξέρεις τί περίπου μπορείς να περιμένεις από αυτούς:

· Κατάργηση Θρησκευτικών

· Κατάργηση πρωϊνής προσευχής

· Κατάργηση έπαρσης της σημαίας

· Κατάργηση παρελάσεων

· Επανασύνταξη των βιβλίων ιστορίας.

Λόγω πρότερου βίου και βιωμάτων του ΠΘ, μπορείς να περιμένεις πλήρη νομιμοποίηση κάθε κινηματικής πρακτικής εντός των σχολείων -κάθε βαθμίδας. 

Κυρίως όμως περιμένεις να νομοθετηθούν γνωστές παλιές ιδέες της αριστεράς για την βελτίωση του Πανεπιστημίου ως χώρου μάθησης και διακίνησης ιδεών, έτσι ώστε "το παιδί του εργάτη να έχει τις ίδιες ευκαιρίες με αυτό του πλούσιου στην πρόσβαση στη γνώσης". 

Αυτά είναι αναμενόμενα. 

Και έρχεται η πράξη. Έρχεται η ζώσα ζωή. 

Και συνειδητοποιείς ότι έχουν τόσο μίσος για αυτό τον τόπο και τους συμπατριώτες τους, τόσο που δεν το χωράει ο νούς του ανθρώπου.

Δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο από βαθύ μίσος για τη φτωχή οικογένεια, για τον μέσο πολίτη, αυτό που κινεί το χέρι του νομοθέτει τα 2,5 τελευταία χρόνια.  Ιδού τί έχουν νομοθετήσει : 

· Προφανώς δεν θέλουν φοιτητές που να έχουν όραμα για τη ζωή τους. Ούτε και πολίτες τέτοιους. Επιστρέφουν οι «αιώνιοι φοιτητές» αίροντας κάθε κινητοποίηση για γρήγορη ολοκλήρωση των σπουδών και αξιοποίηση των νέων στην ανασυγκρότηση της χώρας ή στο κυνήγι του δικού τους ονείρου. Αν δεν μισείς τις νέες γενιές, τι άλλο θα έκανες για να τις βαλτώσεις; Τί θα έκανες αν δε μισούσες βαθιά τα μεσαία και κατώτερα στρώματα της κοινωνίας; Γιατί οι πλούσιοι και οι βολεμένοι θα τη βρούν την άκρη.

· Προφανώς δεν θέλουν όμορφους καθαρούς και τακτοποιημένους χώρους όπως σε όλα τα πανεπιστήμια του κόσμου. Ούτε τους νοιάζει η ασφάλεια των φοιτητών. Ναρκωτικά, αναρχία, βανδαλισμοί και κάθε άλλη παραβατικότητα είναι καλοδεχούμενα στα Πανεπιστήμια του κόσμου που οραματίζονται. Έτσι, επανεγκαθίσταται το "άσυλο", για την μεγαλύτερη εξασφάλιση κάθε μπαχαλάκια και καταληψία και επανερχόμαστε στο δεδαλώδες μοντέλο που επέτρεψε την επανειλημμένη πυρπόληση του Πολυτεχνείου. Κάθε βανδαλισμός δημόσιας περιουσίας δεν θα μπορεί να αντιμετωπίζεται επ' αυτοφόρω. Και η εξοικείωση των νέων στην ασχήμια, θα είναι η μεγαλύτερη παρακαταθήκη για το μέλλον των ίδιων. Αν δεν μισείς το φτωχό παιδί που δεν έχει εναλλακτική -το παιδί του πλούσιου θα σπουδάσει στο Deere ή στο Harvard- πώς μπορείς να το βάλεις να ζεί σε συνθήκες μπάχαλου, ανασφάλειας, βρωμιάς και ανομίας;

· Αν δεν μισείς βαθιά την κοινωνία, πώς μπορείς να νομοθετήσεις την δημιουργία κακοκαθημένων, ατιμώρητων, αντικοινωνικών ατόμων από τα μικράτα τους; Μόνο έτσι καταργείς η "διαγωγή" ως πεδίο αξιολόγησης της παρουσίας ενός μαθητή στο σχολικό περιβάλλον. Όλες οι διαγωγές είναι αποδεκτές. Δεν υπάρχει τίποτα που να τιμωρεί την έλλειψη σεβασμού στο δημόσιο σχολείο. Όλα ίσωμα. Αντί να εφαρμόσεις πολιτικές αποκατάστασης του εκπεσόντος μηχανισμού της "διαγωγής", το καταργείς. Πονάει κεφάλι-κόψει κεφάλι.

· Πώς μπορεί να νομοθετείς έτσι αν δεν μισείς βαθιά κάθε επιβράβευση του κόπου και του μόχθου του εργατικού και επιμελούς μαθητή; Πώς μπορείς να πείς με πιο κατανοητά λόγια προς την κοινωνία... "μη σε νοιάζει τίποτα-όσο και να προσπαθήσεις θα έχεις τις ίδιες απολαβές με αυτόν που δεν ήθελε/δεν προσπάθησε". Μόνο αν μισείς κάθε παιδί σε κάθε μαθησιακό επίπεδο μπορείς να του "φορέσεις" το μοντέλο λειτουργίας του δημόσιου τομέα. Πόσο μπορεί να μισείς τα παιδιά της χώρας σου όταν νομοθετείται η δια κληρώσεως επιλογή των σημαιοφόρων, τάχα για να μην πιέζουν οι γονείς τους εκπαιδευτικούς για καλύτερους βαθμούς; Αν δεν μισείς τα παιδιά της κοινωνίας σου, πώς νομοθετείς την κλήρωση, αντί την ορθολογικοποιήση της βαθμολογίας;

· Αν δεν μισείς δομικά βαθιά και ουσιαστικά την κοινωνία, πως μπορείς να σπαταλάς έτσι τους καλύτερους δασκάλους σου; Μόνο αν μισείς το φτωχό- μα χαρισματικό παιδί που δεν μπορεί να πάει στο Κολλέγιο ή στον Μωραΐτη. Πώς αποφασίζεις έτσι εν ψυχρώ, να του κόβεις την πρόσβαση στους καλύτερους προγυμναστές; Μόνο το μίσος για τα παιδιά και την κοινωνία, θα μπορούσε να σε κινητοποιήσει να νομοθετήσεις τη δια κληρώσεως εισδοχή στα πρότυπα και πειραματικά σχολεία. Μόνο έτσι, η αφρόκρεμα των καθηγητών δε "συναντηθούν" ποτέ με την αφρόκρεμα των μαθητών για να προκύψει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Για τα ίδια και για το μέλλον της χώρας σου.

· Αν δεν μισείς ουσιαστικά τον νέο επιστήμονα με περιορισμένους πόρους, πως μπορείς να νομοθετείς την de facto αποδυνάμωση του μεταπτυχιακού του τίτλου; Αν δεν θέλεις να τον κάνεις για πάντα τον "φτωχό συγγενή" δίπλα στον πλούσιο συνάδελφό του που θα έχει το μεταπτυχιακό του από το Χ Αγγλικό ή Αμερικανικό Πανεπιστήμιο, πως θα μπορούσες να νομοθετήσεις τη συναπόφαση των υποψηφίων μεταπτυχιακών φοιτητών και των διοικητικών υπαλλήλων στην διδακτέα ύλη των Μεταπτυχιακών;

· Αν δεν μισείς ουσιαστικά και παθιασμένα κάθε εκπαιδευτική διαδικασία, πώς μπορείς να διώχνεις με κλωτσοπατινάδα τα φωτεινότερα μυαλά που έχεις ως χώρα, σπαρμένα σε κάθε γωνιά της Γής; Αν δεν τρέμεις το καλό που μπορεί να συμβεί στην Παιδεία της χώρας, πως αλλιώς καταργείς τα Συμβούλια ιδρύματος; Αυτά τα Συμβούλια που στελεχώνονταν από άμισθους διεθνούς κύρους και βεληνεκούς Έλληνες Ακαδημαϊκούς του εξωτερικού που μόνη αρμοδιότητα είχαν την επιλογή και υποβολή προς ψηφοφορία από το διδακτικό προσωπικό των Ιδρυμάτυων, των 3 καλύτερων εναλλακτικών ως Πρυτάνεων, καθώς και την προσέλκυση κεφαλαίων στα Ιδρύματα. Με τα φτωχά παιδιά εγκλωβισμένα σε ένα  σύστημα δομημένο με καθηγητές-κομματικά ανδρείκελα, πρυτάνεις υποχείρια των κομματικών νεολαιών και υποδομές ρημαγμένες από το αόρατο χέρι του «ασύλου», πόσο περισσότερο μπορεί να μισείς τη νεολαία και τα παιδιά με πιο αδύνατη τσέπη;

Προφανώς αυτό το άσβεστο μίσος τους για κάθε τι που σημαίνει η έννοια της Παιδείας και των φορέων της, δεν μπορεί να περάσει στα μαλακά. Για το τι θα κάνουμε με τις χωματερές ή τις επενδύσεις, τα capital controls ή τη λειτουργία των νοσοκομείων, όσο καταστροφικό κι αν είναι το πέρασμά τους, θα βρεθούν οι δυνάμεις να αντιμετωπισθούν οι επιπτώσεις των πολιτικών τους.

Αλλά για την Παιδεία και για το μίσος που εκδηλώνουν προς την κοινωνία τους χρωστάμε πλήρη κινητοποίηση της κοινωνίας.

Σε αυτή τη χώρα της αμετροέπειας που έχουμε διαδηλώσει και έχουμε διαμαρτυρηθεί για κάθε ανοησία, ΤΩΡΑ είναι η ώρα να σηκωθούμε απ’ τον καναπέ, ακόμα και όσοι δεν έχουμε συμμετάσχει ποτέ σε οποιαδήποτε δημόσια διαμαρτυρία.

Στη Βενεζουέλα, η διολίσθηση στη φτώχια, την υποτίμηση και την δικτατορία, κινητοποίησε πολιτικό προσωπικό και πολίτες όταν ήταν ήδη πολύ αργά.

Τα σημάδια που έχουμε είναι σαφή. Διολισθαίνουμε στη Βενεζουέλα της Ευρώπης.

Το πολιτικό προσωπικό της αντιπολίτευσης ασχολείται με το θέμα, με μια ευγένεια που γίνεται αντιληπτή ως αδυναμία. Μόνο μια ενιαία αντιπολίτευση είναι ικανή να σταματήσει τον κατήφορο. Μόνο αν κατέλθει στις επόμενες εκλογές ως ένα κόμμα, απέναντι στους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θα είμαστε σίγουροι ότι θα σταματήσει αυτή η εξοικείωση με την καταστροφή.