Αντικειμενική...βλακεία!

Αν ανατρέξουμε στο πρόσφατο ιστορικό παρελθόν, θα βρούμε τη ρίζα του κακού που σήμερα καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε ως κοινωνία-οικονομία-κράτος.

Στη χώρα μας η χρησικτησία πρώτης (καμιά φορά και δεύτερης και τρίτης) κατοικίας είναι -και αυτή- μια περίεργη πραγματικότητα συγκρινόμενη με τα τεκταινόμενα στον υπόλοιπο κόσμο. Κάθε καθως πρέπει γονιός, έπρεπε να προικίσει τα παιδιά του με το δικό τους κεραμίδι. Από 10ετιών, αυτό το "δικό μου κεραμίδι", στοίχειωνε τη ζωή και τη σκέψη, κάθε Έλληνα.

Η οικοδομή -ως indystry- ανταποκρινόμενη σε αυτή την "ανάγκη" της Ελληνικής κοινωνίας, αποτελούσε σταθερά τη βασικότερη κινητήριο δύναμη ανάπτυξης της οικονομίας μας. Διότι το σπίτι, εκτός από τούβλα και τσιμέντο, έχει εργασία(ΙΚΑ), έπιπλα, κουζίνες, νεροχύτες, κουρτίνες, καναπέδες, καλοριφέρ, πετρέλαιο και ότι μπορεί να φανταστεί ο νούς τ' ανθρώπου.

Και όλη αυτή η δραστηριότητα είχε (είχε;) φόρους. Άρα έσοδα για το κράτος. Άλλα πόσα; Δε είναι της παρούσης να ασχοληθώ με τα παράνομα κτίσματα. Θα ήθελα να περιοριστώ στα νόμιμα. Στις εκατομμύρια κατοικίες που δομήθηκαν και πουλήθηκαν από τα μέσα της δεκαετίας του 1960 σε όλη τη χώρα, είτε ως αποτέλεσμα αντιπαροχής είτε ως αυτόνομη και αυτοχρηματοδοτούμενη δόμηση και αγορά.

Μετά τη δόμηση, το σπίτι "έβρισκε" τον αγοραστή του. Και αυτός ο αγοραστής, πλήρωνε τον πωλητή Χ εκατομμύρια δραχμές ή εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ για να το αποκτήσει. Και συνέτασαν ένα ιδιωτικό συμφωνητικό για να λάβει η πράξη του νόμιμη υπόσταση. Και το συμφωνητικό αυτό κατατίθετο στην οικεία εφορία. Μόνο που η τιμή που αναγραφόταν στο συμβόλαιο ήταν -συνήθως- γύρω στο 1/4 της πραγματικής αξίας τςη συναλλαγής, ώστε ο μέν αγοραστής να μην κληθεί να αποδείξει που βρήκε όλα αυτά τα λεφτά, ο δε πωλητής να μη φορολογηθεί για αυτή την αξία στα εισοδήματά του. Μάλιστα, είχε μπεί στο σύστημα και η τραπεζική λειτουργία και τα πιστωτικά ιδρύματα, έδιναν επιπλέον δάνεια (πέραν της αντικειμενικής αξίας) δήθεν ως επισκευαστικά.

Μετά από 10-15 χρόνια, όταν αυτό άρχισε να γίνεται εξοργιστικό (έφτανε να δηλώνεται το 10% των αξιών), "ήρθε" ο νομοθέτης και όρισε μια αντικειμενική αξία ανα περιοχή και ανα τετραγωνικό μέτρο, κάτω από την οποία, τα συμφωνητικά δεν γίνονταν δεκτά. Και επι της αντικειμενικής καταβάλετο ο φόρος και βάση αυτής υπολογιζόταν και ο όποιος φόρος κατοχής.
Προϊόντος του χρόνου, η απόκλιση μεταξύ αντικειμενικής και εμπορικής αξίας άρχισε να συγκλίνει και φτάσαμε να "πανηγυρίζουμε" την κατά -μόλις- 25% απόκλιση των δύο τιμών.
Σήμερα, μετά από 4χρόνια ύφεσης, τα πράγματα έχουν "τουμπάρει". Και η αγορά "βογγάει" κάτω από το αβάσταχτο βάρος των αντικειμενικών αξιών οι οποίες πλέον αποτελούν τροχοπέδη στην ομαλή λειτουργία της αγοράς κατοικίας -και όχι μόνο.

Όταν επι 60-70 χρόνια ο μέσος Έλληνας πολίτης που έχτισε, πούλησε και αγόρασε σπίτι καταλήστευε τη χώρα του, με την ψευδή δήλωση αξίας του ακινήτου του, για να φτάσει να κλαίει τώρα γιατί η χώρα του δεν έχει να του δώσει γιατρό και δάσκαλο, λυπάμαι...αλλά δε θα τον λυπηθώ. Και δε θα τον λυπηθεί και ο δανειστής της χώρας του. Και αυτό δεν καθιστά τον δανειστή τοκογλύφο. Ούτε αλήτη. Απλά επιβεβαιώνεται για ακόμα μια φορά, ότι όποιο θέμα κι αν αγγίξουμε, θα λερωθούμε με τόση βρώμα που δε θα μας καθαρίζει τίποτα. Αυτή είναι η πατρίδα μας. Αυτοί είμαστε εμείς.

Η συζήτηση για τις στρεβλές αντικειμενικές αξίες  είναι υποκριτική. Όπως και οι περισσότερες συζητήσεις που γίνονται σε αυτή το κράτος, από αυτούς τους απίθανους "πολίτες", "πολιτικούς", και Μέσα Μαζικής "Ενημέρωσης".

Η λύση είναι η απόλυτη κατάργηση της έννοιας της αντικειμενικής αξίας ως μέρος μιας συνολικής αναδιάρθρωσης της φορολογικής λογικής, η οποία θα εξασφαλίσει εισοδήματα στο κράτος και αίσθημα δικαιοσύνης στους πολίτες. Η νομοθέτηση ενός και μόνου φορολογικού συντελεστή για όλους τους Έλληνες πολίτες,  στο ποσό που προκύπτει από "έσοδα" μείον "έξοδα" είναι η μόνη λύση για την κατάργηση της πολυνομίας και της αστάθειας στο φορολογικό σύστημα.

Αλλά δυστυχώς, ούτε αυτό είναι εφικτό στη χώρα της αντικειμενικής βλακείας.