Την τελευταία εβδομάδα αναπτύσσεται μια διελκινστίδα στο εσωτερικό της Κυβέρνησης, του πολιτικού κόσμου και της κοινωνίας μια συζήτηση για το κατά πόσον οι Έλληνες πολίτες είναι υπερφορολογημένοι.
Η δική μου εκτίμηση είναι ότι όλη αυτή η φασαρία, είναι κενή περιεχομένου. Γιατί γίνεται για "ένα πουκάμισο αδειανό" που λέει και ο ποιητής. Έρχεται η κυβέρνηση και συγκρίνει τους δείκτες φορολόγησης με των άλλων χωρών του Ευρωπαϊκού χώρου. Έρχεται η αντιπολίτευση και λέει ότι η φορολογική πολιτική είναι εξοντωτική και πρέπει να "τα πάρει" από τους έχοντες. Έρχεται μελέτη του ΙΟΒΕ και του Ελληνοβρετανικού Επιμελητηρίου και επισημαίνει ότι το 70% των φορολογικών εσόδων το δίνει το 8% των εργαζομένων.
Όλοι έχουν δίκιο. Όλων τα στοιχεία είναι αξιόπιστα και όλων τα επιχειρήματα είναι ισχυρά. Στην ουσία όμως, κανείς δεν αγγίζει το κρίσιμο θέμα. Δεν έχει απαντηθεί ουσιαστικά και με κυνισμό που αρμόζει σε μια κοινωνία σε βαθιά ανθρωπιστική κρίση, για το τί αντιπροσωπεύει -ή θα έπρεπε να αντιπροσωπεύει- η φορολογία για ένα κοινωνικό υποκείμενο, όπως το κράτος. Γιατί χρειάζεται τα χρήματα το κράτος και από ποιούς θα τα πάρει;
Ας το πάρουμε λοιπόν απ' την αρχή: Τα φορολογικά έσοδα είναι η πηγή εσόδων του κράτους απαραίτητα για τη λειτουργία του: Ποιά είναι τα κέντρα κόστους που πρέπει να καλυφθούν; Παιδεία υγεία, ασφάλεια, άμυνα, διοικητική μέριμνα(μισθοί, ενοίκια, ΔΕΚΟ) λοιπές κρατικές λειτουργίες.
Υπάρχει κάτι που να μην έχει κακοφορμίσει από τα προαναφερόμενα; Υπάρχει κάποιο που να μην έχει εξαφανιστεί υπο το βάρος της χρεοκοπίας. Υπάρχει κάτι που οι αντίστοιχη ιδιωτική δαπάνη δε μεγαλώνει μέρα-μέρα; Να δούμε τί παίρνουμε για αυτά που δίνουμε; Να πάρουμε ένα παράδειγμα από τους προαναφερόμενους τομείς; Το ίδιο ισχύει σε όλο το εύρος των υποχρεώσεων του κράτους.
Δωρεάν Παιδεία είναι το ποίο σύντομο ανέκδοτο εδώ και 10ετίες. Από τον βρεφονηπιακό σταθμό και το νηπιαγωγείο -αφού είναι απαραίτητο να εργάζονται και οι δύο για να "βγούν πέρα"- τα Αγγλικά στη β'Δημοτικού -γιατί αν αφήσεις τη κατάκτηση της Αγγλικής στην "Αγγλικού" του σχολείου θα τελείωσες το λύκειο και δε θα μπορείς να ζητήσεις ένα ποτήρι νερό αν σε βγάλει ο δρόμος σου σε μια ξένη χώρα. Αν δε, έχεις και καλλιτεχνικές ή αθλητικές ανησυχίες καλό θα είναι να έχεις προετοιμάσει ένα 100άρι τον μήνα επιπλέον. Και όταν θα έρθει η ώρα να "φορτσάρεις" για την εισαγωγή σε ΑΕΙ, φορτσάρει όλη η οικογένεια. Ο φροντιστής σου κοστίζει ένα νοίκι το μήνα. Γιατί απλά η δομημένη εκπαιδευτική διαδικασία είναι ανύπαρκτη. Αν έχεις την ατυχία να περάσεις σε μια άλλη πόλη, πρέπει να είσαι ρακένδυτος για να διεκδικήσεις τη διαμονή σε άθλιες φοιτητικές εστίες-αποθήκες-αχούρια. Αλλιώς θα πρέπει να πληρώνεις ένα ακόμα σπίτι που στο 1/4 των μηνών που θα το πληρώνεις, όλο και κάποιος εκκολλαπτώμενος Τσίπρας θα σου κλείσει τη σχολή με κατάληψη για να "γράψει" κομματικές επιτυχίες ή κάποιος Πελεγκρινίδης θα είναι -και αυτός- κατώτερος των περιστάσεων και η σχολή δε θα λειτουργεί.
Για όλη αυτή τη διαδρομή, στον Ευρωπαϊκό πολιτισμένο κόσμο της Εσπερίας, ο εκάστοτε πατέρας, πληρώνει "ψίχουλα". Ενώ εσύ έχοντας πληρώσει το φόρο που σου αναλογεί, παίρνεις ψίχουλα.
Η συζήτηση λοιπόν, για το αν οι Ελληνικοί φορολογικοί συντελεστές είναι υψηλοί, είναι προσβλητική της νοημοσύνης μου. Ας ήσαν διπλάσιοι. Ας ήσαν "Σουηδικοί". Μπορούσα να έχω παιδεία; Και αφού δε μπορώ να έχω και 10% να είναι η φορολογία, πολύ δεν είναι; Πόσο δηλαδή αξίζει το μηδέν που μας προσφέρουν;
Οι λαοί της Ευρώπης, βλέπουν-ζούν-απολαμβάνουν στην καθημερινότητά τους την οφέλεια από την φοροδοτική τους ικανότητα. Στην Ελλάδα, η πληρωμή φόρων αποτελεί τεκμήριο βλακείας, ή ανικανότητας αποφυγής τους. Και αυτό συνέβαινε πολλά-πολλά χρόνια πρίν την κρίση.
Ας αναζητήσουμε τώρα το γιατί συμβαίνουν όλα αυτά. Γιατί οι πολιτικοί δέχονται να προσυπογράφουν την διάλυση του κράτους πρόνοιας; Τί σκέπτονται και επιλέγουν την κατάργηση κάθε κοινωνικής πρόνοιας; Γιατί δείχνουν να αντιλαμβάνονται τς κοινωνικές παροχές ως αντικείμενο προς περικοπή και όχι ως εργαλείο κοινωνικού εξισορροπιστή.
Η απάντηση είναι απλή. Αφήνοντας στο απυρόβλητο το αναποτελεσματικό-αντιπαραγωγικό και εχθρικό προς τον πολίτη κράτος καθώς και τους λειτουργούς του, δεν περισσεύει χρήμα για όλα τα άλλα. Σε αυτά τα άλλα είναι η παιδεία, η υγεία, η άμυνα, η δημόσια ασφάλεια κλπ.
Οι φορολογικοί συντελεστές συγκρινόμενοι με το αποτύπωμά τους στην κοινωνία είναι εξαντλητικοί. Οποιαδήποτε σύγκριση αυτών των δεικτών με τους αντίστοιχους άλλων χωρών ειναι εκ του πονηρού. Οδηγεί τη συζήτηση σε λάθος μονοπάτι.
Η φορολογική δικαιοσύνη, είναι -λένε- η ύψιστη μορφή κρατικής δικαιοσύνης. Μη την αναζητήσετε στην Ελλάδα. Η τελευταία φορά που αυτό έγινε, δεν υπήρχε το Νεοελληνικό κράτος. Πρέπει να πάμε 2.300 πρίν.
Η δική μου εκτίμηση είναι ότι όλη αυτή η φασαρία, είναι κενή περιεχομένου. Γιατί γίνεται για "ένα πουκάμισο αδειανό" που λέει και ο ποιητής. Έρχεται η κυβέρνηση και συγκρίνει τους δείκτες φορολόγησης με των άλλων χωρών του Ευρωπαϊκού χώρου. Έρχεται η αντιπολίτευση και λέει ότι η φορολογική πολιτική είναι εξοντωτική και πρέπει να "τα πάρει" από τους έχοντες. Έρχεται μελέτη του ΙΟΒΕ και του Ελληνοβρετανικού Επιμελητηρίου και επισημαίνει ότι το 70% των φορολογικών εσόδων το δίνει το 8% των εργαζομένων.
Όλοι έχουν δίκιο. Όλων τα στοιχεία είναι αξιόπιστα και όλων τα επιχειρήματα είναι ισχυρά. Στην ουσία όμως, κανείς δεν αγγίζει το κρίσιμο θέμα. Δεν έχει απαντηθεί ουσιαστικά και με κυνισμό που αρμόζει σε μια κοινωνία σε βαθιά ανθρωπιστική κρίση, για το τί αντιπροσωπεύει -ή θα έπρεπε να αντιπροσωπεύει- η φορολογία για ένα κοινωνικό υποκείμενο, όπως το κράτος. Γιατί χρειάζεται τα χρήματα το κράτος και από ποιούς θα τα πάρει;
Ας το πάρουμε λοιπόν απ' την αρχή: Τα φορολογικά έσοδα είναι η πηγή εσόδων του κράτους απαραίτητα για τη λειτουργία του: Ποιά είναι τα κέντρα κόστους που πρέπει να καλυφθούν; Παιδεία υγεία, ασφάλεια, άμυνα, διοικητική μέριμνα(μισθοί, ενοίκια, ΔΕΚΟ) λοιπές κρατικές λειτουργίες.
Υπάρχει κάτι που να μην έχει κακοφορμίσει από τα προαναφερόμενα; Υπάρχει κάποιο που να μην έχει εξαφανιστεί υπο το βάρος της χρεοκοπίας. Υπάρχει κάτι που οι αντίστοιχη ιδιωτική δαπάνη δε μεγαλώνει μέρα-μέρα; Να δούμε τί παίρνουμε για αυτά που δίνουμε; Να πάρουμε ένα παράδειγμα από τους προαναφερόμενους τομείς; Το ίδιο ισχύει σε όλο το εύρος των υποχρεώσεων του κράτους.
Δωρεάν Παιδεία είναι το ποίο σύντομο ανέκδοτο εδώ και 10ετίες. Από τον βρεφονηπιακό σταθμό και το νηπιαγωγείο -αφού είναι απαραίτητο να εργάζονται και οι δύο για να "βγούν πέρα"- τα Αγγλικά στη β'Δημοτικού -γιατί αν αφήσεις τη κατάκτηση της Αγγλικής στην "Αγγλικού" του σχολείου θα τελείωσες το λύκειο και δε θα μπορείς να ζητήσεις ένα ποτήρι νερό αν σε βγάλει ο δρόμος σου σε μια ξένη χώρα. Αν δε, έχεις και καλλιτεχνικές ή αθλητικές ανησυχίες καλό θα είναι να έχεις προετοιμάσει ένα 100άρι τον μήνα επιπλέον. Και όταν θα έρθει η ώρα να "φορτσάρεις" για την εισαγωγή σε ΑΕΙ, φορτσάρει όλη η οικογένεια. Ο φροντιστής σου κοστίζει ένα νοίκι το μήνα. Γιατί απλά η δομημένη εκπαιδευτική διαδικασία είναι ανύπαρκτη. Αν έχεις την ατυχία να περάσεις σε μια άλλη πόλη, πρέπει να είσαι ρακένδυτος για να διεκδικήσεις τη διαμονή σε άθλιες φοιτητικές εστίες-αποθήκες-αχούρια. Αλλιώς θα πρέπει να πληρώνεις ένα ακόμα σπίτι που στο 1/4 των μηνών που θα το πληρώνεις, όλο και κάποιος εκκολλαπτώμενος Τσίπρας θα σου κλείσει τη σχολή με κατάληψη για να "γράψει" κομματικές επιτυχίες ή κάποιος Πελεγκρινίδης θα είναι -και αυτός- κατώτερος των περιστάσεων και η σχολή δε θα λειτουργεί.
Για όλη αυτή τη διαδρομή, στον Ευρωπαϊκό πολιτισμένο κόσμο της Εσπερίας, ο εκάστοτε πατέρας, πληρώνει "ψίχουλα". Ενώ εσύ έχοντας πληρώσει το φόρο που σου αναλογεί, παίρνεις ψίχουλα.
Η συζήτηση λοιπόν, για το αν οι Ελληνικοί φορολογικοί συντελεστές είναι υψηλοί, είναι προσβλητική της νοημοσύνης μου. Ας ήσαν διπλάσιοι. Ας ήσαν "Σουηδικοί". Μπορούσα να έχω παιδεία; Και αφού δε μπορώ να έχω και 10% να είναι η φορολογία, πολύ δεν είναι; Πόσο δηλαδή αξίζει το μηδέν που μας προσφέρουν;
Οι λαοί της Ευρώπης, βλέπουν-ζούν-απολαμβάνουν στην καθημερινότητά τους την οφέλεια από την φοροδοτική τους ικανότητα. Στην Ελλάδα, η πληρωμή φόρων αποτελεί τεκμήριο βλακείας, ή ανικανότητας αποφυγής τους. Και αυτό συνέβαινε πολλά-πολλά χρόνια πρίν την κρίση.
Ας αναζητήσουμε τώρα το γιατί συμβαίνουν όλα αυτά. Γιατί οι πολιτικοί δέχονται να προσυπογράφουν την διάλυση του κράτους πρόνοιας; Τί σκέπτονται και επιλέγουν την κατάργηση κάθε κοινωνικής πρόνοιας; Γιατί δείχνουν να αντιλαμβάνονται τς κοινωνικές παροχές ως αντικείμενο προς περικοπή και όχι ως εργαλείο κοινωνικού εξισορροπιστή.
Η απάντηση είναι απλή. Αφήνοντας στο απυρόβλητο το αναποτελεσματικό-αντιπαραγωγικό και εχθρικό προς τον πολίτη κράτος καθώς και τους λειτουργούς του, δεν περισσεύει χρήμα για όλα τα άλλα. Σε αυτά τα άλλα είναι η παιδεία, η υγεία, η άμυνα, η δημόσια ασφάλεια κλπ.
Οι φορολογικοί συντελεστές συγκρινόμενοι με το αποτύπωμά τους στην κοινωνία είναι εξαντλητικοί. Οποιαδήποτε σύγκριση αυτών των δεικτών με τους αντίστοιχους άλλων χωρών ειναι εκ του πονηρού. Οδηγεί τη συζήτηση σε λάθος μονοπάτι.
Η φορολογική δικαιοσύνη, είναι -λένε- η ύψιστη μορφή κρατικής δικαιοσύνης. Μη την αναζητήσετε στην Ελλάδα. Η τελευταία φορά που αυτό έγινε, δεν υπήρχε το Νεοελληνικό κράτος. Πρέπει να πάμε 2.300 πρίν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου